Lucio Battisti - I Giardini di Marzo

Lucio Battisti - I Giardini di Marzo (Οι κήποι του Μάρτη)
με ελληνικούς υπότιτλους από τον Αντώνη Τσώλη

Γιώργος Πολυμενάκος - Ζοζέ Σαραμάγκου

Ο Αυτοσχεδιαστής Κεραμοποιός

 
 ... Ξεκίνησε λοιπόν να φτιάξει από πηλό μια ανθρώπινη φιγούρα, αντρική ή γυναικεία είναι ανούσια λεπτομέρεια, την έβαλε στο φούρνο και άναψε την απαραίτητη φωτιά.

Όταν πέρασε η ώρα που έκρινε αρκετή, την έβγαλε από κει, και, ω Θεέ μου, πήγε η ψυχή του στα πόδια.

Η φιγούρα του είχε βγει μαύρη, κατάμαυρη, καμιά σχέση με αυτό που είχε κατά νου για το πώς θα ’πρεπε να είναι ο άνθρωπός του.

Ωστόσο, ίσως επειδή βρισκόταν ακόμα στην αρχή της δράσης του, δεν του έκανε καρδιά να καταστρέψει το ελαττωματικό προϊόν της αδεξιότητάς του. Της έδωσε ζωή, μ’ ένα τίναγμα στο κεφάλι ας υποθέσουμε, και την έδιωξε.

Έπλασε μια καινούρια φιγούρα, την έβαλε στο φούρνο, τούτη τη φορά όμως είχε την προνοητικότητα να είναι προσεκτικός με τη φωτιά. Το κατάφερε βέβαια, υπερβολικά όμως, αφού η φιγούρα εμφανίστηκε ολόλευκη, πιο λευκή απ’ όλα τα λευκά. Δεν ήταν αυτό που ήθελε ούτε τούτη τη φορά. Ωστόσο, παρά το νέο θαλάσσωμα, δεν έχασε την υπομονή του, θα πρέπει μάλιστα να σκέφτηκε με επιείκεια, Το καημένο, δεν φταίει αυτό, τελικά έδωσε και σε τούτο ζωή και το έστειλε στο καλό.

Στον κόσμο υπήρχε λοιπόν ένας μαύρος κι ένας λευκός, αλλά ο αδέξιος δημιουργός δεν είχε ακόμα πετύχει το δημιούργημα των ονείρων του. Ανασκουμπώθηκε για μια ακόμα φορά, άλλη μια ανθρώπινη φιγούρα έλαβε θέση στο φούρνο, το πρόβλημα, έστω κι αν υπήρχε ακόμα το πυρόμετρο, θα έπρεπε να λύνεται πιο εύκολα από εκεί και ύστερα, δηλαδή το μυστικό ήταν να μη ζεστάνει τo φούρνο ούτε πολύ ούτε λίγο, και μιας κι ήταν η τρίτη φορά, θα έπρεπε να είναι και η χαριστική.

Δεν ήταν.

Βέβαια η καινούρια φιγούρα δεν βγήκε μαύρη, δεν βγήκε βέβαια λευκή, όμως, αχ ουρανοί, βγήκε κίτρινη. Αν ήταν άλλος ίσως να είχε παραιτηθεί, θα είχε σκαρώσει βιαστικά ένα διαλυτικό για να τελειώνει με το μαύρο και το λευκό, θα είχε σπάσει το λαιμό του κίτρινου, πράγμα που θα μπορούσε να θεωρηθεί ως λογικό συμπέρασμα της σκέψης που πέρασε απ’ το νου του με τη μορφή ερώτησης, Αν εγώ ο ίδιος δεν μπορώ να φτιάξω ένα σωστό άνθρωπο, πώς θα μπορέσω αργότερα να του ζητήσω λογαριασμό για τα λάθη του;

Για μερικές μέρες ο αυτοσχεδιαστής κεραμοποιός μας δεν είχε το κουράγιο να  μπει στο εργαστήριό του, κατόπιν όμως, όπως συνηθίζεται να λέγεται, το σαράκι της δημιουργίας άρχισε να τον τρώει και μετά από λίγες ώρες μια τέταρτη φιγούρα είχε πλαστεί κι ήταν έτοιμη να μπει στο φούρνο.

Αν υποθέσουμε πως υπήρχε τότε πάνω από αυτόν το δημιουργό ένας άλλος δημιουργός, είναι πολύ πιθανόν από τον μικρότερο προς τον μεγαλύτερο να είχε υψωθεί μια παράκληση, μια προσευχή, μια ικεσία, ή κάτι ανάλογο που έλεγε περίπου το εξής,

Μη μ’ αφήσεις να βγω σκάρτος.

Τελικά, με χέρια γεμάτα αγωνία, τοποθέτησε τη φιγούρα στο φούρνο, κατόπιν διάλεξε με σχολαστικότητα και ζύγισε την ποσότητα των ξύλων που του φάνηκαν κατάλληλα, αφαίρεσε τα χλωρά από τα πολύ ξερά, έβγαλε άλλο ένα που καιγόταν άσχημα και άχαρα, πρόσθεσε άλλο ένα που έδινε μια φλόγα χαρούμενη, υπολόγισε κατά προσέγγιση το χρόνο και την ένταση της φωτιάς και επαναλαμβάνοντας την έκκληση, Μη μ’ αφήσεις να βγω σκάρτος, έφερε το σπίρτο κοντά στα ξύλα.

Εμείς, οι σημερινοί άνθρωποι, που έχουμε περάσει από τέτοιες καταστάσεις αγωνίας, κάποιο δύσκολο διαγώνισμα, κάποιο ραντεβού που μας έστησαν, κάποια φορά που περιμέναμε το παιδί μας, μια δουλειά που μας αρνήθηκαν, μπορούμε να φανταστούμε πόσο υπέφερε αυτός ο δημιουργός όσο περίμενε το αποτέλεσμα της τέταρτης απόπειρας, τον ιδρώτα του που θα πάγωνε αν δεν ήταν τόσο κοντά στο φούρνο, τα νύχια του φαγωμένα από τη ρίζα, κάθε λεπτό που περνούσε έπαιρνε μαζί του δέκα χρόνια απ’ τη ζωή του, για πρώτη φορά στις διαφορετικές ιστορίες δημιουργίας του σύμπαντος ο ίδιος ο δημιουργός ήταν αυτός που γνώρισε τα βάσανα που μας περιμένουν στην αιώνια ζωή επειδή είναι αιώνια, όχι επειδή είναι ζωή.

Άξιζε όμως τον κόπο. Όταν ο δημιουργός μας άνοιξε την πόρτα του φούρνου και είδε αυτό που βρισκόταν μέσα, έπεσε στα γόνατα εκστασιασμένος.

Αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν πλέον ούτε μαύρος, ούτε λευκός, ούτε κίτρινος, ήταν, βεβαίως, κόκκινος, κόκκινος σαν την κόκκινη αυγή και τον πουνέντε, κόκκινος σαν τη φλογερή λάβα των ηφαιστείων, κόκκινος σαν τη φωτιά που τον έκανε κόκκινο, κόκκινος σαν το ίδιο του το αίμα ...

                                               Ζοζέ Σαραμάγκου, Η Σπηλιά, Εκδόσεις Καστανιώτη, σελ. 221-222.


http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%BF%CE%B6%CE%AD_%CE%A3%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%85
......................................................................................................................................................................

 ..το αλληγορικό στοιχείο απαραίτητο συστατικό της γραφής του Σαραμάγκου..
γραφή που επιβάλλεται, καθιερώνοντας ένα νέο είδος, όπως αναφέρουν και οι αναλυτές του έργου του :
" Το πειραματικό στυλ του Σαραμάγκου συχνά χαρακτηρίζεται από μακριές προτάσεις,
κατά περιπτώσεις περισσότερο από μια σελίδα σε μάκρος.
Χρησιμοποιεί περιόδους.
Πολλές από τις παραγράφους του εκτείνονται για σελίδες χωρίς παύση για διάλογο,
τον οποίο ο συγγραφέας επιλέγει να μην οροθετεί με εισαγωγικά.
Όταν ο ομιλητής αλλάζει, ο Σαραμάγκου σηματοδοτεί αυτή την αλλαγή
αρχίζοντας με κεφαλαίο το πρώτο γράμμα της πρώτης λέξης που αναφέρει ο νέος ομιλητής"..
...............

 ..αυτό το νέο είδος γραφής το συνάντησα πρώτη φορά σαν αναγνώστρια
στο "Το φθινόπωρο του Πατριάρχη" - 1975 του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες..
..με μακριές φράσεις όλο παρακλάδια, χωρίς παύσεις - σχεδόν ανύπαρκτα σημεία στίξης για σελίδες ολόκληρες
καθώς και με αλλαγές στο χρόνο αφήγησης
που, όμως, όπως επισημαίνει η επίσημη μεταφράστριά του Κλαίτη Σωτηριάδου-Μπαράχας
 "αυτό συμβαίνει  χωρίς να διακόπτεται ο ειρμός του κειμένου
και συχνά χωρίς να το αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης"..

..αυτά είναι ελάχιστα από τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τους Μεγάλους Λογετέχνες..
χειρίζονται τις ιδέες και το λόγο με την άνεση της αναπνοής..

*************

Ευχαριστούμε τον Γιώργο Πολυμενάκο γι' αυτήν την πολύ σημαντική παρουσία του στο blog..

*************

barboutsala - " Ον δη ροκς "

 

..έχει κατηγορηθεί για φτηνό, γυμνασιακό χιούμορ..
έχει εισπράξει απίστευτες ύβρεις λόγω των αποκαθηλωτικών - "δε μασάω τα λόγια μου" σχολίων του..
έχει αποποιηθεί και αποκηρύξει τη σοβαροφάνεια ενώ με το ιδιαίτερο χιούμορ και τους συμβολισμούς του

 λέει τα πιο σοβαρά πράγματα..
"πέφτουν" γερά στοιχήματα ανάμεσα στα μέλη του stixoi.info για την ταυτότητα, το φύλο 

και την πόλη από την οποία "εκπέμπει"..

στα ίχνη του Amsterdemon - πρώτου διδάξαντος του είδους..

ο  "φυτρώσαμε απ' τ' αυγό μας"  ή αλλιώς γνωστός ως " barboutsala "..
[εγώ θα τον λέω  panteleimona (παντελεήμονα - ο τους πάντες και πάντα ελεεί), για να συνεννοούμαστε]..

......................................................................

Ον δη ροκς

     

Το βουνό ξύπνησε νωρίς
Πήρε δυο σύννεφα κι άρχισε να ξεσκονίζει

Έψαξε μετά στη ντουλάπα να βρει κάτι να φορέσει
Πάλι πάχυνα, μονολόγησε
Τίποτα δε μου κάνει
Χτένισε τα λιγοστά δεντράκια του

Έκανε και χωρίστρα στ’ αριστερά
Και περίμενε
Έβαλε ένα ποτό να χαλαρώσει

Ον δη ροκς φυσικά
Και περίμενε
Πέρασε κάμποση ώρα
Το ποτό τέλειωσε
Οι πέτρες παρέμειναν πέτρες
Και το βουνό, βουνό
Όταν άκουσε φωνές δεν πρόλαβε να χαμογελάσει
Κάτι αρματωμένα σχολιαρόπαιδα τριγυρίζαν στο κεφάλι του
Φαγούρα
Προφήτης ουδείς και πουθενά

        

Πελαγία Σ. Κουκίδου ( αντικλείδι ) - " Τ ρ ι σ ά γ ι ο "

Ό, τι πρέπει για Σαββατόβραδο..
Πελαγία, Ρούκουνας, Louisiana και Στέλιος Βαμβακάρης..

The National Fanfare Of Kadebostany - Walking With A Ghost - La Saeta

Λόγω copyright, αποσύρθηκε το δικό μου βίντεο 

και ιδού τα αντίστοιχα των φερόντων τα πνευματικά δικαιώματα..

Μάνος Πάνου - " Α π α ξ ί ω σ η "

Ήσυχα, απλά και ήρεμα
Γύρισε και μου είπε
Ότι ήμουν ηθικός στην ζωή μου
Από φόβο μπρος στην εξουσία

Κι εγώ που έφερα την ζωή μου ως εδώ,
έχοντας ένα, δικής μου έμπνευσης, σύστημα αξιών
Κι εγώ που ξέρω
Κι εγώ που υπέφερα μόνος μου
ακροβατώντας ανάμεσα σε πολλούς άγνωστους κόσμους
και φοβίες


Τώρα που τελείωσε η παράσταση
Όχι μόνο ούτε ένα χειροκρότημα
Αλλά και μια απόλυτη σιωπή

Η πλήρης απαξίωση του ερασιτέχνη ακροβάτη

Να τι εισπράττω

Καθώς αποσύρομαι στο παρασκήνιο
Και στον εαυτό μου
Να συνεχίσω τις πρόβες

Χριστίνα Γεραλή - " Υ π ε ρ β α τ ι κ ά "

Για κάθε μια γενιά

κι ένας σταυρός

που δεν αίρει καμμιά αμαρτία

Κι εμείς, με θαυμαστή τόλμη

ψηλαφίσαμε τρομερές αναρριχήσεις

σε αναμέτρηση με το κενό

που από νωρίς,τη Μία αχτίδα γυρεύοντας

μας πλεύρισαν τα ερέβη

Καρδιά αποκομμένη - πνεύμα αποκομμένο

Λεπτές ανάσες ενταφιάστηκαν σε ληκύθους

Αξιέραστα πρωϊνά θυσιάστηκαν

σε εξιχνιάσεις εγκλήσεων

Σε πολύπτυχες λέξεις

αποσιωπήθηκαν αινίγματα

για ανατρεπτικούς ανατόμους

Φίλε μου, πού να σε κρύψω - ίαμα και φως

Σε ποια νηφάλια εκδίκηση , τ' αδύνατα να γίνουν δυνατά

Σε ποια αψίδα και σε ποια κατάνυξη να συναντηθούμε

Σε ποιο καταφύγιο να διασώσουμε τα χαμένα και τα ποθητά

...Είναι αδύνατο να συναγωνιστώ μία νεκρή...

Γιώργος Πολυμενάκος - " Αργά, πολύ αργά τη νύχτα "

Αργά, πολύ αργά τη νύχτα,
οι δρόμοι επιτέλους αδειάζουν.
Απομένουν μονάχα
οι μεθυσμένοι οδηγοί
και τα γνώριμα ερπετά,
κάτω από τα φεγγάρια
του δημοτικού φωτισμού..
τότε
διαλέγουμε
την κατάλληλη στιγμή,
ανάμεσα στα περάσματα
των περιπόλων
και κάνουμε την εμφάνιση μας,

πάνοπλοι :

ανεμίζοντας
τα αυτόματα των κραυγών,

απασφαλίζοντας
τα περίστροφα της γιορτής,

κραδαίνοντας
τα σπαθιά της αυπνίας.

Απολαμβάνοντας
τη μικρή χαρά,
ότι, αν μη τι άλλο,
διαταράξαμε
την κοινή ησυχία…

Αλεξάνδρα Θεοχάρη - " Οι κωδικοί μου "

(  Για όλους τους βαθιά κρυμμένους κωδικούς...και τα μυστικά που κρατούν επτασφράγιστα...)
    

Οι κωδικοί μου δεν σπαν..ρωμαλέοι
η καρδιά μου μπορεί..με αρετή
τα γόνατα εύψυχα..δε λυγίζουν
η αντοχή μου εκεί..με αλκή

Όμως..Τα ρόδα αγκαλιάσαμε
τα σ' αγαπώ μακάβρια
αγγέλους κατεβάσαμε
και στις ψυχές αγκάθια.

Κάναμε πόλεμο γλυκό
γι' αυτήν την προβολή μας
μα έχουμε αλίμονο
το Εγώ για δύναμή μας

Πολλά βιβλία ανοίξαμε
μπερδέψαμε τις λέξεις
στα σύννεφα πετάξαμε
μα τη ζωή μας παίζεις

Με χάντρες τα οπλίσαμε
τα Δεν σου και τα Ύστερα
που την καρδιά σκορπίσανε
στου πόθου τα εφήμερα..

Aνδρέας Ζερμπίνος - " Λ ί γ ο " (Καημός)

Αγάπη μυστική στην πόλη
κανείς δεν ξέρει κι είναι όλοι
συμμέτοχοι σ' ό,τι συμβαίνει
κι ο πυρετός μου ανεβαίνει.
Εσύ ξεχνάς πως έχεις σπίτι
κι εμένα φώναξαν "αλήτη",
δεν έχω ενοχές νομίζω
γι αυτό την πλάτη τους γυρίζω.

Τα ψίχουλα που μου προσφέρεις
όταν θα φύγεις να το ξέρεις
θα τα μαζέψω ένα-ένα
πως ήσουνα μαζί μου "ξέχνα'.

Αγάπη μυστική, Αθήνα,
τώρα που νύχτωσε ξεκίνα
τα φώτα Πειραιώς σημεία
εγώ με σένανε χημεία.
Ξεχνάς το σπίτι σου και τρέχεις
φωνάζεις: 'λίγο, πώς τ' αντέχεις;"
Εγώ το λίγο ευλαβούμαι
και μην αργήσεις να τη βρούμε.

Πελαγία Σ. Κουκίδου - " Σ υ σ τ ά σ ε ι ς "

    

το χέρι που αγάπησα

το χέρι που έκλεισα στο δικό μου

το χέρι που έσφιξα

το χέρι που φίλησα

αυτό το λατρεμένο χέρι

με χτύπησε

όχι να με πονέσει

απλά να συστηθεί ...

Γιάννης Στεργιόπουλος - " Το σιωπηλό πάρκο "

Κλάδευε ο θεός τα δένδρα

με μια άπιαστη αχτίδα,

μες το πάρκο μόνος περπατάει.

Μια δισταχτική αχτίδα

που το φως τη λευτερώνει,

μ' έξαλλη συμπάθεια πελεκάει.

Μ' ικανοποιημένη τρυφερότητα,

ξάπλωνε απαλά τους σκούρους

τους κορμούς στον ουρανό.

Μες το σιωπηλό το πάρκο,

μπρος την κεντρική εξέδρα

βιαστικά στο στόμα με φιλάει,

το τρεμουλιαστό του το περίγραμμα

φώτισε το δανεικό μου χαμόγελο.

Τραβώ επιτήδεια

κοντά μου το φως του,

θεατρικός χαριεντισμός,

ξέρω θα γυρνάω μοναχός.

