Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013

G R E E K L I S H -- B A B Y L O N











στίχοι - Γιώργος Πολυμενάκος
μουσική - Παύλος Συνοδινός

Αργά, πολύ αργά τη νύχτα,
οι δρόμοι επιτέλους αδειάζουν.
Απομένουν μονάχα 
οι μεθυσμένοι οδηγοί
και τα γνώριμα ερπετά,
κάτω από τα φεγγάρια
του δημοτικού φωτισμού..
τότε
διαλέγουμε 
την κατάλληλη στιγμή,
ανάμεσα στα περάσματα
των περιπόλων
και κάνουμε την εμφάνιση μας,
πάνοπλοι :
ανεμίζοντας
τα αυτόματα των κραυγών,
απασφαλίζοντας 
τα περίστροφα της γιορτής,
κραδαίνοντας
τα σπαθιά της αυπνίας.
Απολαμβάνοντας 
τη μικρή χαρά,
ότι, αν μη τι άλλο,
διαταράξαμε
την κοινή ησυχία...



***

στίχοι - μουσική - Παύλος Συνοδινός

Να φύγεις για αλλού, ποιός ξένος θα σε καλό δεχτεί 
Σε νέους τόπους η αρχή και οποία μοίρα θέλει ας σε βρει 
Μάνα δεν έκανες καλα να φοβηθείς να φεύγω με έμαθες μα εμεινες εσυ.... 

Και πλάθω όνειρα ξανά, τόσα χρόνια εδω σαν πουθενά 
Μα έμαθα ο Νίκος έφυγε και εκείνος, χωρίς να αφήσει ίχνος 
Και τον ζήλεψα για λίγο ολα ίδια μου τριγύρω... 

Και να ξανα οι ευχές, κάθε μέρα απ την αρχή 
Μες την ασπρόμαυρη ζωή βγαίνουν οι πιο κακοι εαυτοι 
Και στην απόφαση να μου χαρίσω αλλαγή δε σε σκέφτομαι ποτε να είσαι μαζί... 

Μα διέξοδο δε βρίσκω πουθενά, μου τελείωσαν τραγούδια και λεφτα 
Μα έμαθα ο Νίκος πως έφυγε και εκείνος χωρίς να αφήσει ίχνος 
Και πόσο ζήλεψα για λίγο, μα τι φαύλος κύκλος...

Και εσυ πατρίδα μου που μονο ξέρεις να ζητάς τα είπανε πριν απο μας 
πως μονο τους εχθρούς σου αγαπάς 
Στην απόφαση να μου χαρίσω αλλαγή δε σε σκέφτομαι ποτε να είσαι μαζί... 

Μα ο Νίκος γύρισε ξανα, αδύναμος και φώναζε μαμά 
Και εγω παρατηρούσα, μαζί του πια γελούσα 
Πόσο πολυ βολεύτηκα Και απ την τόλμη του έμαθα... 
Να κάθομαι στα αυγά να μένω εδω στο πουθενά
στα εύκολα στα βολικά...






Γιάννης Στεργιόπουλος ~ Αναχωρήσεις και Υπαναχωρήσεις

Ζωή Ρίζου ~ Πίνακες από το παλιό σπίτι

Χριστίνα Γεραλή ~ Διαστάσεις

Μαργαρίτα Βασιλάκου ~ Με Χρώμα

Κυριακή 25 Αυγούστου 2013

Γιώργος Περαντάκος...




Στη μνήμη του Γιώργου  Περαντάκου





Της χαράς μαγαζί

Ένα από τα τρία τραγούδια που ερμηνεύει το Τρίφωνο,
Ερωφίλη, Γ. Περαντάκος, Δ. Υφαντής,
   σε μουσική Δ. Παπαβομβολάκη, ενορχήστρωση Α. Παπαβομβολάκη
και στίχο Θανάση Στουπή ή ivikos,
στο cd με τίτλο : Στη Μπόρα Και Στον Άνεμο





Την καρδιά μου θα κάνω χαλί
  να σβηστεί ο μεγάλος καημός σου
είσαι άχνα από ένα φιλί
είναι θρόϊσμα το σ’ αγαπώ σου
και τη νύχτα που καιν οι ματιές
κι η κρυφή πεθυμιά με κυκλώνει
στο κορμί σου ν’ ανάβω φωτιές
   μ’ ένα μου άγγιγμα που θα σε λιώνει

Τ’ ουρανού μου θα στείλω το φως
ν’ ανεβείς τη νυχτιά στο σκαλί μου
ήταν πόθος παλιός μου κρυφός
να σπαρτάραγες μ’ ένα φιλί μου.
 Μη μου πεις, είναι αργά δεν μπορείς
η καρδιά σου πως είναι στ’ αγιάζι
φεύγει ο χρόνος δεν είναι νωρίς
και του έρωτα τ’ όχι, κουράζει

Θα σου βρω της χαράς μαγαζί
να μου λες πόσα θέλεις χατίρια
θα τσουγκρίζουμε ώρες μαζί
της αγάπης γεμάτα ποτήρια,
κι όταν λες σ’ αγαπώ, με λυγμό
  της ζωής μας να φεύγει το γκρίζο
με τα χείλη, γλυκά στο λαιμό,
το παλιό μου σημάδι ν’ αγγίζω

Είναι αργά δεν είν’ οι ώρες πολλές
μα στην μπόρα μη στέκεις , και στάζεις,
αφού θέλει η καρδιά σου, μου λες, 
τι σε κάνει κι ακόμα διστάζεις.
Πες το Ναι..κι άσε εδώ το ακριβό
το βραχιόλι σου στο κομοδίνο,
των ματιών σου το μπλε να διαβώ
κι όσα όνειρα θες, να σου δίνω...








Καλό του ταξίδι..




