Παρασκευή 7 Μαρτίου 2014

Ιωσήφ Μπρόντσκι ~ Στη μνήμη του Φέντια Ντομπροβόλσκι




Ιωσήφ Αλεξάντροβιτς Μπρόντσκι
(Josif Brodskij)

Νόμπελ Λογοτεχνίας 1987




Συνεχίζουμε να ζούμε.
Διαβάζουμε ή γράφουμε στίχους.
κοιτάζουμε τις όμορφες γυναίκες,
που χαμογελούν στον κόσμο, από τα εξώφυλλα
των εικονογραφημένων περιοδικών.
Σκεφτόμαστε τους φίλους μας
επιστρέφοντας σπίτι και διασχίζοντας ολόκληρη την πόλη
στο μισοπαγωμένο και κουνιστό τραμ:
συνεχίζουμε να ζούμε.

Μερικές φορές βλέπουμε τα δέντρα,
τα οποία
με μαύρα γυμνά χέρια
στηρίζουν το ατελείωτο βάρος τ’ ουρανού,
ή λυγίζουν κάτω από το βάρος τ’ ουρανού,
που τις νύχτες θυμίζει τη γη.
Βλέπουμε τα δέντρα,
που 'ναι ριγμένα στη γη.
Συνεχίζουμε να ζούμε.
Εμείς, με τους οποίους τόσο πολύ συζητούσες
για τη σύγχρονη ζωγραφική,
ή με τους οποίους έπινες στη γωνιά
της λεωφόρου Νιέβσκι
μπύρα - 
σπάνια σε μνημονεύουμε.
Κι όταν σε μνημονεύουμε,
τότε αρχίζουμε να οικτίρουμε τους εαυτούς μας,
στις γυρτές πλάτες μας,
την αποκρουστική εργατική καρδιά μας,
η οποία αρχίζει άβολα να στριφογυρίζει
στο στήθος
μετά τον τρίτο όροφο.
Και περνάει από το μυαλό
μια όμορφη μέρα
μ’ αυτήν - μ’ αυτήν την καρδιά -
να κάνουμε κάποια ανοησία,
και τότε ένας από εμάς
φεύγει μακριά οκτώ χιλιάδες χιλιόμετρα
προς δυσμάς από σένα
στο βρώμικο ασφαλτοστρωμένο πεζοδρόμιο,
έχοντας πέσει τα βιβλία από τα χέρια του,
το τελευταίο πράγμα που θα δει
είναι τα τυχαία ταραγμένα πρόσωπα,
ένα τυχαίο πέτρινο τοίχο ενός σπιτιού,
κι ένα κομμάτι ουρανού να κρέμεται από τα σύρματα -
του ουρανού,
που στηρίζεται στα ίδια εκείνα δέντρα
τα οποία μερικές φορές προσέχουμε...


Josif Brodskij, Στη μνήμη του Φέντια Ντομπροβόλσκι, 1960

Μετάφραση από τα ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης ©