Πανσέληνος 29/10/2012

..οι (ολίγον θαμπές) φωτό, από το μπαλκόνι μου..

http://www.astro.noa.gr/AlmanacIAA/iaa_today_gr.htm

Πελαγία Σ. Κουκίδου - " Στη Γιαννιτσών "

ώρα "καλή" στη Γιαννιτσών

σαν πέφτει η πάχνη πρηνηδόν

είναι η τρίτη πρωινή ανυπερθέτως

τότε που ανοίγει η πληγή

και το κορμί υποταγή

γιατί καλύτερος καφές είναι ο σκέτος

κεπέγκια κι άχρηστα ρολά

πάμε μωρό μου σινεμά

έτσι, να δούμε το εργάκι απ`το τέλος

κάνει εδώ μια παγωνιά

και η καρδιά μου με πονά

  βλέπω μπροστά μου τη ζωή σαν ένα έλος

ώρα πικρή στη Γιαννιτσών

και τα κορμιά λαβέ μολών

θολά να βλέπουν τον πελάτη απ`το τζάμι

έχεις φωτιά ; έχω κραγιόν

και ξεφτισμένο ένα καλσόν

να κρεμαστώ απ`το δεντρί θα πάει χαράμι

ώρα σκληρή στη Γιαννιτσών

και δι' ευχών και δι' ευχών

      όλα τα χρώματα του κόσμου οι ανθρώποι

μέσα στο τμήμα των Ηθών

το καθαρτήριο των ψυχών

που δεν τους χάρισε κανείς ούτ`ένα τόπι..

***
κεπέγκια = http://www.slang.gr/lemma/show/kepegki_16620

Βασίλης Σπανογιάννης - " Η αθλήτρια "

Κρύο έπιασε στη σάλα
'δω δεν είναι η Βαλχάλα;
- Είσθε σίγουρη;
Βλέπω ακριβά φοράτε
πρέπει σ' όποιον αγαπάτε
να' σθε ασύμφορη

Τ' όνομα σας είναι Λάκι;
Έτσι γράφει το τσαντάκι
- περιέργεια....
Ξέρω, αυτή θα με σκοτώσει
μην κλωτσάτε, έχετε τόση
- τόση ενέργεια

Είσθε γάλα ζαχαρούχο
το ίδιο, κάτω από το ρούχο;
- επιτρέπεται;
Μην με σπρώχνετε και πάλι
άστε κάτω το μπουκάλι
- παρεκτρέπεται

Λέω λίγο να ησυχάσω
ωχ, σας έπεσε το πάσο
- φοιτήτρια; φοιτήτρια;
Θα μου σπάσετε το χέρι
μα εσείς είσθε αστέρι
- τελικά είσθε αθλήτρια!

http://frikipaideia.wikia.com/wiki/%CE%92%CE%B1%CE%BB%CF%87%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B1

****

Αλεξάνδρα Θεοχάρη - Εσύ

Κούρσα θανάτου

η όλη διαδρομή

Κλειστά τα μάτια

- νομίζεις διαφυγή

Κύκλος ζωής

χωρίς αρχή

Ψέμα στο ψέμα

 Χωρίς επιστροφή

Σκοτάδι η μέρα

αιώνια σκοτεινή

   Στους δρόμους η λύπη -

μην ψάχνεις γιατί..

Γιάννης Στεργιόπουλος - " Η παραγραφή "

Με μουσική υπόκρουση
κι ο μονομάχος σε παράκρουση,
σόλο μάλλον βουβό, χαμόγελο με χαλινάρι,
στεγνωμένο μου καμάρι
λάμπει κάτω απ' το φεγγάρι.
Ακινησία παρατεταμένη, μεταλλική,
μ' ανήμπορη οργή.
Στόχος, αόρατος ο στόχος,
υπόκωφος ο ρόγχος
με φανερό κεντρί.
Εστία αναζωπυρωμένη
και χρωματισμένη
με εύπιστη νιότη διακριτική.

Η ώρα η λυτρωτική,
ομόκεντροι κυματισμοί,
μια θεά ρομφαία στο χρυσό ουράνιο άρμα,
διπλωμένα χέρια χάλασαν το θαύμα,
σ' άλλου κόσμου απλησίαστου, αγία φάρμα,
η παραγραφή.
Νόμος απ' τους θεούς, ο νόμος,
συγχώρεση και λαιμητόμος,
στη φτερωτή ορμή.
Ο θαλασσοπόρος
και βλάσφημος και πρωτοπόρος,
της πικρής ζωής είναι ο σπόρος,
πορεία μου ατέρμονη.

Πελαγία Σ. Κουκίδου - " Β ή μ α τ α "

εγκλωβίστηκε μέσα σ`ένα ψευδώνυμο

το έφερνε, το πήγαινε

καριέρα μπας και κάνει

ανώνυμος μέσ' στους πολλούς

ξέχασε μέχρι και την υπογραφή του

 
κι όμως,

πάντα όταν τον συναντούσα

-κρυφά να μη με δει-

ψέλλιζα τ' όνομά του

έτσι, για το καλό

για να' χει ευλογημένα βήματα..

Βασίλης Σπανογιάννης - " Τέταρτη ώρα "

 

Περνούσα μία λαική

 την ώρα που τη στήναν

τέταρτη ώρα το πρωί

ενώ άλλοι τα πίναν

 

Εγώ δεν είμαι εργατιά

και λίγος είμαι πότης

 γυρνώ μαζί με τα γατιά

 στον σκουπιδότοπό της

Γιάννης Στεργιόπουλος - " Μαριονέτα "

Με ιερές συγκρούσεις,
σκληρές συμφιλιώσεις,
πρόωρες εκσπερματώσεις
εικόνων που έχουν χαραχθεί,
καλά κρυμμένες στην ψυχή. 

Μαλακή σαν πλαστελίνη η επιλεγμένη μνήμη ξυπνά,
σαν χαρτί ταπετσαρίας η τυλιγμένη ευτυχία ξεκολλά.
Καρφωμένα μάτια 

πάνω στη λεπτή τη χάλκινη, τη βέργα της κουρτίνας
και στον τοίχο κρεμασμένα 

τ' άλογα με τα κεφάλια τους ζερβά στραμμένα,
την ηχώ του έξω κόσμου 

την κρατώ καλά κλεισμένη σε κιβώτια σκονισμένα. 

Κρεβάτι εκστρατείας
με αίσθημα αταξίας,
ενοχής και αλητείας
στο τραβηγμένο πρόσωπο,
μπαίνω στο κουκλοθέατρο.
Γερμένη μαριονέτα,
σπασμένο το σκοινί,
θλιμμένη μαριονέτα.

Φυτό αναρριχητικό
με διάφανη και εύθραυστη δροσιά,
στα πόδια μου απλωμένα
τα κόκκινα με αίματα χαλιά.
Εντύπωση ανθρώπου θαρρείς τσαλακωμένου
απ' τις ριπές του σίδερου του πυρωμένου,
εφήμερο το σύνολο,
κινούμενο μπαλόνι φουσκωμένο. 

Κρεβάτι ηρεμίας
με αίσθηση ακαμψίας,
αρετής μα και κακίας
στο ξαναμμένο πρόσωπο
και αλυχτώ σαν άγριο θεριό.
Πεσμένη μαριονέτα,
κρέμεται το σκοινί,
θλιμμένη μαριονέτα.


Κατερίνη 26-10-2012  

 ........

Αλεξάνδρα Θεοχάρη - " Αόρατα Όνειρα "

  

Δεν με κινούν πια, μαριονέτα του θεάτρου..

ο άνεμος μ' αγκάλιασε με ορμή..

με λούζει η αγνή  βροχή σαν οπαδός μου,

σα θιασώτης λες κι άσπονδος αδερφός μου..

Στη δύση τώρα πια της ύπαρξής μου,

σα βασιλιάς που εκθρονίστηκε νωρίς,

οι μνήμες σαν ιερά εξέταση γυρίζουν

κι αόρατων ονείρων κομποσκοίνι είναι θαρρείς..

Τη θάλασσά μου αρμύρισε  η αυγή

- ιχνογραφία από πρόσωπα θολά..

 Μεγαθυμία τους συγχωρεί

κι ας μην έμαθαν ποτέ

να κοιτούν εμένα και εαυτούς, με καθαρή ματιά..