Τετάρτη 31 Ιουλίου 2013

Γιάννης Στεργιόπιουλος ~ Η Μύηση




Από την ποιητική συλλογή:  Τα απομεινάρια εκκολάπτονται αχνά
που φιλοξενείται στην ιστοσελίδα:  

***

Η μύηση


Θρόϊσμα νοτισμένο,
πικραμύγδαλου δροσιά,
άφθαρτα βλαστάρια
ευτυχίας μυστικά.

Στον πολύχρωμο τον σμάλτο
των πανσέδων, το κορμί σκορπά,
στον φλογόμορφο ρυθμό
απρόσμενης χαράς.

Αίσθηση πραγματικότητας 
που νιώθουν μόνο τα όνειρα,
σαν ο ξαφνιασμένος χτύπος
τρέμει, της καρδιάς.

Προαπόλαυση με εγγύηση
διαρκείας σπάνια.


Μούδιασμα φερμένο
απ' της νιότης τη μεριά,
λίγα απομεινάρια
εκκολάπτονται αχνά.

Απ' τα φύλλα της γλαδιόλας
τα σπαθάτα, το κορμί τρυπά
μια ρομφαία απελπισίας,
πύρινης φωτιάς.

Ένδειξη κανονικότητας,
πως ζουν ακόμα τα όνειρα,
μέσ' των λουλουδιών την άσπρη
σάρκα, δεν ξυπνάς.

Προϋπόθεση στη μύηση
να 'ναι όλα μυστικά..







Πέμπτη 11 Ιουλίου 2013

Ανδρέας Ζερμπίνος ~ Επανάσταση





Επανάσταση
 
Ποιος απ' όλους θα μιλήσει;
Μάλλον θ' ανοίξω τα χέρια,
τα παιδικά μου καλοκαίρια ήταν μικρά.
Τώρα, μόνο φαντάζομαι...
...μακριά μου ταξιδεύουν οι νύχτες.
Θα μιλήσω
όταν κλείσω την πόρτα.
Βέβαια, δε θα μου συγχωρήσετε
ότι δεν περίμενα
έναν επίδοξο επίλογό σας.

20 / 5 / 13


Χρόνια Πολλά και δημιουργικά, Ανδρέα!










Κυριακή 16 Ιουνίου 2013

Ο Γιώργος Πολυμενάκος παρουσιάζει τον Ερίκ-Εμανουέλ Σμιτ



Ερίκ-Εμανουέλ Σμιτ
Το κατά Πιλάτον Ευαγγέλιον

Οι παρεξηγήσεις διαδέχονταν η μια την άλλη. 
Δεν είχα πια κανέναν έλεγχο της κατάστασης. 
Μου απέδιδαν θαύματα που δεν είχαν την παραμικρή σχέση 
με τις θεραπευτικές μου ικανότητες. 
Με είδαν να γεμίζω αδειανά πανέρια με ψωμιά, 
αδειανά κανάτια με κρασί, αδειανά δίχτυα με ψάρια, 
κι ενώ όλ’ αυτά πράγματι συνέβησαν και τα είδα 
κι εγώ ο ίδιος με τα μάτια μου, 
ήμουν σίγουρος πως πρέπει να είχαν κάποια λογική εξήγηση. 
Δεν ήταν μάλιστα λίγες οι φορές που υποψιάστηκα τους μαθητές μου... 
Παρασυρμένοι από το ζήλο τους, είναι ικανοί, όπως κάθε Εβραίος 
που σέβεται τον εαυτό του, να υπερβάλλουν τρομακτικά στα λόγια τους, 
οπότε δεν είναι καθόλου απίθανο να υπερβάλλουν και στις πράξεις τους. 
Μήπως ήταν αυτοί που σκηνοθέτησαν τα υποτιθέμενα αυτά θαύματα; 
Μήπως αυτοί γέμισαν τα κανάτια με κρασί; 
Εδώ μου απέδωσαν ώς και το εξής εξωφρενικό: 
την ευοίωνη άφιξη ενός κοπαδιού ψαριών στη λίμνη της Τιβεριάδας! 

Δεν μπορώ να το αποδείξω, αλλά το υποθέτω. 
Και πώς να τους μαλώσω; Δεν είναι παρά άνθρωποι απλοί, 
άνθρωποι απ’ αυτόν εδώ τον τόπο, φωτισμένοι, που με λατρεύουν 
και πρέπει ν ’ αμυνθούν απέναντι στους αντιπάλους μας, 
να δικαιολογηθούν στις οικογένειές τους. 
Θέλουν να πείσουν, κι όταν κανείς θέλει να πείσει, 
η καλή πίστη κι η υποκρισία καμιά φορά πηγαίνουν χέρι χέρι. 
Βέβαιοι για την αλήθεια των λόγων μου, ριψοκινδυνεύουν 
να πουν μερικά ψεματάκια: γιατί να μην καταφύγουν 
στις πλαστές αποδείξεις όταν τα γνήσια επιχειρήματα 
δε φέρνουν αποτέλεσμα; 
Τι σημασία έχει αν το ένα θαύμα είναι αυθεντικό και το άλλο όχι; 
Φταίνε οι εύπιστοι, εκείνοι που πάνε γυρεύοντας 
για να τους κοροϊδέψεις.

