Δέντρο


Δέντρο

Ξημέρωμα παραμονή
είπε στο σκλάβο μια φωνή
“το δέντρο δεν ανάβει”
αλαφιαστήκαν οι θνητοί
του χρόνου μέρα σαν κι αυτή
να βάλουμε καράβι.

Φέρε το πρόγραμμα να δω
ρόλο μου δώσαν βαρετό
θα κυβερνάμε πάντα
πέθανε πια το “οὐκ ἀεὶ”*
πλοίο,σημαία, Κυριακή
και στην πλατεία μπάντα**

Εδώ κοστίζουν τα λεπτά
περάστε τσούρμο τα παιδιά
μη μπαίνουν ένα ένα
ταρατατζούμ ταρατατζούμ
όποιος γελά να κάνεις ζουμ
και πιο πολύ σ' εμένα.

Κι εσύ μην κάθεσαι κι ακούς
βάλε να στύψουν τους φτωχούς
να βγάλουμε παράδες
γιατί σε χρόνους χαλεπούς
κεράσαμε τους μουσικούς
γλυκά και λεμονάδες.

Σε φωτισμένες κάμαρες
μάσκες μπροστά στις κάμερες
ψηλά, στης Γης το κέντρο
ευχές για κείνους που πεινούν
και μες στο κρύο βλαστημούν
το στοιχειωμένο δέντρο.

Ζ.Κανταδόρος

*βλέπε Αγάθων – 448-400π.Χ.
**βλέπε Κ. Καρυωτάκης – Πρέβεζα.

Μονοπάτια


Νεφέλη

Βουβά ποτάμια
με τ' αναχώματα μικρά, ν' αναριγούν
πυκνά καλάμια
δάχτυλα πλέκονται και σφίγγουν να ενωθούν
γλιστρούν τα λόγια και τυλίγονται σαν χέλι
πικρή Νεφέλη.

Δυο περιστέρια
κανάτια ολάνοιχτα π' αχόρταγα κοιτούν
πέφτουν τ' αστέρια
στο χρονοπήγαδο κι οι νύμφες οδηγούν
βουνά και σύννεφα πλημμύρισαν με μέλι
γλυκιά Νεφέλη.

Μικρό ξωκλήσι
κοιμίζει δώδεκα το χιόνι στην κορφή
σκιές στη δύση
χείλη που τρέμουν, μουρμουρίζει μια πηγή
κι έν' απερίσκεπτο παιδί τινάζει βέλη
γυμνή Νεφέλη.

Ζ.Κανταδόρος

Οι θεοί πίνουν τον καφέ τους στο χιόνι...

Life or Meth ?

Ένας στίχος για τον κρυστάλλινο θάνατο.

 

Το "Ms. Crystal Meth" δημοσιεύτηκε πρώτη φορά το 2000 στην Heavener Ledger, μια τοπική εφημερίδα στην Oklahoma. Γράφτηκε πιθανόν το 1999 από την Samantha Reynolds για να χρησιμοποιηθεί από την κόρη της σε μια σχολική ενημερωτική δράση για τα ναρκωτικά. Η πληροφορία που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο μαζί με διαφορετικές εκδόσεις του ποιήματος, ότι γράφτηκε από μια εθισμένη έφηβη λίγο πριν πεθάνει φαίνεται τελείως λαθεμένη.

  (Το Samantha Reynolds ίσως αποτελεί ψευδώνυμο του αρχικού συγγραφέα όμως αυτό είναι δική του επιλογή.)

Σύνδεσμοι(links):

 Ms. Crystal Meth

by Samantha Reynolds

 

Ακολουθεί μια δική μου απόδοση του ποιήματος στα Ελληνικά.

Πάγος

Η λαμπερή ζωή που τάζω

σε προσκαλεί να δοκιμάσεις

ίσως ακίνδυνη να μοιάζω

δεν έχεις τίποτα να χάσεις.

Κράτησ' αν θες τη συμβουλή μου

σκέψου καλά, μην επιμένεις

τόσο χαζός δε ζεις... πεθαίνεις.

Γκρεμίζω σπίτια, τα σκορπώ

και τις φαμίλιες σας μπορώ να τις χαλάσω

δικά μου παίρνω τα παιδιά, τα κατακτώ

κι άλλα πολλά θα κάνω εγώ δουλειά σαν πιάσω.

