Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2012

Βασίλης Σπανογιάννης - " Στο διάβα του.."



..ευγενής, με πολύπλευρη παιδεία αλλά και (ευτυχώς) αντισυμβατικός..
οι συμβολισμοί του σχεδόν πάντα στα όρια του μύθου..
βαθείς, σουρεαλιστικοί και παροιμιώδεις..

..............


" Στο διάβα του.."



Καλή μουσική
δεν έχω μάτια για νερό
ούτε καρδιά για αλκοόλ
την ήσυχη νυχτιά χαζεύω..

καθαρίζω μήλα
αφήνω τα φλούδια στο στήθος σου
το άστρο-γουρούνι να έρθει
τα φώτα αναδεύοντας στο διάβα του..

 
Βασίλης Σπανογιάννης

 .............

..γοητευτικά υπαινικτικό..του έρωτος..
το αποκωδικοποίησα (νομίζω) ανατρέχοντας εδώ :




Αλεξάνδρα Θεοχάρη - " Γη μου "


Τελειώνει η νύχτα
και χαράζει

Τ' άστρα σβήνουν
μα δεν με πειράζει

Οι λέξεις
κόμπος στο λαιμό

Δάκρυα
στην καρδιά σταλάζουν

Υπόσχεση μπλε ουρανού
τάζεις

Ανατολή με χρώμα και μέλι
στάζεις

Άδικη μαζί μου
θάλασσά μου, ήσουν..


Ποιά αγκαλιά, πατρίδα μου,
θυμάσαι..



Γιάννης Στεργιόπουλος - " Τεμπέλης ποταμός "



Αραιές γραμμές
εξογκωμένες, τραβηγμένες να λυγίζουν
απ' τον ίδιο τους τον όγκο,
σε στιγμές που αναδύονται,
σαν του θεού τα ίχνη.

Στις αφετηρίες
ξεχασμένες οι παλιές αμφιβολίες
των ανθρώπων, νέες πράξεις
εποχές ξαναβαφτίζουνε,
ποιός το θεό να δείχνει.

Μέσ' εκατομμύρια
τρυφερότητας αγγίγματα βουτάς,
ζητάς για να αναστήσεις
την ψευδαίσθηση της γονιμότητας,
την ανεργία της ψυχής σου,
πέρα από της θάλασσας την ταραχή.

Αχρωμος, τεμπέλης
ποταμός, που βγαίνει μέσα απ' των πραγμάτων
το αόρατο το δέρμα,
προσμονή κάποιας συνάντησης
με του θεού τη φύση.

Κάλυκας σε άνθος
καθαρός, τον αλμυρίζει ο αέρας,
πως σκορπίζεται μπροστά σου
με μια αίσθηση διάρκειας,
σαν του θεού τη λύση.

Απ' τα εκατομμύρια
βαρβαρότητας χτυπήματα ξεχνάς,
ορμάς για να κερδίσεις
την ακρίβεια της σταθερότητας,
μελαγχολία της ζωής σου,
μέσ' τη ριψοκίνδυνη την αναμονή...

Γιώργος Δημακάκος - " Λαβύρινθος "




Ίσως βρεθείς σε μια στιγμή που δεν θα υπάρχω
Ίσως πεθάνω πριν τολμήσεις να με βρεις
Γυάλινα είδωλα στις θάλασσες θ' ανάψω
να σου θυμίζουν πως σ' αγάπησα πολύ

Ίσως χαθείς μέσα σ' ανθρώπους που δεν ξέρω
Ίσως πετάξεις στους απάτητους καιρούς
Κρύβω στις τσέπες μου κουράγιο να παλέψω
φόβους αθάνατους, θανάτους μου μικρούς

Και που λες πως θα' ρθείς, σε πιστεύω
στου μυαλού την φωτιά σ' έχω κρύψει
στις ρωγμές μου σταλάζει το φως

Την σκιά σου τρυγώ κι ημερεύω,
ξεδιψώντας την άγονη θλίψη
σ' ένα ψέμα μ' αρέσει να ζω

Κι αυτός ο κόσμος που παλεύω να αφήσω
μοιάζει παράδεισος και κόλαση μαζί
Στο παραμύθι που δεν πρόλαβα να ζήσω
πάντοτε ήσουνα το τέλος κι η αρχή

Και που λες πως ακόμα υπάρχεις
ψιθυρίζεις στον χρόνο ν' ανοίξει
μια ρυτίδα στην άδεια μου γη

Κι η βροχή που αργά θα περάσει
το φθαρμένο μου σώμα θα σβήσει
κι ότι κρύβω για σένα, θα βρει


Κατερίνα Θεωνά - " Κίτρινη σημαία "



(Ακόμα κι αν δεν ξέρεις τι θα γράφει αύριο το σωσίβιο..
 καλύτερα μιά βουτιά στο κύμα παρά μια ισόβια καραντίνα μεσοπέλαγα)


 

To πλοίο σήκωσε την κίτρινη σημαία
οι ποντικοί βαθιά στα αμπάρια έχουν κρυφτεί
επιδημία,με συμπτώματα λαθραία
και ένα γλαράκι,στη μεσαία κουπαστή

Για χρόνια, σου είπε,θα κρατήσει η καραντίνα
κουράγιο κάνε,στην υγρή σου φυλακή
κι όταν γεράσεις,του παράδεισου ξεκίνα
μ' άγραφες νότες,να γευτείς τη μουσική.

Πετάει ο γλάρος,δίχως να σε χαιρετήσει
τον καταριέσαι..μα κρυφά χαμογελάς
στο κύμα πέφτεις,πριν η νύχτα σε φιλήσει
μ ένα σωσίβιο που γράφει,ακόμα Ελλάς
..
 

Μανώλης Μητσιάς - " Το Μεθυσμένο Καράβι "

Cinematic Orchestra - Awakening of a Woman (Man with a Movie Camera, Dziga Ve