Ερίκ Σμιτ, Το κατά Πιλάτον Ευαγγέλιον
(Πρόλογος του θανατοποινίτη Ιησού το βράδυ της σύλληψής του)


***

«Το κατά Πιλάτον ευαγγέλιον», Το μυθιστόρημα του Ερίκ-Εμανουέλ Σμιτ

Δημοσιεύθηκε στις 16/04/2009
Συντάκτης: 
Θεματική κατηγορία: Βιβλίο 
voorpilatusΤι έγινε το σώμα του Ιησού;
Το μυστήριο της Ανάστασης και η εξαφάνιση του σώματος του Ιησού Χριστού με τη μορφή μυθιστορήματος;
Με… αστυνομικό επιθεωρητή εποχής τον Πόντιο Πιλάτο; Με σεβασμό αλλά και σασπένς, με συνδυασμό Ιστορίας και φαντασίας, φιλοσοφικού στοχασμού και θρησκευτικής διερεύνησης, λεπταίσθητης ευαισθησίας και ενίοτε απρόσμενου χιούμορ;
Κι όμως το έχει τολμήσει με συναρπαστικό τρόπο ο Γάλλος Ερίκ-Εμανουέλ Σμιτ στο βιβλίο του «Το κατά Πιλάτον ευαγγέλιον» (μετάφραση Μαρίας Χωρεάνθη, εκδόσεις «Περίπλους»).
Ο 49χρονος Σμιτ είναι ήδη γνωστός στην Ελλάδα από θεατρικά του έργα («Ξενοδοχείο των δύο κόσμων», «Η ζωή μου με τον Μότσαρτ», «Μικρά συζυγικά εγκλήματα») και λογοτεχνικά («Το ωραιότερο βιβλίο του κόσμου», «Ο κύριος Ιμπραήμ και τα άνθη του Κορανίου», «Η άλλη εκδοχή») που διακρίνονται πάντα από μια ανθρωπιστική και φιλοσοφική ματιά.
Στο συγκεκριμένο μυθιστόρημα θίγει θέματα διαχρονικά όπως η λογική, η πίστη, η αμφιβολία, η εξουσία, ο πόνος, η υπομονή, η αλήθεια, η αγάπη (διακριτικά έκδηλη η «σκιά» του πράου Ιησού). Βασικός του ήρωας ο Ρωμαίος έπαρχος της Ιουδαίας Πόντιος Πιλάτος, που ως γνωστόν «νίπτοντας τας χείρας του» έπαιξε μικρό αλλά καθοριστικό ρόλο στη μαρτυρική πορεία του Ιησού Χριστού προς τον Γολγοθά και τη Σταύρωσή του.
Ευφυής και στιβαρός, προσηνής και ρεαλιστής, ο Πιλάτος προσπαθεί να εξιχνιάσει με άτεγκτη λογική την εξαφάνιση του σώματος του Χριστού από τον τάφο κινούμενος στο πολύχρωμο μωσαϊκό της Ιερουσαλήμ (τα τεκταινόμενα τα μαθαίνουμε από γράμματα που στέλνει στον αδελφό του Τίτο, στη Ρώμη). Ενώ ανακρίνει τους φρουρούς που φύλαγαν τον τάφο και τους μαθητές του Ναζωραίου, αρχίζουν κι εμφανίζονται μάρτυρες που τον είδαν ζωντανό σε διάφορα σημεία (Σαλώμη, Μαρία Μαγδαληνή, προσκυνητές στην Εμμαούς).
Προσπαθεί πυρετωδώς να βρει μια άκρη του νήματος, διενεργεί συλλήψεις, ανακρίσεις, κάνει επαφές με Εβραίους ηγέτες, θρησκευτικούς και πολιτικούς (Καϊάφας, Ηρώδης), αναζητεί εύπορους, φιλικά διακείμενους προς τον Ιησού Εβραίους (Ιωσήφ Αριμαθαίας), ακόμη και… σωσίες του. Ενδόμυχα θαυμάζει αυτό τον άκακο «μάγο» με την περίεργη διδασκαλία, επηρεάζοντας ακόμη και τη γυναίκα του Κλαυδία, που τη βοήθησε σε αρρώστιά της κάποια στιγμή («Εκείνος μας αφήνει ν’ αποφασίσουμε μόνοι μας αν θα πιστέψουμε ή όχι… Σε κάθε περίσταση, ακόμα κι αν στο τέλος απογοητευτούμε, πρέπει να ‘χουμε την τόλμη ν’ αγαπήσουμε», λέει κάποια στιγμή η Κλαυδία στον Πιλάτο).
Στο «Κατά Πιλάτον ευαγγέλιον» υπάρχει κι ένας εκτενής πρόλογος εκατό σελίδων με πρωταγωνιστή τον ίδιο τον Ιησού Χριστό να μιλάει εξομολογητικά για τις αγωνίες του και τους λογισμούς του, για τη διαδρομή της ζωής του λίγο πριν από το βράδυ της σύλληψής του.
Ισως δυσκολευτείτε να το βρείτε γιατί δεν κυκλοφορεί στα κεντρικά βιβλιοπωλεία (θεωρείται εξαντλημένο), αλλά αξίζει να το ανακαλύψετε (απ’ ό,τι μαθαίνουμε θα βγει κάποια στιγμή σε νέα έκδοση).
ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΙΔΑΛΗΣ (Φωτογραφία: Ο Ιησούς ενώπιον του Πιλάτου, του Τιντορέττο)
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Τρίτη 28 Μαΐου 2013

Γιώργος Πολυμενάκος ~ Ποιήματα Εικονογραφημένα










Την εποχή που ήμουν μικρός, 
ο μόνος τρόπος να έλθουν σε επαφή τα παιδιά της λαϊκής τάξης με τη "σοβαρή" λογοτεχνία, 
ήταν η περιοδική έκδοση "Κλασσικά Εικονογραφημένα".

Ως φόρο τιμής, λοιπόν, σε αυτό το περιοδικό 
αλλά και σε άλλα παρόμοια έντυπα που με μύησαν στον μαγικό κόσμο του βιβλίου, 
αποφάσισα να παρουσιάσω σε αυτή τη μορφή μερικά γραπτά μου 
που για πρακτικούς και μόνο λόγους τα ονομάζω "Ποιήματα".

Τα γραπτά αυτά δεν έχουν copyright 
(πως θα μπορούσα άλλωστε να απαιτήσω κάτι τέτοιο, 
τη στιγμή που όλες αυτές τις εικόνες τις "δανείστηκα" από διάφορους δημιουργούς, 
επώνυμους και ανώνυμους, που τα έργα τους κοσμούν το διαδίκτυο).

Μπορείτε λοιπόν να τα διανείμετε ελεύθερα. 
Αν παραλείψετε να αναφέρετε ότι είναι δικά μου δεν θα ενοχληθώ ιδιαίτερα. 
Αν πάλι θελήσετε να ισχυριστείτε ότι είναι δικά σας, 
κάντε το, 
αν αυτό σας χρησιμεύει σε κάτι.

Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις 
το πραγματικά ζητούμενο θα έχει επιτευχθεί: 
 
Οι λέξεις αυτές θα διασχίζουν περήφανα τις Θάλασσες του Χρόνου...

Γιώργος Πολυμενάκος


 
 
 
 











Γιάννης Στεργιόπουλος ~ Προδοσία

        


  Χτυπά στο στήθος μου η καρδιά τ' Ιούδα,
στα γόνατα κεφάλι ακουμπισμένο,
τα δάκρυα στέγνωσε η άσπρη πούδρα,
λάσπη στο πρόσωπό μου το βαμμένο.
Τα πιόνια όλα παρατεταγμένα,
τα άσπρα τα τετράγωνα κενά
και μέσ' τα χέρια μου τα ματωμένα
τρέμει η ξεριζωμένη μου καρδιά.
Τίναξα από τα πόδια μου τη σκόνη,
με το ραβδί το κύμα χτύπησα,
στο παραπέντε στρίβω το τιμόνι,
την κόλαση περνάω σύρριζα.
Οι Ιούδες πάντα κουβαλάνε θλίψη,
στο δρόμο φορτωμένοι με σκοτάδι,
σ' αθέατα σημεία κάθε βράδυ
σκορπούν της προδοσίας τα φιλιά
κι ύστερα από λίγο βγάζουν φτερά,
   στην αγκαλιά τους μέσα με παίρνουν στοργικά.

Ξεστρατισμένες ώρες, μέρες τρέχουν,
αφίξεις καθυστερημένες βρέχουν,
την έκσταση και καταδίκη αντέχουν
σ' αυτοσυγκέντρωσης απόγευμα.
Απόκομμα πικρών, παλιών εικόνων,
οδυνηρό ζωής ξεφύλλισμα,
στην τάξη των αμνών και δολοφόνων,
στην πρώτη τη γραμμή εγώ μπροστά.
Κι αυτή η παράσταση έφθασε στο τέλος,
σβηστά τα φώτα, άδεια η σκηνή,
το τελευταίο αυτόγραφο με βέλος
το κάρφωσα στην άλλη μου ζωή.
Κοιτάζω απ' το παράθυρο το χιόνι
να πέφτει μέσ' τις άγρυπνες τις νύχτες,
σταμάτησα του ρολογιού τους δείχτες
μέσα στης προδοσίας τα φιλιά.

Τα πιόνια όλα παρατεταγμένα
τα άσπρα τα τετράγωνα κενά
και μέσ' τα χέρια μου τα ματωμένα
σπάω την προδομένη μου καρδιά.
Οι Ιούδες πάντα κουβαλάνε θλίψη
στο δρόμο φορτωμένοι με σκοτάδι,
σ' αθέατα σημεία κάθε βράδυ
σκορπούν της προδοσίας τα φιλιά
κι ύστερα από λίγο με λόγια γλυκά,
   στην αγκαλιά τους μέσα με κλείνουν παντοτινά.


 
Συλλογή * Ρούχα επίσημα φορώ, αγαπημένες νότες το υλικό *
Γιάννης Στεργιόπουλος
Κατερίνη 26-5-2013







Οι τόμοι 11 ελληνικών μουσείων σε ηλεκτρονική μορφή..




Το Μουσείο Ακροπόλεως

E-Book GR



Το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο

E-Book GR



Το Αρχαιολογικό Μουσείο Ολυμπίας

E-Book GR



Το Αρχαιολογικό Μουσείο Πέλλας

E-Book GR



Ο Μαραθών και το Αρχαιολογικό Μουσείο

E-Book GR



Το Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου

E-Book GR



Δήλος

E-Book GR



Το Αρχαιολογικό Μουσείο Πειραιώς

E-Book GR



Το Αρχαιολογικό Μουσείο Δελφών

E-Book GR



Το Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης

E-Book GR



Ελευσίνα: Ο Αρχαιολογικός Χώρος και το Μουσείο

Τετάρτη 1 Μαΐου 2013

Νίκος Γκάτσος ~ " Μεγάλη Τετάρτη "



 
Εκ των σπηλαίων του όρους εξήλθον οι δαίμονες.
Τετάρτη των τεφρών και των παθών
ο θάνατος δεν έχει παρελθόν
Τετάρτη των ψυχών και των αγγέλων
ο θάνατος δεν έχει ούτε μέλλον

Ως θάλασσα υαλίνη ομοία κρυστάλλω.

Του σύμπαντος ηχεί το εκκρεμές
ξυπνήστε να αποδώσουμε τιμές.
Φανήκαν οι ουράνοι στρατηλάτες
σα σκοτεινού Ρουβίκωνα Γαλάτες.

Πίστις, ελπίς, αγάπη. Τα τρία ταύτα.
Μείζων δε τούτων η αγάπη.

Της γης αναθαρρήσαν οι πληγές.
Πότε θ’ ανάψει ο ήλιος πυρκαγιές
να κάψουν το παλάτι του Ηρώδη
και τ’ άνθος του κακού να γίνει ρόδι;

Πάντα ποιείτε ίνα γένησθε άμεμπτοι και ακέραιοι
μέσον γενεάς σκολιάς και διεστραμμένης.











