Είδα τον ήλιο μες στο χθες, μπροστά μου μόνο νύχτα
Μην μου δανείσεις ενοχές, από παιδί τις βρήκα
Είμαι μικρός για να με δεις, μεγάλος να με νοιώσεις
Μέσα μου κρύβω θάλασσες, θα φύγω πριν με σώσεις
Βάλε να πιω λευκό κρασί, τον πόνο μου ν’ αγιάσεις
Δεν σ΄ έχω δει ποτέ να κλαις και ξέχασες ν΄αλλάξεις
Μ’ έκανες κι έμεινα πιστός, σαν την ψυχή που λαχταράει να σωθεί
Και συ για πάντα ένας θεός, που απ’ τα λάθη μου μαθαίνει κι επιζεί
Πως να γυρέψω λίγο φως, όταν το βλέμμα μου ραγίζει στη σιωπή;
Μέσα στο τίποτα κενός κι είναι ο θάνατος ελπίδα και γιορτή
Μαζί γυροβολήσαμε στου κόσμου το σεργιάνι
Εσύ έμοιαζες άφθαρτος κι εγώ φθηνό σκαρί
Το όνομά μου βάπτισες στης θάλασσας το λάδι
για να θυμούνται κάποτε το σκυθρωπό παιδί
Μα’ ρθε ο βοριάς και χόρεψε σ’ αυτό το πανηγύρι
Σ’ αγκάλιασε, σε φίλησε και δάκρυσε κι αυτός
Σ’αυτό που ήσουν πάντοτε, μια χούφτα μαύρη γύρη
σε σκόρπισε μιαν άνοιξη στης λήθης τον βυθό....
Που να σε βρω ; γραπτώς τα συγχαρητήρια φτάνουν ;
ΑπάντησηΔιαγραφήέχεις τον τρόπο να με συγκινείς με τα υπέροχα ποιήματά σου
Γιώργο φίλε μου, άναψε φωτιά ίσως δούμε καπνό !
Την αγάπη μας ..
Διαβάζοντας το ποίημα, στην αρχή και εγώ συγκινήθηκα, αλλά μετά ήλθαν οι πολλαπλές εκρήξεις από κάθε στίχο, που μου επιβεβαίωσαν την πεποίθησή μου, για το πόσο μεγάλος ποιητής είσαι.
ΑπάντησηΔιαγραφή
ΑπάντησηΔιαγραφή..μας υπενθυμίζεις άκρως ποιητικά το πόσο εύθραυστοι είμαστε..
μια μελαγχολική χούφτα γύρη,καταδικασμένη να χαθεί στη λήθη..
...πώς αγγίζονται βαθιές πληγές με τόσο τρυφερό τρόπο!! Ακόμα και ο θάνατος-λήθη (μια χούφτα μαύρη γύρη)...
ΑπάντησηΔιαγραφή