Εστησε ο καιρός ενέδρα

σε πορείες ξεφτισμένες,

ο ανελέητος καθρέφτης σπάει.

Κι ο ουράνιος διαβάτης

στη μισάνοιχτη την πόρτα,

στέκει και γλυκά με χαιρετάει.

Οι δικαιολογίες για τα πάθη μου

σαν λεκές παλιάς εικόνας

που έσβησε το πρόσωπο.

Στήλη επιτύμβια

χαϊδεύει το φως του,

ιδανικός ο στολισμός.

Δεύτε τελευταίος ασπασμός.

   

Γιώργος Δημακάκος - " Μια χούφτα μαύρη γύρη "

Είδα τον ήλιο μες στο χθες, μπροστά μου μόνο νύχτα

Μην μου δανείσεις ενοχές, από παιδί τις βρήκα

Είμαι μικρός για να με δεις, μεγάλος να με νοιώσεις

Μέσα μου κρύβω θάλασσες, θα φύγω πριν με σώσεις

Βάλε να πιω λευκό κρασί, τον πόνο μου ν’ αγιάσεις

Δεν σ΄ έχω δει ποτέ να κλαις και ξέχασες ν΄αλλάξεις

Μ’ έκανες κι έμεινα πιστός, σαν την ψυχή που λαχταράει να σωθεί

Και συ για πάντα ένας θεός, που απ’ τα λάθη μου μαθαίνει κι επιζεί

Πως να γυρέψω λίγο φως, όταν το βλέμμα μου ραγίζει στη σιωπή;

Μέσα στο τίποτα κενός κι είναι ο θάνατος ελπίδα και γιορτή

Μαζί γυροβολήσαμε στου κόσμου το σεργιάνι

Εσύ έμοιαζες άφθαρτος κι εγώ φθηνό σκαρί

Το όνομά μου βάπτισες στης θάλασσας το λάδι

για να θυμούνται κάποτε το σκυθρωπό παιδί

Μα’ ρθε ο βοριάς και χόρεψε σ’ αυτό το πανηγύρι

Σ’ αγκάλιασε, σε φίλησε και δάκρυσε κι αυτός

Σ’αυτό που ήσουν πάντοτε, μια χούφτα μαύρη γύρη

σε σκόρπισε μιαν άνοιξη στης λήθης τον βυθό....

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης - " Όταν ξανάρθουνε τα ποιήματα "

Όταν ξανάρθουνε τα ποιήματα,   
θα τα δεχτώ καθώς τούς πρέπει,
σαν ακουστούν απέξω βήματα,
τους έχω, και τροφή, και σκέπη.

Θα μπούνε μέσα στο σαλόνι μου,
λίγο μετά που θα ’χεις φύγει
λέγοντας πως, «θα ζήσω μόνη μου»,
σάμπως αυτό για σε να επείγει.

Τίγκα οι βαλίτσες τους κι οι σάκοι τους,
θα ’ναι με στίχους απ’ τα ξένα
και θα κοιτώ σαν τους κατάκοιτους,
να τους αδειάζουν έναν-ένα.

Και να τους βάζουν στο ντουλάπι μου,
κει που ’ταν τα δικά σου ρούχα,
πόσο θα θύμωνες, αγάπη μου,
μ’ όλον τον έρωτα που σού ’χα.

«Ποτέ τους δε μάς δώσαν χρήματα»,
λες κάθε μέρα μετά λύπης,
όταν ξανάρθουνε τα ποιήματα,
θα ’ναι καλύτερα να λείπεις.

Βασίλης Μάρκου - " Υπόγεια ύδατα "

Καινούργια νερά
στους υπονόμους της νύχτας.
Σηκώνουν μεγάλο κύμα.
Πλένουν πολλοί,
απόψε,
τα χέρια τους
και οι στραγγαλισμοί
ταξιδεύουν στα τυφλά,
ακούγοντας
και το παραμικρό όνειρο
να κοχλάζει
στο "...αν γινόταν αλλιώς",
χωρίς να μπορούν
ν' ανοίξουν μιά τρύπα
στη μαύρη οθόνη των πεπραγμένων.

Duolinguo.com

..Ευχαριστώ θερμά τον Alex που μου το έστειλε..

http://www.techgear.gr/duolingo-free-translation-and-language-learning-site-53106/ 

http://duolingo.com/ 

Βασιλης Σπανογιαννης - " Τώρα "

..γραπτό που δεν φείδεται ειλικρίνειας και σκληρότητας.. 

..............

..ο Σαντ αρνείται να είναι ο πλησίον μου
γιατί δεν ήταν αρκετά κοντά στην ίδια του την κακία για να συναντήσει εκεί τον πλησίον του..

Ζακ Λακάν

..................

Τώρα

Τώρα κατάλαβα πως είμαι κακός

- κινηματογράφος γκρανγκινιολικός

Τρέξαν μυαλά απ' τα νεφρά

- ούρα τεφρά

Νοήθηκα τη μάνα μου να πνίξω

- την πράξη μου να φρίξω

Σε λόγια εσώτερα πιστός

- καρδιά και χέρια ο ιστός

Τώρα ο άνεμος φυσά

Τώρα ο άλλος μου λυσσά

Τώρα ζωή χωρίς μισά

Βασίλης Σπανογιάννης

Νίκη Λινάρδου (1939 - 2012)

Να προσθέσουμε και το δικό μας αντίο..καλό της ταξίδι....

634

Παναγιώτης Κων. Μητροπέτρος

Σήμερα, έχω τη χαρά και την τιμή να φιλοξενώ έναν Μεγάλο Δάσκαλο..
Τον  Καθηγητή Φιλόλογο - Ερευνητή, Νομικό, Παναγιώτη Κων. Μητροπέτρο
ο οποίος έχει διατελέσει και Λυκειάρχης του 1ου Λυκείου  Κερατσινίου
και με την επίβλεψη του οποίου γράφτηκαν από τους μαθητές του
και εν συνεχεία εκδόθηκαν τέσσερα σπουδαία βιβλία :

1/ "ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΠΛΑΤΩΝΑ" 1998

Ομάδα Μελέτης Ελλήνων Συγγραφέων - NEMECIS - 1ο Λύκειο Κερατσινίου -
 Πλάτων εν Κερατσινίω : προσεγγίσεις στον Πλάτωνα - Αθήνα : Fabelsound, 1999

2/  "ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ" είχε εκδοθεί σε ηλεκτρονική μορφή από το περιοδικό «Νέμεσις» με τίτλο: «Αριστοτέλης εν Κερατσινίω».

3/  "ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΠΛΟΥΤΑΡΧΟ" 

4/ "ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΛΟΓΙΚΟΥΣ ΜΥΘΟΥΣ".

1/o Λύκειο Κερατσινίου,
Ομάδα Μελέτης Ελλήνων Συγγραφέων,
Επιβλέπων : Παναγιώτης Κων. Μητροπέτρος
............................

Με αφορμή τη φράση  "Όλβιος όστις της ιστορίας έσχε μάθησιν"
και την λανθασμένη απόδοσή της στα νεοελληνικά,
που συναντώ συχνά σε ηλεκτρονικά και έντυπα άρθρα..

Ο λόγος στον Δάσκαλο :

............................

Ο  ΥΜΝΟΣ   ΤΟΥ   ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΟΥ   ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

Φίλες και Φίλοι, Στην νεοελληνική απόδοση της εν θέματι φράσεως "Όλβιος όστις της ιστορίας έσχε μάθησιν" διαπιστώνεται ένα σχεδόν καθιερωμένο μεταφραστικό λάθος, που περνά σχεδόν απαρατήρητο. Προς αποκατάσταση του αληθούς νοήματος της φράσεως, αλλά και προς γνώση ολόκληρου του ευριπίδειου αποσπάσματος, στο οποίο η φράση αυτή ανήκει, σας στέλνω το συνημμένο έγγραφο με τις σκέψεις μου.  Σας παρακαλώ, ενημερώστε και τους φίλους σας. Είμαστε ο μόνος λαός που προσδιορίσαμε την ΑΛΗΘΕΙΑ, όχι καταταφατικά, όπως οι άλλοι λαοί (veritas, truth, Wahrheit), αλλά αποφατικά ως έλλειψη λάθους ( "α" στερητικό + λάθος).   Παναγιώτης Μητροπέτρος

Ο  ΥΜΝΟΣ   ΤΟΥ   ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΟΥ   ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

(Με αφορμή ένα μεταφραστικό λάθος, που περνά εν πολλοίς απαρατήρητο)

 1. Σχεδόν όσοι θέλουν να τονίσουν την αξία της γνώσεως της ιστορίας – και πολύ καλά κάνουν - παραθέτουν τους εξής στίχους του Ευριπίδη:

" Ὄλβιος ὅστις ἱστορίης ἔσχεν μάθησιν "

τους οποίους και αποδίδουν στην νεοελληνική γλώσσα ως εξής:

[Ευτυχής είναι εκείνος που γνωρίζει την ιστορία].

 2. Αυτή βεβαίως η απόδοση είναι εντελώς λανθασμένη και δεν ταιριάζει καθόλου με το νόημα της ευριπίδειας φράσεως, στην οποία ανήκει και της οποίας αποτελεί αναπόσπαστο μέρος.