Κάθε μου κόκκος για διαμάντι θα κοστίζει

πιότερο ακόμα από χρυσό θα με νογάς

κι αν κάποιος κάπου σ' αντικρίζει

η δυστυχία σου του Γκόγια ένας καμβάς.

Αν τύχει κάποτε κι εσύ με χρειαστείς

θυμήσου, εύκολα τριγύρω θα με βρεις

γυρνώ σαν φάντασμα στις πόλεις, στα στενά

σε περιμένω μέσα κι έξω απ' τα σχολειά.

Ζω σε παράγκες ρημαγμένες, σκοτεινές

ζω στη χλιδή, ζω μες στα φώτα

πέρα στις κάτω γειτονιές

κι ίσως στου γείτονα την πόρτα.

Σ' ενός χημείου τους σωλήνες

μη γελαστείς μορφή πως πήρα

παρά σε μπάνια και κουζίνες

στον πάγκο, κάτω απ' το νιπτήρα.

Σε λαγκαδιές μπορώ να γίνω

και στου παιδιού σου το συρτάρι

τον τρόμο ξέρω να σου δίνω

σάμπως ο χάρος θα σε πάρει.

Απ' τα πολλά βαφτιστικά μου

κάποιο στη μνήμη σου θα μείνει.

Το 'χεις ακούσει τ' όνομά μου.

Με λένε μεθαμφεταμίνη. (crystal meth, ice)

Η δύναμή μου τρομερή.

Δοκίμασε, θα καταλάβεις.

Όμως αν κάνεις την αρχή

ίσως να φύγεις δεν προλάβεις.

Μπορεί ν' αφήσω να σωθείς

μια φορά μόνο, μα θυμήσου

Αν δοκιμάσεις δυο και τρεις

θα σου κουρσέψω την ψυχή σου.

Μες στη σαγήνη μου θα γίνεσαι ληστής

και θα ξεχάσεις την αλήθεια

πράξεις φριχτές θα τις μπορείς

γι' αυτή την άθλια συνήθεια.

Με την εθιστική γητειά μου

θα σε καλώ να εγκληματήσεις

για να μπορείς στην αγκαλιά μου

εικονικές χαρές να ζήσεις.

Απ' τον πατέρα σου κρυφά

θ' απλώνεις χέρι στα λεφτά

και τη μητέρα θα φορτώνεις παραμύθια.

Θα χύνουν δάκρυα πικρά

όμως μη νοιάζεσαι στ' αλήθεια.

Να λησμονήσεις ηθικές

και τα διδάγματα του χτες

θα είμαι πια συνείδησή σου

κι οι τρόποι μου θα 'ναι δικοί σου.

Στερώ γονείς απ' τα παιδιά

παιδιά αρπάζω από γονείς

κι απ' του Θεού την αγκαλιά.

Φίλους χωρίζω, θα το δεις.

Όλα μπορώ να στα στερήσω

την περηφάνια, τη θωριά σου

ούτε στιγμή δε θα σ' αφήσω

δίπλα θα στέκομαι σκιά σου.

Θα παρατήσεις ό,τι φτιάξεις

την οικογένεια, το σπίτι

φίλους, λεφτά θα τα πετάξεις

θα μείνεις μόνος σαν σπουργίτι.

Όλα θα γίνονται δικά μου

μέχρι τα πάντα να μ' αφήσεις

κι όταν τελειώσω τη δουλειά μου

θα 'ναι ένα θαύμα αν επιζήσεις.

Αν με όλ' αυτά με δοκιμάσεις

ξέρε καλά, δεν κάνω αστεία

τα λογικά σου να ξεχάσεις

θέλω μονάχα μια ευκαιρία.

Θα σακατέψω το κορμί σου

τη σκέψη σου θα κατευθύνω

θα μου ανήκει η ύπαρξή σου

ένας δυνάστης σου θα γίνω.

Τους εφιάλτες στο πλευρό σου

που θα 'βρεις στο άθλιο σου στρώμα

και τις κραυγές μες στο μυαλό σου

όσο θα σ' απομένει ακόμα

τα οράματά σου τρις την ώρα

τρεμάμενα όνειρα ιδρωμένα

θέλω να ξέρεις είναι δώρα

και τα 'χω στείλει εγώ για σένα.

Γρήγορα η ώρα θα περάσει

και θα το νιώσεις στην ψυχή σου

ένας τον άλλο δε θα χάσει

για πάντα θα 'μαι εγώ μαζί σου.

Θυμήσου πως θ' αλλάξεις γνώμη

όλοι μετάνιωσαν μ' εμένα

μα ήρθες εσύ κι έρχεσαι ακόμη

δεν έχω ψάξει εγώ για σένα.

Όταν την πόρτα μου χτυπούσες

σου 'παν να φύγεις, το θυμάσαι;

Τη δύναμή μου αμφισβητούσες

τάχα να λες πως δε φοβάσαι.

Μπορούσες τότε να γυρνούσες

μακριά μου φεύγοντας, την πλάτη.

Τη μέρα εκείνη αν ξαναζούσες

θα 'λεγες όχι στην απάτη;

Μην αψηφάς τη δύναμή μου

δεν έχει τέλος, στο φωνάζω.

Παίρνω τη μάνα σου μαζί μου

και σε μια πόρνη την αλλάζω.

Εμπρός λοιπόν, σε περιμένω

δως' μου κατάρες και χολή

μα να διαλέξεις επιμένω

ζωή γυρεύεις ή γυαλί;(πάγος, κρύσταλλο)

Μες στη ζωή σου θα γνωρίσεις

ρότες παράξενες και δρόμους

άλλους χαρούμενα θα ζήσεις

κι άλλους με βάσανα στους ώμους.

Όμως ποτέ μη σε κερδίσει

το μονοπάτι το δικό μου

μιλιούνια το 'χουνε βαδίσει

παγίδα θάνατου και τρόμου.

Τώρα που μ' έχεις πια γνωρίσει

θα πρέπει εσύ ν' αποφασίσεις

μονάχα εσύ θα βρεις τη λύση.

Εσύ την τύχη σου θα ορίσεις.

Φτωχά τα λόγια να μιλάμε.

Θα σου χαρίσω δυστυχία

απίστευτη σ' ανθρώπου μάτια.

Πιάσε το χέρι μου να πάμε

βαθιά και ξέφρενη πορεία

στης κόλασης τα σκαλοπάτια.

Απόδοση στα Ελληνικά: Ζάχος Κανταδόρος

-μάθε για τον πάγο- 

Ζάχος Κανταδόρος ~ Κινούμενο Άστρο

Φίλοι μου, 

η Κινούμενο Άστρο ίσως και να 'ταν μια γυναίκα,

δε θυμάμαι πια.

Το κινούμενο άστρο ίσως και να 'ταν το κατασκευασμένο δείγμα

της αλαζονείας μας.

Τα ποιήματα όμως αυτά δεν γράφτηκαν για ανθρώπους, ούτε για μηχανές.

Γράφτηκαν για ένα ταξίδι χωρίς αρχή.

Ένα ταξίδι που -ίσως- ποτέ δε μαθαίνουμε αν τελειώνει.

Κανταδόρος

http://texni.org/literature/item/183-kinoymeno-astro

***

Κατ’ εικόνα

Έρχονται πάντα μοναχοί σάμπως φοβούνται

τα μάτια κλείνουν και τ’ αυτιά να μη θυμούνται

φώτα του δρόμου στα ταξίδια τους τα νέφη

είν’ ένας κόσμος ο θυμός κι όλο τους γνέφει.

Τη βρίσκει ο φάρος μοναχή να βηματίζει

οχιά σε ξέπυρα λιθάρια νανουρίζει

κι απόψε λύσσα κι ευλογιά θα μοιραστούνε

αυτά τα σάρκινα στοιχειά που την ποθούνε.

Αυτή η φωνή μες στο κενό που ταξιδεύει

αυτό το κύμα που δε βρέχει κι αγριεύει

τι κι αν ουρλιάζω τρέχει ο χρόνος και τον χάνω

ψέμα κι αλήθεια τι μετρούν σαν δεν τη φτάνω.

Έρχετ’ η μνήμη μουσαφίρισσα να τάξει

τα δευτερόλεπτα τ’ ονείρου πριν χαράξει

μαντήλι δένω στο λαιμό κι η Δεισδαιμόνα

χαρίζει πύρινες ματιές στον κατ’ εικόνα.

***

Προσομοίωση βιβλίου

http://texni.org/index.php?option=com_flippingbook&view=book&id=52