Καλή Πρωτομαγιά
και 
Καλή Ανάσταση




 Artist: John William Godward ~ Summer Flowers

Completion Date: 1903  -  Style: Neoclassicism

Genre: genre painting - Technique: oil

Material: canvas - Dimensions: 45.1 x 41 cm


Gallery: Private Collection

 

Τρίτη 30 Απριλίου 2013

Γιώργος Δημακάκος ~ Όμορφος κόσμος




Τετάρτη πάλι, κι η ζωή φτάνει στη μέση
Τριγύρω ψάχνω αναπτήρα και κλειδιά
 Το κινητό πάντα ανοικτό, είπες θα πάρεις
     Της μίας χρήσης οι στιγμές και τις τζογάρεις
Ό,τι με σκότωσε αρχίζει να μ’ αρέσει
Αυτό που είμαι, μου ταιριάζει τελικά

Έχω αρχίσει να γυρνώ μες στα κανάλια
Λαθρεπιβάτης στου γυαλιού την εποχή
 Η μοναξιά που μ’ ακουμπά δεν έχει χρώμα
γι’ αυτό στο τίποτα αντέχω λίγο ακόμα
Αυτούς που φύγανε για άγνωστα λιμάνια
πόσο τους ζήλεψα σαν έφτασε η βροχή

Βγαίνω απ’ το σπίτι, θέλω λίγο να ξεφύγω
κι ένας ζητιάνος με ρωτά για ένα τσιγάρο
Τριγύρω φάτσες με χαμόγελα θλιμμένα
κι ένα αμάξι με παράθυρα σπασμένα
Αυτός ο δρόμος πώς στενεύει λίγο λίγο
Στον ουρανό φτάνει μονάχα ένα φουγάρο

   Γι’ αυτό η πουτάνα η συννεφιά δε λέει να σβήσει
και τους γιακάδες μου σηκώνω μες στο κρύο
Μες στης πλατείας το ρολόι ο χρόνος τρέχει
    για όλους αυτούς που πια κανείς δεν τους προσέχει
Πάλι δεν πρόλαβες να πεις ούτε ένα αντίο
και δεν αφήνεις ό,τι μένει να μ’ αφήσει..




Γιώργος Δημακάκος ~ Προσοχή στο κενό


 
Γραμμή Ομόνοια – Πειραιάς, κοντά στις δέκα
Τριγύρω φώτα, τρομαγμένα ξωτικά
Στα σπίτια οι πόρτες τους κλειστές κι αναρωτιέμαι
πόσα είναι αλήθεια της ζωής τα μυστικά
 
Με μαύρο σπρέι κάποιοι πάλι μου φωνάζουν
Μα δεν ακούω, έχει θόρυβο πολύ
Μες στο βαγόνι οι μοναξιές ματιές αλλάζουν
στα ίδια σώματα, το βράδυ, το πρωί
 
Μία στο τούνελ, μια στο φως, τι σου θυμίζει;
Ίσως τις νύχτες και τις μέρες που περνούν
Οι σκάλες τρέχουνε μπροστά κι όμως διστάζεις
και οι φωνές απ’ τα μεγάφωνα γελούν
 
Πόσο κρατάει μια στιγμή μες στο βαγόνι;
Κανείς δεν μπόρεσε στ’ αλήθεια να μου πει
Ποιος απ’ τους φόβους μας κρατάει το τιμόνι;
Ίσως αυτός που ακουμπάμε πιο πολύ
 
Δεν με τρομάζουν οι σταθμοί που’ χουν περάσει
αλλά αυτοί που περιμένουν να με βρουν
Εσύ κατέβηκες νωρίς, μ’ έχεις ξεχάσει
 κι εγώ θα βγω πριν απ’ αυτούς που μ’ αγαπούν..


Σάββατο 20 Απριλίου 2013

Γιάννης Στεργιόπουλος ~ " Τα απομεινάρια εκκολάπτονται αχνά "





Η Πρώτη Ποιητική Συλλογή
του Γιάννη Στεργιόπουλου
σε ηλεκτρονική μορφή
φιλοξενείται
στον ιστοχώρο texni.org


http://texni.org/literature/item/83-ta-apomeinaria-ekkolaptontai-axna



 Το έργο που κοσμεί το εξώφυλλο
είναι της Ζωής Στεργιοπούλου-Ρίζου,
ονομάζεται  "Ψυχή"
και είναι μικτή τεχνική σε ξύλο

***

Η θλίψη
 

Δεν ξέρω τι θα χάσω,
κοντά σου αν δε φθάσω.
Δεν, μη--δεν..
Πώς να σε ξεχάσω.

Θα κατεβάσω το καπέλο μου
στα μάτια, να φανούν
ανύποπτες εικόνες,
παρελθόν δειλό, παρόν στη θλίψη.
Θ' ανοίξω λίγο χώρο ν' απλωθεί
η καρδιά μου, να χαθεί
το μούδιασμα του κοιμισμένου
ταξιδιώτη από τη θλίψη.

Δεν θέλω να σε πιάσω,
φοβάμαι μη σε σπάσω.
Δεν, μη--δεν..
Δεν θα σ'αναγκάσω.

Μ' άσπρα φτερά και ράμφη κίτρινα
πουλιά μου, πάρτε μου
τις τόσες Ερινύες,
τις αμφιβολίες π' έχει η θλίψη.
Σε κορυφή ασυντρόφευτη θα βγω,
με πρόσκαιρης χαράς
αντίσταση αραγμένη,
που επιπλέει ασάλευτη στη θλίψη.

Θέλω να ξαποστάσω,
σε λίγο θα σχολάσω.
Ναι, μηδέν.
Ναι, θα με κρεμάσω..





***

Ο από μηχανής θεός




Γύρισες πίσω
μ' ένα ασημένιο μεγάλο αεροπλάνο,
από αλήτικη ελευθερία
πέρα στης πόλης την αμαρτία,
στη ραβδωτή κίτρινη άμμο πεθαμένος,
πάνω ένας γλάρος ξαφνιασμένος,
μάτια γεμάτα αγωνία.

Μες την κατακόκκινη ηδονή
των εραστών πάλι πεθαίνω,
σε σκοτεινή κορφή πυραμίδας,
μέτρα εκατό, μακρύ σταυρό να κουβαλάω,
αρχαίος ήρωας μυθικός, σπαρταράω.
Κουρελιασμένο, καμμένο δέρας Τυφλίδας.

Ο από μηχανής θεός να λείπει,
στο έργο παίζω μόνο εγώ.

Είχα καιρό να βγω πάλι στη σκηνή,
στον πρώτο ρόλο πάντα εσύ,
με μια σπρωξιά προς το σπαθί,
στην αίθουσα του θρόνου, χαμένος,
στα δόκανά σου πιασμένος.

Πέταξα ψηλά
μ' ένα ασημένιο, μαζί σου, αεροπλάνο,
για αλήτικη ελευθερία
μέσα στης νύχτας την αναιμία,
ζωγραφιά ξασπρισμένη, μια μουτζούρα η ζωή μου,
τη σπασμένη ψυχή μου
ξανακολλώ μ' άσπρη ταινία.

Στη σειρά ραδιόφωνα να παίζουν στον χρόνο,
μονάχα μια πράξη στο έργο
της χαμένης ελπίδας,
πλάκωσε η νύχτα, αστέρια αχνά σιγά ακουμπάω,
τη λάσπη για ρούχο στο κορμί μου φοράω.
Στραβός ο δείκτης της δικής μου πυξίδας.

Κι ο από μηχανής θεός προστάζει,
δικό σου πάλι το κοινό..






Τρίτη 16 Απριλίου 2013

Γιάννης Στεργιόπουλος ~ Τα απομεινάρια εκκολάπτονται αχνά





Η Πρώτη Ποιητική Συλλογή
του Γιάννη Στεργιόπουλου
σε ηλεκτρονική μορφή
φιλοξενείται
στον ιστοχώρο texni.org


 Το έργο που κοσμεί το εξώφυλλο
είναι της Ζωής Στεργιοπούλου-Ρίζου,
ονομάζεται  "Ψυχή"
και είναι μικτή τεχνική σε ξύλο






http://texni.org/literature/item/83-ta-apomeinaria-ekkolaptontai-axna





 

Δευτέρα 1 Απριλίου 2013

Βασίλης Λαλιώτης ~ Στην Απουσία της Ποιητικής

 

Πηγή : http://www.poiein.gr/archives/20813/index.html

«Στην Απουσία της Ποιητικής»