 3. Δεν είναι ασφαλώς κακό να γνωρίζουμε την ιστορία. Σήμερα μάλιστα η γνώση της είναι πιο αναγκαία από κάθε άλλη εποχή, σε πείσμα όσων θα επιθυμούσαν να αφαιρέσουν την διδασκαλία της από τα Σχολεία και να προκαλέσουν την απώλεια της εθνικής μας μνήμης και συνειδήσεως. Απλώς ο Ευριπίδης στο υπό εξέταση απόσπασμα δεν εννοεί αυτό, που εννοούν αυτοί, που εξ αγαθού συνειδότος  επικαλούνται τα λόγια του.

 4. Συγκεκριμένα, η λέξη «ἱστορία» παράγεται από το «ἵστωρ» και αυτό με την σειρά του από το ασθενές θέμα του ρήματος «οἶδα» [γνωρίζω] και έχει τις ακόλουθες σημασίες: το μανθάνειν κατόπιν ερεύνης ‖ γνώση ή πληροφορία, την οποία λαμβάνει κάποιος ερευνώντας και εξετάζοντας ‖ αφήγηση του δι’ ερεύνης μανθανομένου πράγματος ‖ διήγηση ‖ εξιστόρηση[1].

Όπως βλέπουμε, η βασική σημασία της λέξεως «ἱστορία» είναι η μάθηση κάποιου πράγματος κατόπιν ερεύνης. Μόνον αργότερα η λέξη έλαβε την σημερινή σημασία της, δηλαδή της «εξιστορήσεως γεγονότων» καθώς και της επιστήμης της «ιστορίας».

 5. Το μεταφραστικό λάθος λοιπόν οφείλεται σε δύο λόγους: πρώτον, στο ότι κάποιοι θεωρούν ότι η λέξη «ιστορία» σημαίνει μόνον την «γνώση του παρελθόντος» και τίποτε άλλο∙ και δεύτερον, στο ότι δεν λαμβάνουν υπ΄ όψη τους, όπως οφείλουν,  το σύνολον  του σωζομένου αποσπάσματος του Ευριπίδη.

 6. Το Απόσπασμα 910 λοιπόν, που αποτελεί τμήμα κάποιου χορικού από  άγνωστο ή τουλάχιστον αταύτιστο έργο του Ευριπίδη, εκφράζει την γνώμη του ποιητή για το ποιος είναι ο πραγματικά «ὄλβιος». Είναι αυτός που έχει πολλά υλικά αγαθά και πολλά πλούτη (άλλωστε «ὄλβος» σημαίνει «πλούτος») ή αυτός που με την έρευνά του κατανοεί την αιώνια τάξη του κόσμου, χωρίς να επιδιώκη το κακό των συνανθρώπων του;  Στην πραγματικότητα το απόσπασμα 910 είναι ένας ύμνος στο ερευνητικό πνεύμα των Προσωκρατικών Φιλοσόφων (Θαλή, Αναξιμάνδρου, Αναξιμένους, Ηρακλείτου, Ξενοφάνους, Παρμενίδου, Ζήνωνος, Μελίσσου, Εμπεδοκλέους, Αναξαγόρα, Λευκίππου, Δημοκρίτου και τόσων άλλων) που με μοναδικό όπλο την νόησή τους εισέδυσαν στα μυστικά του σύμπαντος και φωτίζουν έκτοτε την ανθρωπότητα μέχρι και σήμερα. Το απόσπασμα 910 είναι μία ευλαβική εξύμνηση της Φιλοσοφίας και της Επιστήμης από την Τέχνη.

 7. Το συνολικό Απόσπασμα 910 και η νεοελληνική απόδοσή του έχει ως εξής:

 ὄλβιος ὅστις τῆς ἱστορίας

ἔσχε μάθησιν,

μήτε πολιτῶν ἐπὶ πημοσύνην

μήτ’ εἰς ἀδίκους πράξεις ὁρμῶν,

ἀλλ’ ἀθανάτου καθορῶν φύσεως

κόσμον ἀγήρων, πῇ τε συνέστη

καὶ ὅπῃ καιὶ ὅπως.

τοῖς δὲ τοιούτους οὐδέποτ’ αἰσχρῶν

ἔργων μελέδημα προσίζει.[2]. 

[Πραγματικά πλούσιος είναι εκείνος που διδάχθηκε πως να ερευνά συστηματικά

τον κόσμο, χωρίς

να επιδιώκη την συμφορά των συμπολιτών του και χωρίς

να επιδίδεται σε άδικες πράξεις, αλλά

συλλαμβάνοντας με την νόησή του την αγέραστη κοσμική τάξη της

αθάνατης φύσεως, με ποιον τρόπο αυτή δημιουργήθηκε

και για ποιον σκοπό και πώς ακριβώς.

Στο μυαλό τέτοιου είδους ανθρώπων

ουδέποτε προσκολλάται η μέριμνα για

αισχρές πράξεις].

                                                                  Παναγιώτης Κων. Μητροπέτρος

---

[1] Ιω. Σταματάκος, Λεξικόν  Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης, Αθήναι, 1949,  αντίστοιχα λήμματα.

[2] Ευριπίδης, Fragmentum  910. [AVGUSTUS NAVCK, 1889, TRAGICORUM GRAECORUM FRAGMENTA. LIPSIAE, TEVBNER.]

 

http://www.syllapofthem.com/article-ymnos.htm

Αλεξάνδρα Θεοχάρη - " Ιάκωβος Θεοχάρης "

Η σπουδαιότερη κληρονομιά είναι η μνήμη..συγκλονιστική η αφήγηση της Αλεξάνδρας..

..............................................................

..Στη μνήμη του πατέρα μου..

     

Ο πατέρας μου, γόνος καλής οικογενείας, από τζάκι που λένε,

ήταν γλύπτης στο επάγγελμα..

ένας πραγματικός καλλιτέχνης..

άνθρωπος ευαίσθητος και βαθιά καλλιεργημένος.

Εγώ, μεγαλωμένη με πιάνο και γαλλικά..

Δυστυχώς, όμως, στα οκτώ μου χρόνια τον αποχωρίστηκα..

και το λυπηρό είναι ότι δεν έχω ούτε ένα αγαλματάκι δικό του,

από αυτά που ήταν φτιαγμένα για μένα και παρομοίαζαν εμένα..

Θυμάμαι, μια από τις τελευταίες μου μέρες μαζί του, στο σπίτι μας..

Τα αγάλματά του, όμορφα σμιλεμένα, να διακοσμούν το σαλόνι..

ο πατέρας μου να στέκεται μπροστά στο πιάνο σκεπτικός,

με ένα βιβλίο με σχέδια της δουλειάς του και να ρωτά :

-Τι ώρα θα έρθει η κυρία Ζακλίν για το μάθημα της μικρής ;

-Σε λίγη ώρα αρχίζουν, απάντησε η μητέρα μου..

Εκείνος ήρθε κοντά μου και με κοιτούσε πολλή ώρα, χωρίς να μιλά.

Είχε ένα προαίσθημα ότι θα με αποχωριστεί σύντομα,

γι ' αυτό μου χάιδεψε τα μαλλιά και έφυγε σχεδόν τρέχοντας...

Όσα μου έλεγε πάντα, θύμιζαν παραμύθια

που τότε δεν καταλάβαινα τι ήθελαν να μου πουν..

ήταν οι αλήθειες, όμως, για τη μετέπειτα ζωή μας χωρίς εκείνον..

Μια Κυριακή, λοιπόν, του φθινοπώρου

η μητέρα μου του είπε πως θα πηγαίναμε ένα ταξίδι για μια εβδομάδα.

Την κοίταξε και χαμογελώντας της είπε :

"Αντίο Σοφία ! Ξέρω, θα φύγεις για πάντα"..

Η τελευταία του εικόνα που έχω στη μνήμη είναι όταν

ακουμπισμένος σε μια κολόνα του σταθμού

και με τα μάτια του δακρυσμένα, με χαιρετούσε.

Δεν τον ξαναείδα από τότε..

Δέκα χρόνια μετά, με βρήκε κάποιος δικηγόρος και μου είπε :

"Ο πατέρας σας απεβίωσε.

Είστε η μοναδική κληρονόμος 27 παραθαλάσσιων στρεμμάτων.

Όλα είναι δικά σας !"

Αδιαφόρησα γι' αυτά..

και μέχρι και σήμερα δεν ξέρω τι απέγινε αυτή η κληρονομιά..

Ο Θεός ας μας συγχωρέσει όλους, μπαμπά μου..

Έχω μια φωτογραφία σου πάνω στο δικό μου τζάκι

και ρωτώ πολλές φορές "Γιατί ;"..

Είναι το μόνο δικό σου που έχω :

η εικόνα σου..να χαμογελάει, όπως πάντα..

Σημ.:

Υπάρχουν πολλά αγάλματα με την υπογραφή του

σε αλυσίδα ξενοδοχείων, σε δρόμους και πάρκα..

 Αλεξάνδρα Θεοχάρη 

Ζάχος Κανταδόρος - " Βρυκόλακας "

Εντυπωσιακή, θεαματική, μαύρης ομορφιάς και απόλυτα δραματουργική 

η είσοδος του Ζάχου..

..περί σκιών και άλλων δαιμονίων..

...........................................

...Πώς είσαι πράσινος ; Μυρίζεις χώμα...

(Αριστοτέλης Βαλαωρίτης - Ο βρυκόλακας)

" Βρυκόλακας "

Πρίν φέξει ο ήλιος στο πορτί

ανάμεσα στους λόφους

χώνετ' αυτός να κοιμηθεί

ξέχωρ' από συντρόφους.

