Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2013

Γιάννης Στεργιόπουλος ~ " Κουβέντες μεθυσμένες "




Λιγνά ζουμπούλια 
που παγώνουν στα περβάζια,       
χυμένο γάλα
η ομίχλη στις πλαγιές,      
μπρος στα βλαμμένα κόκκινα φανάρια
        καμμένα λάστιχα οδηγούν τις Κυριακές.      

Ο αφρός της μπύρας
ξεχειλίζει στο ποτήρι,
στα μπαρ οι άνδρες
πως φοβούνται τη σιωπή,
δεν μου έχεις κάνει ποτέ χατήρι,
 να 'ρθεις για λίγο να τα πούμε μια στιγμή.     

Έστω για τρεις
κουβέντες μαύρες μεθυσμένες,
στην  ευγλωττία 
του αλκοόλ θα κρεμαστώ,
με νικοτίνη δηλητηριασμένες
     τις πιο κρυφές αναστολές μου ξεπερνώ.       

Σαν τον στρατιώτη 
με το σάκο του στον ώμο, 
το τελευταίο
δρομολόγιο καρτερώ,
έχω μπροστά μου άπειρο χρόνο,
σε σιδερένιες νύχτες τρένων να χαθώ.    

Θα βγάλω της στιγμής
πικρή φωτογραφία,
για φόντο
θα 'χω την αιώνια σκηνή 
και η παλιά μας η ιστορία,
θα ξαναγεννηθεί και πάλι απ' την αρχή.

Γιάννης Στεργιόπουλος
Κατερίνη 5-2-2013



Γιάννης Στεργιόπουλος ~ " Πατρίδα "




Σπάταλες ευχαριστίες και ευγνωμοσύνη
μπλέκονται με λέξεις που ξεσχίζουν την καρδιά,
σύντομη διάλεξη, ωδή στην  καλοσύνη,
  με σπασμένο σκελετό στα μάτια μου, γυαλιά.    

Το κεφάλι μέσ' τα δυό μου χέρια πως βουίζει,
η έπαρση τ' αδύναμου μυαλού φεγγοβολά,
μεγαλοπρεπής αναίδεια να ξεχειλίζει
      και το λαγοπόδαρο καμένο στη φωτιά.      

Αποτελεσματική επαγρύπνηση θ' απλώσουν
σιδερένια κιγκλιδώματα π' έχω μπροστά,
μνήμες ζωντανές και τύψεις πάλι θα κλειδώσουν,
όλη τη ζωή μου, φαύλο κληροδότημα.

Τις ελπίδες μου τις φετινές δεν θα τις σώσουν
μάρμαρα με ανακατωμένα χρώματα,
τα φανερωμένα μυστικά θα με προδώσουν 
και εσύ γυρνάς το βλέμμα και κοιτάς μακριά. 

Γιάννης Στεργιόπουλος
Κατερίνη 20-1-2013



Γιάννης Στεργιόπουλος ~ " Προσφιλής δαίμονας "

             


Μιλώ σιγά, εμπιστευτικά στον εαυτό μου,
πνίγεται η φωνή του μανιασμένου τρόμου,
τα ωρυόμενα φαντάσματα του δρόμου,
να τα εμπρός μου.    

Στις αυλακιές του χωματόδρομου πεσμένος,
σε δένδρα κούφια και δαιμονικά χωμένος,
με ομίχλες νοτισμένες το πρωί ντυμένος,
παγωμένος.      

Παλιός αγαπητικός,   
τραυματισμένος αμνός,
δυσεύρετος θησαυρός
στα έγκατα του φόβου κρυμμένος     
κι ο προσφιλής δαίμονας μ' αγκαλιάζει,
με μάτια κάρβουνο μ' αναγκάζει,
τις εντολές να πατήσω διατάζει
              κι ήδη το χέρι μου μ' αίμα στάζει.            

Στον άδειο γαλανό ουρανό θα επιστρέψω,
τη δύσκολη αγαλλίαση θα αγκαρέψω
και με μπλοκάρισμα το νου θα καταστρέψω,
           θα αχρηστέψω.           

Κι ίσως να πω πως ξαναβρήκα την καρδιά μου
αφού να ζω θα έχω μόνο τ' όνειρά μου,
κόστος μεγάλο που πληρώνω έρωτά μου,
        στα στερνά μου.      

Κριός πολιορκητικός 
και γοερός ο σπασμός,     
δυσάρεστος συνοδός
ο ήλιος στέκει μαρμαρωμένος,
στου πόνου το πικρό το εργαστήρι
λεπίδι παίρνω για χαρακίρι,
το τελευταίο κρασί στο ποτήρι,
θα μου το κάνεις αυτό το χατήρι.

Γιάννης Στεργιόπουλος 
Κατερίνη 30-1-2013




Γιάννης Στεργιόπουλος ~ " Το πείραμα "



Ανεξέλεγκτο πάθος κι ορμή,
μπερδεμένο κουβάρι δίχως αρχή,
καμπουριασμένο τέρας με τρομάζει
κι ο δίκαιος πατέρας μ' αγκαλιάζει.
Με οδηγεί μην πέσω σ' ολισθηρή παρέκκλιση,
μου εξηγεί πως να δεχθώ την πρόκληση.
Μεγάλο δράκο να σκοτώσω,
το πείραμα να αποτελειώσω,
το φάντασμα στο μαξιλάρι
να σφίγγει αργά το χαλινάρι,
το φωτοστέφανο τ' αθώου,
τα μάτια του σφαγμένου ζώου,
στη μάχη περικυκλωμένο,
τρελό και εκμηδενισμένο.
Σκορπώ και λάμπω, σαν άστρο λάμπω
και μ' άγρια πάλη, σε παρακάμπτω?
Στον ήλιο κράνος που γυαλίζει,
πέφτει, σηκώνεται, τρεκλίζει
με εκδικητικές ουσίες
γυαλιστερές μου οπτασίες.
Λογαριασμούς και χρέη κλείνω,
τη χαραγμένη μνήμη σβήνω,
γεμάτος είναι ο ταύρος βέλη,
τον κουβαλάνε δυό αγγέλοι,
μεγαλοφυία σπαταλημένη,
αξιοπρέπεια ταραγμένη.
Μα γιατί Θεέ μου,
τον Ιώβ σου τυραννάς, γιατί?
Μεγάλος και καταραμένος,
σε στενοσόκακα θαμμένος,
Χριστός στο στήθος λαβωμένος
στα γόνατά μου ακουμπισμένος,
με ευλάβεια γέρνει νικημένος,
με κόκκινο χρωματισμένος,
πρώτη φορά ευτυχισμένος,
αβάσταχτα αγαπημένος. 
Πιστός φρουρός μου και σύντροφός μου,
σαν άγριο θεριό βροντά ο ουρανός μου.

Γιάννης Στεργιόπουλος
Κατερίνη 24-1-2013