Σάββατο 20 Απριλίου 2013

Γιάννης Στεργιόπουλος ~ " Τα απομεινάρια εκκολάπτονται αχνά "





Η Πρώτη Ποιητική Συλλογή
του Γιάννη Στεργιόπουλου
σε ηλεκτρονική μορφή
φιλοξενείται
στον ιστοχώρο texni.org


http://texni.org/literature/item/83-ta-apomeinaria-ekkolaptontai-axna



 Το έργο που κοσμεί το εξώφυλλο
είναι της Ζωής Στεργιοπούλου-Ρίζου,
ονομάζεται  "Ψυχή"
και είναι μικτή τεχνική σε ξύλο

***

Η θλίψη
 

Δεν ξέρω τι θα χάσω,
κοντά σου αν δε φθάσω.
Δεν, μη--δεν..
Πώς να σε ξεχάσω.

Θα κατεβάσω το καπέλο μου
στα μάτια, να φανούν
ανύποπτες εικόνες,
παρελθόν δειλό, παρόν στη θλίψη.
Θ' ανοίξω λίγο χώρο ν' απλωθεί
η καρδιά μου, να χαθεί
το μούδιασμα του κοιμισμένου
ταξιδιώτη από τη θλίψη.

Δεν θέλω να σε πιάσω,
φοβάμαι μη σε σπάσω.
Δεν, μη--δεν..
Δεν θα σ'αναγκάσω.

Μ' άσπρα φτερά και ράμφη κίτρινα
πουλιά μου, πάρτε μου
τις τόσες Ερινύες,
τις αμφιβολίες π' έχει η θλίψη.
Σε κορυφή ασυντρόφευτη θα βγω,
με πρόσκαιρης χαράς
αντίσταση αραγμένη,
που επιπλέει ασάλευτη στη θλίψη.

Θέλω να ξαποστάσω,
σε λίγο θα σχολάσω.
Ναι, μηδέν.
Ναι, θα με κρεμάσω..





***

Ο από μηχανής θεός




Γύρισες πίσω
μ' ένα ασημένιο μεγάλο αεροπλάνο,
από αλήτικη ελευθερία
πέρα στης πόλης την αμαρτία,
στη ραβδωτή κίτρινη άμμο πεθαμένος,
πάνω ένας γλάρος ξαφνιασμένος,
μάτια γεμάτα αγωνία.

Μες την κατακόκκινη ηδονή
των εραστών πάλι πεθαίνω,
σε σκοτεινή κορφή πυραμίδας,
μέτρα εκατό, μακρύ σταυρό να κουβαλάω,
αρχαίος ήρωας μυθικός, σπαρταράω.
Κουρελιασμένο, καμμένο δέρας Τυφλίδας.

Ο από μηχανής θεός να λείπει,
στο έργο παίζω μόνο εγώ.

Είχα καιρό να βγω πάλι στη σκηνή,
στον πρώτο ρόλο πάντα εσύ,
με μια σπρωξιά προς το σπαθί,
στην αίθουσα του θρόνου, χαμένος,
στα δόκανά σου πιασμένος.

Πέταξα ψηλά
μ' ένα ασημένιο, μαζί σου, αεροπλάνο,
για αλήτικη ελευθερία
μέσα στης νύχτας την αναιμία,
ζωγραφιά ξασπρισμένη, μια μουτζούρα η ζωή μου,
τη σπασμένη ψυχή μου
ξανακολλώ μ' άσπρη ταινία.

Στη σειρά ραδιόφωνα να παίζουν στον χρόνο,
μονάχα μια πράξη στο έργο
της χαμένης ελπίδας,
πλάκωσε η νύχτα, αστέρια αχνά σιγά ακουμπάω,
τη λάσπη για ρούχο στο κορμί μου φοράω.
Στραβός ο δείκτης της δικής μου πυξίδας.

Κι ο από μηχανής θεός προστάζει,
δικό σου πάλι το κοινό..