Δίψα φριχτή δίψα γλυκιά

ποτέ δε θα τους μοιάσει

μόνος του τρέχει στα στενά

και πως να ξεδιψάσει.

Τον φανερώνουν, τον κοιτούν

τα φώτα στις κολώνες

κόκκινες λέξεις του βορρά

αιμάτινες εικόνες.

Κι από το νότο μια κραυγή

χίλιες εικόνες πάλι

εκείν' η ξένη του πληγή

μάτια θολά και ζάλη.

Σαν το σπουργίτι του χιονιού

σε μια φωλιά κουρνιάζει

τον βρίσκει του χελιδονιού

τ' όνειρο και τρομάζει.

Νιώθει τον πόνο του φευγιού

μες στη φωλιά την ξένη

στη χάση κάθε φεγγαριού

μια πίκρα τ' απομένει.

Και τις αυγές, το θανατά

με μια ρακή ποτίζει

αυτόν που τάχα χαιρετά

και πάλι εκεί γυρίζει.

Στην κρύπτη μέσα του βαθιά

μαύρες φωτιές τον καίνε

στέλνει στον κόσμο μια σκιά

άνθρωπο που τη λένε..

Ζάχος Κανταδόρος

Βικιθήκη: Θανάσης Βάγιας

Γιώργος Πολυμενάκος - " Guy Debord "

 Φιλοσοφικά κείμενα που μας ωθούν ν' αναθεωρήσουμε, να επαναπροσδιορίσουμε
και να επαναπροσδιοριστούμε..

Ευχαριστούμε θερμά τον Γιώργο Πολυμενάκο γι' αυτό το σπουδαίο παράθυρο που μας ανοίγει..
................................

Γκυ Ντεμπόρ (Guy Debord) - Ο ποιητής της δημιουργίας καταστάσεων



Οι τέχνες του μέλλοντος θα είναι αναστατώσεις καταστάσεων, ή τίποτα ·

Η ευτυχία είναι μια καινούργια ιδέα στην Ευρώπη ·

Εδώ είχε μπει στην πράξη ή συστηματική αμφιβολία για όλες τις μορφές ψυχαγωγίας και δουλειάς αυτής τής κοινωνίας, μια καθολική κριτική τής αντίληψης της για την ευτυχία ·

Το μοναδικό ενδιαφέρον εγχείρημα, είναι ή απελευθέρωση τής καθημερινής ζωής, όχι μόνο μέσα στις προοπτικές τής ιστορίας, αλλά για μάς και τώρα αμέσως ·

Υπάρχουν, βέβαια, κυριευμένες συμπεριφορές· αποτελέσματα πού μπορούν να ελεγχθούν ·

Εντούτοις, η πραγματικότητα απ’ την οποία πρέπει να ξεκινάμε, είναι το ανικανοποίητο ·-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Είναι ωραία εκείνη η στιγμή, όπου εξαπολύεται μια επίθεση εναντίον της τάξης του κόσμου.(38)

Στο σχεδόν ανεπαίσθητο ξεκίνημά της, ξέρουμε ήδη ότι πολύ σύντομα ό,τι κι αν συμβεί, τίποτα δεν θα είναι πια όπως ήταν.
Είναι μια επέλαση που ξεκινάει αργά, επιταχύνει την πορεία της, περνάει απ’ το σημείο πέρα απ’ το οποίο κάθε υποχώρηση είναι αδύνατη και οδεύει αμετάκλητα να συγκρουστεί
με ό,τι έμοιαζε απρόσβλητο, το οποίο ήταν τόσο συμπαγές και τόσο οχυρωμένο, αλλά ωστόσο προορισμένο επίσης να κλονιστεί και να βυθιστεί σε αταξία.

Να λοιπόν τι κάναμε όταν, βγαίνοντας από τη νύχτα, ξεδιπλώσαμε για μια ακόμα φορά το λάβαρο της «παλιάς καλής υπόθεσης»(39) και προελάσαμε κάτω απ’ τα πυρά του χρόνου.

38. Αυτή η παράγραφος καθώς και οι τέσσερις επόμενες επιχειρούν να συνοψίσουν την ιστορία της Καταστασιακής Διεθνούς (1957-1972).

39. Έκφραση των Ισοπεδωτών (Levellers) στην Αγγλική επανάσταση του 17ου αιώνα.

Στην διάρκεια αυτής της πορείας, πολλοί πέθαναν ή έμειναν αιχμάλωτοι στα χέρια του εχθρού και άλλοι πολλοί τέθηκαν εκτός μάχης ή τραυματίστηκαν και δεν θα εμφανιστούν πια σε τέτοιες συναντήσεις.

Συνέβη ακόμα να εγκαταλείψει μερικούς το θάρρος και να οπισθοχωρήσουν, αλλά ποτέ, τολμώ να πω, δεν παρεξέκλινε απ’ τη γραμμή του ο σχηματισμός μας, μέχρι να φτάσει στην ίδια την καρδιά της καταστροφής.


http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CF%85_%CE%9D%CF%84%CE%B5%CE%BC%CF%80%CF%8C%CF%81

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE_%CE%94%CE%B9%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%AE%CF%82

Γιάννης Στεργιόπουλος - Jerome David Salinger

* Ο φύλακας στη σίκαλη * του J. D. Salinger..Αγγλικός τίτλος : The Catcher in the Rye.

Ενα από τα βιβλία που με έχουν σημαδέψει.
Ενα απόσπασμα από το 22ο κεφάλαιο και ένα από το τελευταίο 26ο κεφάλαιο.


" Ξέρεις εκείνο το τραγούδι που λέει, < Οταν πιάνεις κάποιον που 'ρχεται μέσ' απ' τη σίκαλη; > Θα 'θελα-"
" Δε λέει έτσι. Λέει, < Οταν ανταμώνεις κάποιον που 'ρχεται μέσ΄ απ' τη σίκαλη > " μου κάνει το Φοιβάκι. " Είναι ποίημα. Του Ρόμπερτ Μπέρνς ".
" Το ξέρω πως είναι ποίημα του Ρόμπερτ Μπέρνς ".
Πάντως είχε δίκιο. Ετσι λέει: " Οταν ανταμώνεις κάποιον που 'ρχεται μεσ' απ' τη σίκαλη ".
Δεν το 'ξερα όμως τότε.
" Νόμιζα πως είτανε: < Οταν πιάνεις κάποιον > ", της λέω.
" Τέλος πάντων, να, φαντάζομαι όλα κείνα τα πιτσιρίκια να παίζουνε ένα παιγνίδι σ' ένα μεγάλο σικαλοχώραφο και τα ρέστα. Χιλιάδες πιτσιρίκια, και δεν είναι κανένας εκεί - θέλω να πω, κανένας μεγάλος - εκτός από μένα. Και γω στέκομαι φύλακας, στο χείλος ενός τρελογκρεμού. Αυτό που πρέπει να κάνω, είναι να τα πιάνω άμα κάνουνε να πέσουνε στο γκρεμό - θέλω να πω, άμα τρέχουνε  και δε βλέπουνε που πάνε, πρέπει να πετάγομαι από κάπου και να τα πιάνω. Αυτό θα κάνω όλη μέρα. Θα 'μαι μονάχα ο φύλακας στη σίκαλη, να πιάνω τα παιδάκια και τα ρέστα. Το ξέρω πως είναι παλαβωμάρα, αλλά είναι το μόνο πράμα που θα 'θελα να 'μαι στ' αλήθεια. Το ξέρω πως είναι παλαβωμάρα ".       ..................................................................................................................................................................................
Αυτά είχα να σας πω όλα κι όλα. Θα μπορούσα βέβαια να σας διηγηθώ τι έκανα μετά που γύρισα σπίτι και πως αρρώστησα και τα ρέστα και σε ποιό σχολείο λέω να πάω του χρόνου το φθινόπωρο, μετά που θα βγω από δω, αλλά δεν έχω κέφι. Στ' αλήθεια, δεν έχω. Αυτά τα πράματα δε μ' ενδιαφέρουνε πολύ τώρα δα.
Ενα σωρό κόσμος και πιο πολύ εκείνος ο τύπος ο ψυχαναλυτής που έχουνε δω πέρα, με ρωτάει όλη την ώρα αν θα συμμορφωθώ όταν θα ξαναπάω σχολείο, τον ερχόμενο Σεπτέμβρη. Κατά τη γνώμη μου, αυτό είναι πολύ χαζή ερώτηση. Θέλω να πω, πώς μπορείς να ξέρεις τι θα κάνεις ώσπου να το κάνεις; Η απάντηση είναι : δε μπορείς. Νομίζω πως θα συμμορφωθώ, αλλά πού να το ξέρω; Είναι πολύ χαζή ερώτηση, μα το Θεό...............................


                                                       Κατερίνη 23-9-2012
                                                                      Γιάννης Στεργιόπουλος

 J. D. Salinger " Ο φύλακας στη σίκαλη " εκδόσεις ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ - ΑΘΗΝΑ 1978
Μετάφραση Τζένη Μαστοράκη. Αποσπάσματα από τις σελίδες 208,209 και 255.

http://www.tanea.gr/politismos/article/?aid=4557867


Ευχαριστούμε Γιάννη........

Πελαγία Σ. Κουκίδου- " Σαν το δαδί "

Κάθε φράση της, διήγημα, μυθιστόρημα (που αρνείται πεισματικά να γράψει)..

Συμπυκνωμένος ποιητικός λόγος με την οικεία πια συγκίνηση, γνησιότητα και αμεσότητα..

σαν το δαδί

λαχτάρα στο πλησίασμα
χρόνια της εφηβείας
μονάχα πορευόσαστε
χωρίς επιστροφή

το πρώτο χάδι,το φιλί,
οι ώρες της λαγνείας
μοναχικές κι ανένταχτες
σαν μια μικρή ουλή

και χτυποκάρδια ανώριμα
με τρυφερή αξία
ζωσμένα την απάντηση
που πρόχειρα οδηγεί

εκεί που σπέρνει η ενοχή
την άγουρη 'κακία'
εκεί που χάνει η ηδονή
το μέτρο στη στροφή

λιτά προσεύχομαι, όλ' αυτά
να`ρθούν στα όνειρά μου
να ξαναζήσω έφηβος
ν`αναστηθώ παιδί

γιατί σιμά μου έρχονται
τα μαύρα γηρατειά μου
και η ζωή μου καίγεται
μόνη, σαν το δαδί

Πελαγία Σ. Κουκίδου

Γιώργος Πολυμενάκος - Jared Diamond : ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ

Τικόπια ή πώς η γεωγραφία επηρεάζει τους ανθρώπους (και τους ποιητές)

Η Τικόπια, ένα μικροσκοπικό, απομονωμένο, τροπικό νησί του νοτιοδυτικού Ειρηνικού Ωκεανού
αποτελεί μια ακόμα περίπτωση επιτυχημένης διαχείρισης από κάτω.
Με συνολική έκταση μόλις 4.660 στρεμμάτων, συντηρεί 1.200 ανθρώπους,
δηλαδή πυκνότητα πληθυσμού 310 ανθρώπων ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο καλλιεργήσιμης γης.
Σίγουρα πυκνός πληθυ­σμός, για μια παραδοσιακή κοινωνία χωρίς σύγχρονες αγροτικές τεχνικές.
Παρ' όλα αυτά, το νησί κατοικείται αδιαλείπτως επί σχεδόν3.000 χρόνια.

Όπως είπε ο ανθρωπολόγος Raymond Firth, ο οποίος έζησε στην Τικό­πια τη χρονιά 1928-1929
και συνέχισε να την επισκέπτεται, «Είναι δύσκολο για οποιονδήποτε δεν έχει όντως ζήσει στο νησί,
να συνειδητοποιήσει την απομόνωσή του από τον υπόλοιπο κόσμο.
Είναι τόσο μικρό ώστε σπανίως δεν μπορεί κανείς να δει ή να ακούσει τη θάλασσα.
[Η μέγιστη απόσταση από το κέντρο του νησιού μέχρι την ακτή είναι 1.200 μέτρα.]

Η έννοια που έχουν οι ιθαγενείς για το χώρο έχει σαφή σχέση με το γεγονός αυτό.
Τους είναι σχεδόν αδύνατο να διανοηθούν οποιαδήποτε πραγματικά μεγάλη γήινη μάζα.
Κάποτε, με ρώτησε στα σοβαρά μια ομάδα από αυτούς

"Φίλε, υπάρχει καμιά γη στον κόσμο
όπου δεν ακούγεται ο ήχος της θάλασσας;".

Ο περιορισμός τους έχει και ένα άλλο λιγότερο προφανές αποτέλεσμα.
Για κάθε είδος αναφοράς στο χώρο χρησιμοποιούν τις εκφράσεις :
προς το εσωτερικό και προς τη θάλασσα.
Έτσι, ένα τσεκούρι στο πάτωμα ενός σπιτιού εντοπίζεται με αυτό τον τρόπο,
ενώ μάλιστα άκουσα κάποτε και έναν άντρα να εφιστά την προ­σοχή ενός άλλου λέγοντας:

"Υπάρχει ένας λεκές από λάσπη στο μάγουλό σου που κοιτά στη θάλασσα".

Ημέρα με την ημέρα, μήνα με το μήνα, τίποτα δεν διακόπτει την επίπεδη γραμμή ενός καθαρού ορίζοντα
και δεν υπάρχει ελαφριά πάχνη που να υποδεικνύει κάποια άλλη γη».
 
Jared Diamond : ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ - Πώς οι κοινωνίες επιλέγουν να αποτύχουν ή να επιτύχουν
(απόσπασμα) σελ. 354 -εκδόσεις ΚΑΤΟΠΤΡΟ
...............

Δεν ξέρω αν έχει αναπτυχθεί στη διάρκεια των αιώνων Τικοπιανή Ποίηση
(θα με εξέπληττε το αντίθετο)
αλλά θα ήθελα πολύ να τη διαβάσω.
Έχω τη βάσιμη υποψία ότι θα προσομοίαζε ως ένα βαθμό με το κομμάτι εκείνο της ελληνικής ποίησης
που έχει υμνήσει τόσο όμορφα το Αιγαίο
αλλά θα διέφερε επίσης σημαντικά
διότι για τους (υποθετικούς) Τικοπιανούς ποιητές
η θάλασσα θα αποτελούσε ένα αξεπέραστο (άρα εχθρικό) όριο...

Γιώργος Πολυμενάκος, Πέραμα, 2012.

...................

Ευχαριστούμε τον Γιώργο Πολυμενάκο γι' αυτό το άκρως ενδιαφέρον - ποιητικό απόσπασμα..

http://www.hellenicaworld.com/SolomonIslands/Geo/gr/SolomonIslands.html 


http://blog.travel.ifeng.com/article/14064491.html


 http://www.panoramio.com/photo/13875860

Βασίλης Σπανογιάννης - " Πρωινή παράδοση "

..η ειδική ποιητική κατηγορία ..

με παράξενο, τολμηρό, απολαυστικό λόγο

που δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο..

................

Βασίλης Σπανογιάννης

Πρωινή παράδοση   

Σε νιούς και μόμολα

ο υπηρέτης

κουμπιά και πόμολα

είμαι ικέτης

σφαλιάρες-κόλαφους

θέλω να φάω

και στους αμμόλοφους

να ζω θα πάω

ανοίξτε....

Στις εννιά το πρωί τους αγαπάω όλους

κατά τις δύο το μεσημέρι δεν αγαπάω ούτε εμένα

πλησιάζοντας πέντε το απόγευμα θέλω να πατήσω

το κουμπί της ατομικής βόμβας

και αυτό συμβαίνει κάθε μέρα εκτός Σαββάτου και Κυριακής

με αποτέλεσμα η διάθεσή μου να έχει κάπως ξεχειλώσει.....

Δεν ξέρω ποιά ώρα της ημέρας, εργάσιμη ή μη θα διαβάσεις

αυτό το κείμενο

πάντως να ξέρεις πως είναι ένα μήνυμα σε μπουκάλι

που το έριξα στα σκουπίδια....

   

video : Ingmar Bergman - " En Passion " - Κωνσταντίνος Θεοδούσης - " Τ σ ι γ ά ρ ο " :

Τζάρεντ Ντάϊαμοντ (Jared Diamond)

Μια διαφορετική ποίηση θα προτείνουμε σήμερα..την ποίηση της επιστήμης..
παρουσιάζοντας τέσσερα από τα βιβλία του Τζάρεντ Ντάϊαμοντ
που κυκλοφορούν στην ελληνική γλώσσα
και ένα βίντεο, με ελληνικούς υπότιτλους, στο οποίο
μας εξηγεί τους λόγους για τους οποίους αποτυγχάνουν οι κοινωνίες
και τους τρόπους με τους οποίους μπορούμε ν' αποτρέψουμε την κατάρρευση,
η οποία βρίσκεται προ των πυλών..
.........
Τζάρεντ Ντάϊαμοντ (Jared Diamond)

(Βιογραφικά στοιχεία από το διαδίκτυο)

Ο Τζάρεντ Ντάϊαμοντ (1937) είναι σήμερα καθηγητής της Γεωγραφίας
στο Πανεπιστήμιο UCLΑ στο Λος Αντζελες των ΗΠΑ.
Πολυτάλαντος επιστήμονας και συγγραφέας με ενδιαφέροντα
που καλύπτουν τους τομείς της φυσιολογίας, της εξελικτικής βιολογίας και της βιογεωγραφίας
έχει εκδώσει πλήθος βιβλίων
στα οποία συνδυάζονται πορίσματα της ανθρωπολογίας, της βιολογίας,
της γεωγραφίας, της γενετικής, της ιστορίας αλλά και της γλωσσολογίας
(ο ίδιος μιλάει 12 γλώσσες,περιλαμβανομένης και της ελληνικής).
Το τεράστιο φάσμα των γνώσεων και του πεδίου που καλύπτουν τα βιβλία του
έχει προκαλέσει το θαυμασμό των ειδικών.
Ο γνωστός ζωολόγος Μαρκ Ρίντλεϊ μάλιστα, αστειευόμενος κάποτε, είπε πως
ο Τζάρεντ Ντάϊαμοντ δεν είναι στην πραγματικότητα ένα άτομο αλλά μια επιτροπή.
Το πλέον διάσημο έργο του "Οπλα, μικρόβια και ατσάλι",
τιμήθηκε το 1997 με το Βραβείο Πούλιτζερ.
..........
Όλα τα βιβλία του κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Κάτοπτρο
..........
"Ο τρίτος χιμπαντζής" - The Third Chimpanzee (1992)

Είναι το πρώτο του βιβλίο, με θέμα τη σημασία για την επιστήμη
της καταγωγής και εξέλιξης των ειδών,
το οποίο εκδόθηκε το 1992 και αποτέλεσε τη μήτρα των επόμενων δύο αριστουργημάτων :
"Οπλα, μικρόβια και ατσάλι"(για το οποίο τιμήθηκε με το βραβείο Πούλιτζερ) και "Κατάρρευση"..
..........

