Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012

Γιάννης Στεργιόπουλος - " Το σιωπηλό πάρκο "



Κλάδευε ο θεός τα δένδρα
με μια άπιαστη αχτίδα,
μες το πάρκο μόνος περπατάει.
Μια δισταχτική αχτίδα
που το φως τη λευτερώνει,
μ' έξαλλη συμπάθεια πελεκάει.

Μ' ικανοποιημένη τρυφερότητα,
ξάπλωνε απαλά τους σκούρους
τους κορμούς στον ουρανό.
Μες το σιωπηλό το πάρκο,
μπρος την κεντρική εξέδρα
βιαστικά στο στόμα με φιλάει,
το τρεμουλιαστό του το περίγραμμα
φώτισε το δανεικό μου χαμόγελο.

Τραβώ επιτήδεια
κοντά μου το φως του,
θεατρικός χαριεντισμός,
ξέρω θα γυρνάω μοναχός.

Εστησε ο καιρός ενέδρα
σε πορείες ξεφτισμένες,
ο ανελέητος καθρέφτης σπάει.
Κι ο ουράνιος διαβάτης
στη μισάνοιχτη την πόρτα,
στέκει και γλυκά με χαιρετάει.

Οι δικαιολογίες για τα πάθη μου
σαν λεκές παλιάς εικόνας
που έσβησε το πρόσωπο.

Στήλη επιτύμβια
χαϊδεύει το φως του,
ιδανικός ο στολισμός.
Δεύτε τελευταίος ασπασμός.

   

3 σχόλια:

  1. Γιάννη έχεις έμπνευση και αγάπη για ποίηση..
    Φαντασία και προβληματισμός …
    …..πολύ μου αρέσει ….!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

  2. ..η παρατήρηση και η αυτογνωσία μέσα από ασύλληπτες εικόνες-περιγραφές..!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ...'έσβησε το πρόσωπο'! Αυτός πράγματι είναι ο τελευταίος ασπασμός ακόμα κι όταν η ζωή συνεχίζεται έξω απ' το δάσος...!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή