Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου 2014

Πάμπλο Νερούδα, 1904 - 1973




Πάμπλο Νερούδα
(φιλολογικό ψευδώνυμο του Νεφταλί Ρικάρντο Ρέγιες Μπασοάλτο) 




Η ποίηση
(Όταν ήρθε να με βρει η ποίηση)


Κι ήταν σ' αυτήν την ηλικία
όταν ήρθε να με βρει η ποίηση...

Δεν ξέρω, δεν ξέρω από πού ξεπρόβαλε 
απ' το χειμώνα ή από το ποτάμι...

Δεν γνωρίζω ούτε πώς, μήτε πότε
Όχι, δεν ήσαν φωνές, δεν ήσαν λέξεις ούτε η σιωπή...

Μα με καλούσε από κάποιο δρόμο 
απ' τα κλαδιά της νύχτας
ξάφνου ανάμεσα στους άλλους, 
ανάμεσα σε βίαιες φωτιές

ή επιστρέφοντας μοναχός
στέκονταν εκεί δίχως πρόσωπο -
με άγγιζε...

Δεν ήξερα τι να πω, 
δεν ήξερε το στόμα μου να ονομάσει...

Τυφλοί ήσαν οι οφθαλμοί μου
και κάτι τι μπήγονταν στην ψυχή μου,
πυρετός ή χαμένες φτερούγες...

και σχηματίστηκα μοναχός,
αποκρυπτογραφώντας αυτήν την πληγή

κι έγραψα την πρώτη συγκεχυμένη γραμμή,
αόριστη, ασώματη, καθαρή ανοησία,

γνώση
εκείνου που τίποτα δεν ξέρει

κι είδα ξάφνου τον ουρανό
εκκοκισμένο κι ανοιχτό

πλανήτες, παλλόμενες φυτείες,
διάτρητη σκιά κοσκινισμένη από βέλη, 
από φωτιά και λουλούδια,
η νύχτα που κυλάει και συντρίβει
το σύμπαν.

Κι εγώ, η έσχατη ύπαρξη
μεθυσμένος απ' το απέραντο έναστρο κενό 
κατ' εικόνα και ομοίωση του μυστηρίου

ένιωσα καθάριο κομμάτι της αβύσσου...

κυλούσα μαζί με τ' άστρα,
διαλύθηκε η καρδιά μου μέσα στον άνεμο...

(μτφ. Τάκης Βαρβιτσιώτης)

***

Ο Ταχυδρόμος (Il Postino)

Ιταλική κινηματογραφική ταινία, παραγωγής 1994.
Σκηνοθεσία: Michael Radford
Η ταινία αφηγείται τη φιλία του νεαρού ταχυδρόμου Μάριο Ρουόπολο (Massimo Troisi) 
με το Χιλιανό κομμουνιστή ποιητή Πάμπλο Νερούδα (Philippe Noiret) 
και τον έρωτα του πρώτου για την όμορφη Μπεατρίτσε Ρούσο (Maria Grazia Cucinotta). 
Το σενάριο είναι βασισμένο στο μυθιστόρημα Ardiente Paciencia του Antonio Skarmeta, 1985
και ακολουθεί αρκετά πιστά την πλοκή του,
με τη διαφορά ότι η ιστορία εκτυλίσσεται στην Ιταλία του '50 αντί για τη Χιλή του '60.





***

Αν και ταινία χαμηλών τόνων με «σινεφίλ» χαρακτηριστικά, 
ο Ταχυδρόμος γνώρισε απροσδόκητα θερμή υποδοχή από το ευρύ κοινό 
και κέρδισε διεθνείς διακρίσεις.

Έλαβε το Βραβείο Όσκαρ Πρωτότυπης Μουσικής για τη σαιζόν 1995, 
ενώ ήταν υποψήφιος σε τέσσερις ακόμα κατηγορίες 
που συνήθως περιλαμβάνουν μόνο αμερικανικές παραγωγές: 
Καλύτερη Ταινία, Σκηνοθεσία, Α' Ανδρικός Ρόλος, Διασκευασμένο Σενάριο.
Η υποψηφιότητά του για Καλύτερη Ταινία, 
τού στέρησε το δικαίωμα να διεκδικήσει το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, 
για το οποίο θα ήταν το αδιαφιλονίκητο φαβορί.

Επίσης το 1996 έλαβε τρία Βραβεία της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου 
(τα λεγόμενα βρετανικά Όσκαρ): 
Σκηνοθεσίας, Μουσικής, Καλύτερης Μη Αγγλόφωνης Ταινίας.

Ο πρωταγωνιστής Μάσιμο Τροΐζι 
είχε μυστικά αναβάλει μία εγχείρηση καρδιάς 
για να προχωρήσουν ομαλά τα γυρίσματα, 
με αποτέλεσμα να πεθάνει από έμφραγμα, λίγο πριν την ολοκλήρωσή τους, σε ηλικία 41 ετών.

Με τις υποψηφιότητές του για Όσκαρ
(ως πρωταγωνιστής και ένας εκ των σεναριογράφων - 
συνέβαλε σημαντικά στην προσαρμογή του πρωτότυπου μυθιστορήματος και των χαρακτήρων, 
στα δεδομένα της νότιας Ιταλίας) 
είναι ένας από τους μόλις επτά που έχουν προταθεί για το βραβείο μετά θάνατον.

Η ταινία συνέβαλε στην παγκόσμια προβολή της Σαλίνα και ειδικά της παραλίας Πολάρα, 
η οποία όμως έχει υποστεί ζημιές τα τελευταία χρόνια λόγω του τουριστικού ρεύματος.

Σε πολλές αγγλόφωνες χώρες, η ταινία κυκλοφορεί με το πρωτότυπο ιταλικό όνομά της, 
ώστε να μη συγχέεται με την ταινία The postman του Κέβιν Κόστνερ 
που κυκλοφόρησε το 1997.
(Πηγή: Βικιπαίδεια)

***




***