Γιώργος Πολυμενάκος - " Παράπονο "

Σαν σε ομίχλη βλέπω
να σε παίρνουν μακριά μου

Στο δάσος του θανάτου
τραγουδούν χίλια πουλιά

Ρωτώ για το χαμένο
αστέρι της γενιάς μου
μα της σιωπής τα ξωτικά
σου παίρνουν τη μιλιά

Όταν στα ζάρια παίζουν
το κορμί σου μισθοφόροι

 αγάπης λόγια τραγουδάει
μόνο ο ποιητής

κι όταν το δάκρυ σου πουλάν
οι άσπλαχνοι εμπόροι
εκείνος πρώτος τ' αγοράζει
για να λυτρωθείς

Νύχτα και μέρα κλέβουν
τη μορφή σου απ' τη ματιά μου
και μοναχά στη στέρνα
των ματιών σου ξεδιψώ

Μήτε σταλιά νερό στη γη
που απλώνεται μπροστά μου
Μονάχος μένω κι η φωνή σου
σβήνει σαν ηχώ