Βασίλης Λαλιώτης


Κάποτε, πριν μια εικοσαετία πάνω κάτω,
η ποιητική και η εντρύφηση στην ποιητική
αποτελούσε αναπόσπαστο μέρος της ενασχόλησης με την ποίηση
και τη λογοτεχνία γενικότερα.
Η έκδοση ενός βιβλίου για την θεωρία της λογοτεχνίας
αποτελούσε γεγονός κομβικό στην ίδια την καθημερινότητα της λογοτεχνίας.
Όταν κυκλοφόρησε η Αγωνία, (άγχος, κατά άλλους)
της Επίδρασης του Χάρολντ Μπλουμ, για να φέρω ένα παράδειγμα,
οι συζητήσεις έδιναν κι έπαιρναν σε σύνολο το λογοτεχνικό τύπο.
Μετά την κατάρρευση των ανθρωπιστικών σπουδών πανευρωπαϊκά,
που εδώ πέρασε στα ψιλά, διότι ακόμα ίσχυε η επετηρίδα των διορισμών στην εκπαίδευση,
συνέβη σιγά σιγά μια απομάκρυνση της λογοτεχνικής θεωρίας
από την καθημερινή ζωή στην πανεπιστημιακή αίθουσα,
με τη συνακόλουθη εργαλειακή της υποβάθμιση. 
Τώρα η λογοτεχνική θεωρία είναι για να παίρνεις βαθμό,
δεν είναι τροχείο ευαισθησίας και αντίληψης της λογοτεχνίας.
Αυτό σε συνδυασμό με την εμφάνιση του ευπώλητου,
την κατάρρευση της κριτικής σε παρουσιάσεις
και τη χυδαιότητα του επερχόμενου βιογραφισμού,
έφερε κάθε θεωρητική λογοτεχνική απασχόληση στην διαδοχή μόνο αφιερωμάτων σε ονόματα.
Αφρώδη κείμενα που δεν έπαιξαν κανένα ρόλο στη πρόσληψη των συγγραφέων
για τους οποίους έγιναν,
αλλά προορίστηκαν για εναλλακτικός τυφλοσούρτης σε σχολεία και φροντιστήρια,
λογοκλοπές ξένων περιοδικών,
κουτσομπολίστικα άρθρα (ποια είχε γκόμενα ο Σεφέρης) από εφημεριδογράφους της κατωτάτης,
όλο αυτό το μείγμα και μάγμα μετά γλωσσικών, κάθε φορά, υστεριών περί της ελληνικής,
σερβίρεται τα τελευταία χρόνια ως θεωρία λογοτεχνίας προς εύπεπτη κατανάλωση.
Συνδυασμένο με την πανούκλα της διδασκαλίας της δημιουργικής γραφής.
Τα αποτελέσματα είναι φυσικά τα αναμενόμενα.
Πρωτόγονοι εκφραστές και ποιμένες του ποιητικού είναι. 
Μακρυγιάννηδες με σφραγίδα της οδού Χαριλάου Τρικούπη,
με ελληνικά του βάθους λεξικού Μπαμπινιώτη, και αναλύσεων Πατάκη
και πάνω απ’ όλα κατάρρευση των κοινών τόπων, της, ως τώρα, λογοτεχνίας
και αντικατάστασή τους από ένα μείγμα δίψας για δημοφιλία.
Σύμπτυξη ομάδων αμαθών με μεταπτυχιακά,
το τυπικό προσόν στα ύψη και το ουσιαστικό στις τάξεις του δημοτικού,
ένα χαρωπό πανδαιμόνιο που καταναλώνει στίχους σε παρουσιάσεις σαν πατατάκια,
με ήθος συνεστιάσεως σοσιαλδημοκρατών
και, θα έλεγα, παραποιημένου σκυλάδικου,
γιατί το σκυλάδικο είναι πιο αυθεντικό στις κοινωνικές περιχαρακώσεις του. 
Το ότι η άγνοια πριμοδοτεί το θράσος είναι γνωστό.
Αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα χρηματιστήριο δημοσιότητας το οποίο έχει όλα τα χαρακτηριστικά της παραλογοτεχνίας.
Διαμορφώνει μια δική του Ιστορία της λογοτεχνίας
όπου οι παραγωγοί της είναι γεμάτοι καύλα να εκφραστούν
και οι αναγνώστες να διαβάσουν μονορούφι.
Η κατάρρευση στους στοματικούς όρους του λόγου που πάει να μιλήσει γι' αυτό το φαινόμενο
δείχνει απλά την ψυχική οπισθοδρόμηση με όρους ομαδικής υστερίας σ’ αυτό το ψυχικό στάδιο.
Η λογοτεχνία που καταναλώνεται
είναι ακριβώς το στιγμιαίο σουμπλίμ στη διαδρομή ανάμεσα στο στόμα και τον πρωκτό
που κατ΄ ουσίαν συνέχει αυτό το πλήθος τυπικά εγγραμμάτων χωρίς ρίζες παιδείας.
Ανάλαφρο σαν το πέρδεσται, με σοβαρότητα επιστημοσύνης του επιπέδου έλληνας δημοσιογράφος,
διασχίζεται κάποτε από αμφιθυμίες για θεωρία λογοτεχνίας
σε ένα τοπίο όπου οι κοινοί τόποι έχουν γίνει καινά δαιμόνια
τα οποία λογοκλέπτοντας
τείνουν να οικειοποιηθούν παραθεματίες της μικρής και μετρίου λογοτεχνικής εμβελείας.
Η απουσία αυτή μιας λογοτεχνικής θεωρίας, παλιότερα τη λέγανε κριτική,
που να βρίσκεται σε γόνιμο διάλογο με το παρόν των έργων,
αφήνει σιγά σιγά αχαρτογράφητη αξιολογικά τη λογοτεχνική περιοχή,
επιτείνοντας ένα "όλοι εναντίον όλων" για την απόκτηση της φήμης,
προσφιλές στο νεοέλληνα από όλους σχεδόν τους κοινωνικούς χώρους. 
Ο χαρακτήρας που χρειάζεται για να επιβιώσεις και να επιπλεύσεις 
είναι ο ίδιος με της πολιτικής.
Απλά η λογοτεχνία είναι μια ακόμη παροχέτευση της ίδιας της ασθένειας
και της κρίσης αξιών που διέπει τη σύνολη κοινωνία.
Μόνο που, όπως και στους άλλους χώρους παραγωγής, δεν παράγεται λογοτεχνία στο κέντρο της,
γιατί η παραγωγή λογοτεχνίας είναι η πρόφαση της αναρρίχησης στη δημοσιότητα.
Κι έτσι σήμερα περισσότερο κι από την απουσία ποιητικής
η δυσκολία είναι κάθε φορά να ψάξει κανείς,
στις ρωγμές και στην περιφέρεια αυτού του μορφώματος,
αν υπάρχουν ίχνη ότι παράγεται λογοτεχνία.
Στον ίδιο αυτό χώρο και με κρατική διαπλοκή σκανδαλώδη κάποτε,
τα μέλη του λογοτεχνικού κανόνα του 70,
συνεχίζουν από αδράνεια να αναχωνεύουν και να αναδιατάσσουν τις εμμονές
που τους προσέφεραν δημοσιότητα και αναγνώριση
πριν την έλευση του συρφετού των πληβείων
με τους οποίους συγκατοικούν, συγκρούονται
και μοιράζονται κάποτε τα ψιχουλάκια που διαθέτει το κράτος
με εναλλαγή και σε διοικητικές θεσούλες,
η αργομισθία μας να βγαίνει υπό οποιοδήποτε γκουβέρνο.
Αυτό είναι το σκηνικό που καλείται να σπάσει κάθε σοβαρός δημιουργός
και ταυτόχρονα να ανακαλύψει σημεία προσανατολισμού
που θα τον συνδέουν με τους ευρύτερους πολιτιστικούς χώρους
από όπου η σοβαρή λογοτεχνία αρδεύεται. 
Αντιστεκόμενος όσο γίνεται σ’ αυτή τη νέα εγγράμματη βαρβαρότητα.
Το ευχάριστο είναι ότι αρκετοί το επιχειρούν, πετώντας μαργαριτάρια στα γουρούνια.
Το καθήκον μας, ως αναγνώστες, είναι να τα διακρίνουμε και να τα μαζεύουμε.

**********************************

Ο Βασίλης Λαλιώτης γεννήθηκε το 1959 στην Αμαλιάδα.
Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στην Αθήνα και ισπανικά στη Σαλαμάνκα.
Έχει συνεργαστεί με πολλά λογοτεχνικά περιοδικά.
Έχει πλούσιο ποιητικό και μεταφραστικό έργο.
Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.


Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

Γιώργος Δημακάκος ~ Ο χρησμός




Έξω απ’ τις πύλες της ζωής τώρα σταθήκαμε
με τα πανό να ανεμίζουνε παράταιρα
οι πιο γενναίοι τους γενναίους μιμηθήκανε
 και δίχως φόβο σκαρφαλώσαν στα παράθυρα

Κοίταξαν μέσα μην την δουν μα εκείνη έλειπε
 Βρήκαν στη ζώνη της κλειδιά και μας ανοίξανε
Όποιον ρωτήσαμε που πήγε δεν μας έλεγε
 και τον πιστό της παραγιό δωροδοκήσαμε

«Με τον Θεό που προσκυνάτε είναι, ξέρετε
 Στης κιβωτού την σιγουριά για χρόνια κρύβεται
Είστε πολλοί, όλοι σ’ αυτήν πώς να χωρέσετε;
Ο χρησμός είναι αληθής, πίσω θα μείνετε»

«Γι’ αυτό και τώρα σας ζητώ γοργά να φύγετε
Μην μάθει κάτι για όλα αυτά και μου θυμώσει
Όταν εσείς πίσω στα μέρη σας γυρίσετε
   τί θα’ ναι αυτό που απ’ την οργή της θα με σώσει;»

Με τα πανό να κυματίζουνε μεσίστια
 Οι πιο δειλοί απ’ τους δειλούς προπορευθήκανε
Γίνανε επάξια αρχηγοί όλο σιρίτια
 Σήκωσαν σκόνη και σε μια στιγμή χαθήκανε..




The Enigma of the Oracle - Giorgio de Chirico, 1910, Florence, Italy



Πελαγία Σ. Κουκίδου ~ " μ α γ ν η τ ι κ ή "




"πάρτε βαθιά αναπνοή και εκπνεύστε
μην αναπνέετε.. αναπνεύστε κανονικά"

το στανιό μου μέσα, για καταδύσεις πήγαμε ;
και ξανά μανά τα ίδια !

κι εκείνος ο ελεεινός θόρυβος από σφυριά..
άλλου είδους ταραχή..

τι είμαστε ; δε βαριέσαι, μια ανάσα μέσα έξω..
κι αν κάνει κανά φάλτσο και πάει κάτι στραβά,
πρόβα για μούμια είμαστε,
πρώτα ξαδέλφια του Λαζάρου..


κι έλεγα η έρμη, η προηγούμενη εξέταση, εμπειρία ζωής !

μα τώρα που καταδύθηκα στεγνή, άλλο πράμα !

τόσο, που λέω να το κάνω μια φορά το μήνα,

έτσι, για να συνηθίσω στην ιδέα..





Πελαγία Σ. Κουκίδου ~ " σ τ ά σ ε ι ς "




ποια στάση ακόμα απομένει ;

όλες τις δοκίμασα μαζί σου
όλες, ναι, όλες

υπάρχει μόνο η στάση της αλήθειας

"το κοίταγμα βαθιά μέσα στα μάτια"

αυτή η ουράνια ένωση των ψυχών

έτσι, καθρεφτίσου μέσα μου !

και τότε θα διαβάσω αν μ`αγάπησες
  έστω και για ένα δεύτερο της ζωής σου..



Σάββατο 23 Μαρτίου 2013

Πελαγία Σ. Κουκίδου ~ " κ α ρ δ ι ο γ ρ ά φ η μ α "



τώρα που έφυγα μακριά, μπορώ να μιλήσω
για την "φυλακή με τις πιτζάμες"
να πετώ ελεύθερη, από πτέρυγα σε πτέρυγα
να γεμίζω την θαλάμη μου, με την νοσηρότητα των θαλάμων
όπου κυριαρχεί μόνιμα η ερώτηση, "πότε θα φύγω" ;

να ψάχνω να`βρω την καρδιά μου σε υπερήχους
να μ`ερωτεύομαι ξανά, μέσα από μαγνητικές, στεφανιογραφίες
να τινάζω από το άσπρο μου νυχτικό την απόγνωση
με καρφωμένη στο πέτο, ερωτηματικό-μπουτονιέρα
"άραγε θα την βγάλω καθαρή" ;

πόσο λατρεύω να χάνομαι μέσα σε διαδρόμους
όπου σύγχρονοι κατασκευαστές
συναγωνίζονται με μαεστρία τον Δαίδαλο
κι εκείνες τις σιωπές της εντατικής
-με την μοναδικότητα στην καλωδίωση των δρώμενων-
τις απόλυτες σιωπές, που`ξομολογούν τις καρδιές
σε πεπαλιωμένα μόνιτορ..

Θεέ μου, ω Θεέ μου..

'Ιλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν..

***

Romanian artist and photographer

Madalina Iordache-Levay ~ The suicide

 


Γιάννης Στεργιόπουλος ~ Η συνάντηση


 
Χαμόγελο ενθαρρυντικό και τακτοποιημένο,
υπομονή διακριτική, το στόμα ξεραμένο.
Επώδυνη συνάντηση σε χώρο περιπάτου,
      ο ιπποτικός χαιρετισμός στέκεται στη σειρά του.   

Προβλέψιμος διάλογος με κάννες υψωμένες,
με φόβο απ' ώρα ακίνητες, πατούσες μουδιασμένες.
Σφύριγμα συνθηματικό και ψεύτικη βιασύνη,
το πιο μεγάλο αμάρτημα γίνεται αγιοσύνη.

Με σίγουρη προστακτική που κράζουν τα παγόνια
τους θεατές αδειάζουνε χιλιάδες τα βαγόνια,
τρίτη φορά που αντηχεί το γκόγκ το ασημένιο,
μόνο με πρώτη διανομή σε κύκλο χωματένιο.

Κλείνει η μέγγενη αργά και φαίνεται το στίγμα,
παλιός ο μάστορας μ' αυτό είναι μεγάλο πλήγμα.
Το πλήθος την ανάσα του κρατά αναστατωμένο,
 είναι στιγμές που το κοινό πάντα είναι μοιρασμένο.

Ψηλά τ' αστέρια ο ουρανός κρατάει κολλημένα
μα το φεγγάρι ξέφυγε κι ήρθε κοντά σε μένα,
γύρισα κι άλλαξα πλευρό μέσα στην αγκαλιά του
  κι ο ταύρος ο γυαλιστερός έλαμπε στα στερνά του..


Γιάννης Στεργιόπουλος 
Κατερίνη 22-3-2013

***

Βίντεο :
Περίπατος στη Νιγρίτα - Δημητριάδη, Μικρούτσικος