"Γιατί το σεξ είναι διασκεδαστικό" - Why is Sex Fun ? The Evolution of Human Sexuality (1997)

Το θέμα προφανές από τον τίτλο..αλλά με απολαυστική και επιστημονική προσέγγιση..
..........

"Όπλα, μικρόβια και ατσάλι" - Guns, Germs and Steel : The Fates of Human Societies (1997)

Το έργο ζωής του Ντάϊαμοντ.
Εδώ, δείχνει πώς η ιστορία και η βιολογία μπορούν να εμπλουτίσουν η μία την άλλη,
ώστε να οδηγηθούμε σε μια βαθύτερη κατανόηση της ανθρώπινης κατάστασης.
Συνάδελφός του επιστήμονας παραδέχτηκε πως
"πρόκειται για μια έξοχα γραμμένη, πυρετώδη και ξέφρενη περιοδεία
σε 13.000 χρόνια ιστορίας όλων των ηπείρων.
Οι απαρχές των αυτοκρατοριών, της θρησκείας, της γραφής, των καλλιεργειών
και των πυροβόλων όπλων βρίσκονται όλες εδώ".
...........

"Κατάρρευση" - Collapse : How Societies Choose to Fail or Succeed (2005)

Εδώ, ο Ντάϊαμοντ εξετάζει μια πληθώρα θεμάτων,
επικεντρώνοντας στην εξαφάνιση προηγμένων πολιτισμών -
δηλώνει 99% σίγουρος ότι οι γεωγραφικές συνθήκες έπαιξαν πρωτεύοντα ρόλο σε αυτό
αλλά καθιστά και σαφές το ότι οι άνθρωποι δεν είναι «όμηροι» της γεωγραφίας.

*******************

http://video2.ted.com/talk/podcast/2003/None/JaredDiamond_2003-low-el.mp4

η κάντε κλικ εδώ

Eltwn - "Αυτοσχέδιο νανούρισμα"

Υποδεχόμαστε και Καλωσορίζουμε απόψε, έναν καινούργιο φίλο 

με σπουδαία ποιητική φλέβα..

το γαλήνιο ύφος και η απλότητα της γραφής του 

φανερώνουν αυτοπεποίθηση και γνώση..

Έλτων

Αυτοσχέδιο νανούρισμα

Πάει, πάει, πέρασε
το κακό το όνειρο
κείνο που με άφησε
μόνο και κακόμοιρο

Πάει, πάει, πέρασε
ο μεγάλος πόνος
κείνος που με άφησε
να κυλιέμαι μόνος

Πάει, πάει, πέρασε
η μεγάλη θύελλα
τώρα πια τα άγρια
γίναν όλα ήμερα

Παει, πάει, πέρασε
και αυτή η οδύνη
τώρα μόνο έμεινε
στη ψυχή γαλήνη
 

                                               Στοκχόλμη, 2009~2012

........................................

Νανούρισμα, από τα σπουδαιότερα της παγκόσμιας δισκογραφίας,

θα συνοδεύσει μουσικά το ποίημα του Έλτωνα..

Σε δύο κορυφαίες versions :

α / Ella Fitzgerald - Louis Armstrong και β / Janis Joplin..

 

Μάγδα Δούκα - " Έρημος "

"Πολύτιμη", Αισιόδοξη (με επιχειρήματα) αχτίδα 

μέσα στα σκοτάδια των ημερών μας..

Συγκροτημένη σκέψη..στόφα μεγάλου ποιητή..

Μάγδα Δούκα


Έρημος


Δεν έχει ίχνη η έρημος
μόνο ανυπαρξία...
μια μνήμη αλαργινή
κάποιου άλλου παραδείσου...

δεν έχει δρόμους η έρημος
να χαραχτούν πορείες
μόνο ανεμοδρόμια
να σεργιανίζουνε πνοές...

νερό δεν έχει η έρημος
ζωές να ξεδιψάσουν
μόνο καμιά παραίσθηση
για αυτούς που ξεψυχούν...

δώρα δεν έχει η έρημος
μονάχα τη μαγεία
ότι αυτός ο τόπος
είναι μοναδικός -
έτσι να πεις πως άξιζε
ετούτο το ταξίδι

και το πολύ - πολύ
σαν θαύμα να το δεις...

και μια ανάμνηση
που γνέφει η ιστορία
ότι εδώ κάποια φορά
τουλάχιστον... υπήρξε κάτι...

και με τη σιγουριά
της άνυδρης ευφορίας
καθώς περνάει ο καιρός
κι ο χρόνος παλαιώνει
ανάμεσα στους κόκκους της
κάτι πολύτιμο
ακόμη θα βρεθεί...

Γιώργος Δημακάκος

Ευγένεια και αμεσότητα αστείρευτου, αρρενωπού λόγου..
καταιγισμός από εικόνες, νοήματα και συναισθήματα..
..ιερές οι στιγμές που μοιράζεται το δάκρυ 
και μέσα από τέτοιες στιγμές ισχυροποιούνται οι δεσμοί..

εδώ, η πικρή διαπίστωση και η οδύνη του κενού..

Γιώργος Δημακάκος

" Ποτέ δεν κλάψαμε μαζί "


Από μικρός πάνω στους κύκλους σου περπάτησα
ένα καράβι που ερωτεύθηκε μια δίνη
πάνω σε τοίχους φυλακής νησιά ζωγράφιζα
κι αυτόν τον θάνατο τον νόμιζα ταξίδι

Για αυτό και έδωσα τα πάντα σ’ ότι αγάπησα
Γι’ αυτό και έκλεψα απ’ όσους μ’ αγαπούσαν
Τα όμορφα λάθη που με άντρωσαν δεν κράτησα
κι αυτά που έκανα σωστά, θα με νικούσαν

Λίγο πριν φύγω μπρος στα μάτια σου σταμάτησα
θέλω το δάκρυ σου να πιω και να μεθύσω
Σταλιά σταλιά πλάι στον πόνο πώς μεγάλωσα
κι ότι σε λάτρεψε μικρή μου θα λυγίσω

Ποτέ δεν κλάψαμε μαζί κι όμως νομίζεις πως με ξέρεις
Κι εγώ που χρόνια καρτερείς, είμαι μονάχα ότι δεν βλέπεις

Δεν θα’μαι αυτός που θα σκεφτείς αλλά αυτός που θα πιστεύεις
Δεν θα’μαι αυτός που θα κρατάς, μα θα’μαι πάντα εκεί που θέλεις

Θυμάμαι γύρω σου πως έστηνες γιορτή
για να διαλέξεις την ψυχή που θα προδώσεις
Και τώρα αυτά που σου χρωστάει η ζωή
μοιάζουν μ’ αυτά που πάντα ξέχναγες να δώσεις

Στης μοναξιάς σου τα περήφανα γιατί
ίσως αρκούσε ένα κορμί και μια συγγνώμη
μα ότι τσαλάκωσε το δέρμα σαν χαρτί
μένει λεκές στο λαβωμένο σου σεντόνι

Ο στεναγμός σου ξάφνου βγαίνει με ορμή
κλείνει την πόρτα μπρος στον άγνωστο άνθρωπό σου
Και ο καθρέφτης που ποζάριζες γυμνή
ένα παράθυρο στον άδειο εαυτό σου….

Ποτέ δεν κλάψαμε μαζί κι όμως νομίζεις πως με ξέρεις….

Μετανάστης (Clandestino - Manu Chao)

 Η εξαίρετη φωνή της Πένυ σε συνδυασμό με τη δυνατή διασκευή..


Διασκευή στα ελληνικά βασισμένη στο Clandestino του Manu Chao.

Ελληνικοί στίχοι, κάμερα: Σίσυφος Γενικός
Φωνή: Πένυ Δεληγιάννη
Κιθάρα: Ευθύμης Νικοζήσης
«Μετανάστες»: Osama Giasin, Μπάμπης Ραπτάκης

Μετανάστης
(Clandestino - Manu Chao)

Με λένε μετανάστη δε με θέλουν πουθενά
και με θεωρούν λαθραίο γιατί δεν έχω χαρτιά.
Στον τόπο μου πεθαίνουν απ' την πείνα τα παιδιά
και στον τόπο που πηγαίνω λεν τους κλέβω τη δουλειά.

Για το νόμο είμαι βάρος και δε θα 'πρεπε να ζω
μα εγώ υπάρχω παραπλεύρως κι απ' το υπόγειο τραγουδώ.
Μετανάστης θα πει να 'σαι ξένος παντού
και στον τόπο που αφήνεις και στον τόπο προορισμού.

Προορισμός ο χάρτης και πυξίδα η καρδιά
πορεύομαι μονάχος με τη θλίψη συντροφιά.
Με χρειάζονται όταν κάνω σχεδόν τζάμπα τη δουλειά
μα όταν προσπαθώ να ζήσω τότε δε με θέλουν πια.

Κανένας δε με νιώθει στο Βορρά της σιγουριάς
είμαι ο ξένος που θυμίζει πως είμ' ένας από σας.
Μετανάστης θα πει να 'σαι ξένος παντού
και στον τόπο που αφήνεις και στον τόπο προορισμού.

Προορισμός ο χάρτης και πυξίδα η καρδιά
πορεύομαι μονάχος με τη θλίψη συντροφιά.
Μετανάστης θα πει να 'σαι ξένος παντού
και στον τόπο που αφήνεις και στον τόπο προορισμού.

Στην Αστόρια - μετανάστης
Αυστραλία - μετανάστης
Σουηδία - μετανάστης
κι όμως ήμουν άνθρωπος.

Με λένε μετανάστη δε με θέλουν πουθενά
και με θεωρούν λαθραίο γιατί δεν έχω χαρτιά.
Κι ας μην έχω χαρτιά, έχω όμως καρδιά
που αντέχει τον πόνο και βαστά την ανθρωπιά.

Στην Αθήνα - μετανάστης
στο Παρίσι - μετανάστης
στο Δουβλίνο (ΙΙ) - μετανάστης
κι όμως είμαι άνθρωπος.

Για το νόμο είμαι βάρος και δε θα 'πρεπε να ζω
μα εγώ υπάρχω παραπλεύρως κι απ' το υπόγειο τραγουδώ.
Μετανάστης θα πει να 'σαι ξένος παντού
και στον τόπο που αφήνεις και στον τόπο προορισμού.

Αλβανός - μετανάστης
Αφρικανός - μετανάστης
Αφγανός - μετανάστης
κι όμως είμαι άνθρωπος.

Κανείς δεν πάει να γίνει ξένος αλλού αν δε νιώθει ήδη ξένος στον τόπο του ή ξένος στον εαυτό του...

Chavela Vargas

Άρωμα Γυναίκας συνέχεια..
το υπέροχο άρωμα μιας από τις σπουδαιότερες φωνές της λατινικής αμερικής 
που σίγησε πριν από ενάμισυ μήνα, στις 5 Αυγούστου 2012..

Εδώ, στην Ευρώπη του νότου από την Αμερική του νότου :

Chavela Vargas - " La Llorona " - Παραδοσιακό Μεξικάνικο τραγούδι
...........
Η Isabel Vargas Lizano γεννήθηκε στις 17 Απριλίου του 1919 στην Κόστα Ρίκα.
Στα 14 της έφυγε από τη χώρα της λόγω της έλλειψης ευκαιριών για μια μουσική σταδιοδρομία
και εγκαταστάθηκε στο Μεξικό.Το Μεξικό έγινε η χώρα της καρδιάς της..

Για πολλά χρόνια τραγουδούσε στους δρόμους
μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1930 που έγινε επαγγελματίας τραγουδίστρια.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 αποσύρθηκε
για να επιστρέψει θριαμβευτικά στο μουσικό στερέωμα το 1991.
Στο Ελληνικό κοινό έγινε ευρύτερα γνωστή από την κινηματογραφική ταινία του 2003 "Frida"..
...............
O συνθέτης του κλασσικού τραγουδιού “La llorona” είναι ο Μεξικανός Jose Alfredo Jimenez.
................
Έχουν γραφτεί πολλά διαφορετικά πράγματα γι' αυτό το τραγούδι-ποίημα..
Παραθέτω μερικά από αυτά..

La Llorona : Εκείνη που θρηνεί..Τα δάκρυα της Llorona..η θρηνούσα γυναίκα..
Μια γυναίκα καταστροφική, εμπαθής, "κακιά"..
στον αντίποδα της Μαρίας της Παναγίας, η άλλη Μαρία, η Llorona.. )
............
Μύθος, από τα χρόνια ακόμα των Αζτέκων, αυτός της Γιορόνας,
της γυναίκας που θρηνεί..
Θρηνεί τη χαμένη της ζωή..τη δική της και των παιδιών της
που έπνιξε στα παγωμένα νερά του ποταμού
απελπισμένη απο την προδοσία του άντρα που αγάπησε..
Από τότε τα ψάχνει, να τα τυλίξει με το μαντήλι της για να τα σώσει..
Είναι μια παλιά ιστορία..τ' αχνάρια της χάνονται στο χρόνο.
Λέγεται πως έφτασε στον καιρό μας από τους χρόνους των Αζτέκων.
..........
Μια παλιά ιστορία που με τα χρόνια έγινε θρύλος, πέρασε στον μύθο.
Μα κανείς πια δεν ξέρει πού είναι η αλήθεια, πού είναι το ψέμα.
Σήμερα, όμως, υπάρχουν άνθρωποι εκεί,
στην άλλοτε παλιά χώρα των Αζτέκων, που ακόμα ισχυρίζονται πως την βλέπουν :
Βλέπουν τη Γιορόνα τις νύχτες να βγαίνει από το ποτάμι που πνίγηκε 
δίνοντας η ίδια τέλος στη ζωή της.
Ντυμένη στα λευκά, φωνάζει και θρηνεί για τα παιδιά της
που τα αναζητά πέρα από το θάνατο.
Τα δυο μικρά της παιδιά που η ίδια έριξε στο ποτάμι
πάνω στη παραφροσύνη της
γιατί προδόθηκε από τον άντρα που αγαπούσε.
Και μόλις κατάλαβε την πράξη της,
άρχισε να τα ψάχνει στα παγωμένα νερά,
να τα τυλίξει στο μαντήλι της, για να τα σώσει.
Κι η ιστορία της έγινε μύθος, έγινε τραγούδι, ζει ως τις μέρες μας..
..............
Αυτό το τραγούδι-ποίημα είναι πολύ μεγάλο με πολλούς στίχους (και εκδοχές)..
Είναι σχεδόν 300 ετών και ήταν κάποτε τραγούδι στρατοπέδου..
Μιλάει για έναν μαύρο άνδρα που ήταν ερωτευμένος με μια Μεξικανή..
μιλάει για τον πόνο, της, χωρίς ανταπόκριση, αγάπης..
Αυτός ο πληγωμένος άνδρας τραγουδά για την όμορφη γυναίκα που δεν θα μπορέσει ν' αποκτήσει ποτέ..
.............
Μια άλλη εκδοχή του τραγουδιού λέει ότι,
Γιορόνα είναι όνομα, όχι συναίσθημα ή ρήμα..
Η Γιορόνα αναφέρεται σε μια κοινή ιστορία του Μεξικού,
τη θρηνούσα γυναίκα που πνίγει τα παιδιά της στο ποτάμι, κάθε νύχτα..
Είναι μια ιστορία που συνηθίζουν να χρησιμοποιούν οι οικογένειες
για να μην μένουν έξω απ' το σπίτι τα παιδιά μέχρι αργά τη νύχτα..
Για το φόβο πως η Γιορόνα μπορεί να τα πάρει..

"Llorona, llevame al rio" = Llorona, take me to the river
...............
Μια τρίτη εκδοχή λέει πως
το τραγούδι κάνει μεν νύξη στη Γιορόνα (τη θρηνούσα γυναίκα) από τους μύθους του Μεξικού,
ωστόσο, το τραγούδι δεν μιλά ευθέως για τη θρηνούσα γυναίκα..
Ο τραγουδιστής μιλάει σε μια γυναίκα που τον έχει παγιδεύσει
και που εκείνος δεν την αγαπάει πια
αλλά αναγκάζεται να ζει μαζί της εξ αιτίας του συνεχούς θρήνου της..
Της λέει ότι, όπως ακριβώς και η γυναίκα που έπνιξε τα παιδιά της
εξ αιτίας του θρήνου της
επειδή υπέφερε από την εγκατάλειψη του άνδρα της,
έτσι να τον πάει κάτω στο ποτάμι και να τον πνίξει κι αυτόν,
για να τερματίσει την ταλαιπωρία του..

Κατ' αυτήν την εκδοχή, μοιάζει να είναι ένα πολύ νοσηρό τραγούδι
αλλά είναι επίσης και πολύ ποιητικό, εξαιρετικά όμορφο στα Ισπανικά,
όταν κανείς μπορεί να το κατανοήσει, στη μητρική του γλώσσα..
...................
Το Rebozo είναι "σάλι - μαντήλα"..
Χρησιμοποιείται σε πολλές γυναικείες παραδοσιακές μεξικάνικες λαικές φορεσιές 
σαν μέρος στολής - ενδυμασίας..
Ήταν ένας τρόπος ενδυμασίας όλων των γυναικών του Μεξικού
και μερικές γυναίκες συνεχίζουν ακόμα να ντύνονται έτσι σε ορισμένες αγροτικές περιοχές..
αλλά στις μέρες μας, με τα σύγχρονα ρούχα
αυτές τις όμορφες φορεσιές, συνήθως τις βλέπουμε μόνο
όταν εορτάζεται η Cinco de Mayo, δηλ. η Ημέρα της Ανεξαρτησίας ( 16 Σεπτεμβρίου)..
Εορτασμός στον οποίο συμμετέχουν με φολκλορικούς χορούς..

Σημ.* Τα Rebozos δεν χρησιμεύουν μόνο για την αντιμετώπιση του κρύου
αλλά και για να καλύπτουν το κεφάλι τους, όταν πηγαίνουν στην εκκλησία..

" Tapa me con tu reboso Llorona" = Cover me with your "shawl" Llorona..
because I'll die of the cold ..
.........

 

Στη φωτό : Chavela Vargas και Jose Alfredo Jimenez..