Σ η μ α τ ο γ ρ ά φ ο ι ..._ _ _... ν ο η τ ο ί: Αλεξάνδρα Θεοχάρη

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

Αλεξάνδρα Θεοχάρη - Εσύ

Κούρσα θανάτου

η όλη διαδρομή

Κλειστά τα μάτια

- νομίζεις διαφυγή

Κύκλος ζωής

χωρίς αρχή

Ψέμα στο ψέμα

Χωρίς επιστροφή

Σκοτάδι η μέρα

αιώνια σκοτεινή

Στους δρόμους η λύπη -

μην ψάχνεις γιατί..

3 σχόλια:

πελαγία Σ. κουκίδου29 Οκτωβρίου 2012 στις 12:30 μ.μ.
πολύ ωραίο, πικρό αλλά ωραίο με αλήθειες !
και η επιλογή της φωτογραφίας, "αληθινή"..
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ioannis Stergiopoulos29 Οκτωβρίου 2012 στις 11:09 μ.μ.
....η όλη διαδρομή... Χωρίς επιστροφή!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!Υπέροχο Αλεξάνδρα.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Unknown30 Οκτωβρίου 2012 στις 12:53 π.μ.

..πικρό αλλά και σοφό..ειδικά στα σημεία : "νομίζεις διαφυγή" και "μην ψάχνεις γιατί"..

ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις

Προσθήκη σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

Μιχάλης Γκανάς ~ Στον Γιόζεφ Μπρόντσκι (Υστερόγραφο σε μια ανάγνωση)

Κύριε, αξίωσέ με να διαβάσω και άλλα ποιήματά του χωρίς ν’ αμβλύνεις στο ελάχιστο τη ζήλια μου που βλέπω κάποιον άλλο να μεταφράζει απαράμιλλα τις σιωπές μου. Και ρίξε με στην Κόλαση μετά ή οπουδήποτε μιλάνε ρώσικα...(Μιχάλης Γκανάς, Τα Μικρά, εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2000)

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

...Μεγάλην προκοπήν, εννοείται, δεν έκαμα. Σήμερον εξακολουθώ να εργάζωμαι ως βοηθός ακόμη εις το γραφείον επιφανούς τινος δικηγόρου και πολιτευτού εν Αθήναις, τον οποίον μισώ, αγνοώ εκ ποίας σκοτεινής αφορμής, αλλά πιθανώς επειδή τον έχω ως προστάτην και ευεργέτην. Και είμαι περιωρισμένος και ανεπιτήδειος, ουδέ δύναμαι να ωφεληθώ από την θέσιν την οποίαν κατέχω πλησίον του δικηγόρου μου, θέσιν οιονεί αυλικού.Καθώς ο σκύλος, ο δεμένος με πολύ σχοινίον εις την αυλήν του αυθέντου του, δεν ημπορεί να γαυγίζη ούτε να δαγκάση έξω από την ακτίνα και το τόξον τα οποία διαγράφει το κοντόν σχοινίον, παρομοίως κ' εγώ δεν δύναμαι ούτε να είπω, ούτε να πράξω τίποτε περισσότερον παρ όσον μου επιτρέπει η στενή δικαιοδοσία, την οποίαν έχω εις το γραφείον του προϊσταμένου μου.......-Επί πόσον ακόμη θα το ενθυμούμαι εκείνο το αβρόν, το απαλόν σώμα της αγνής κόρης, το οποίον ησθάνθην ποτέ επάνω μου επ' ολίγα λεπτά της άλλως ανωφελούς ζωής μου! Ήτο όνειρον, πλάνη, γοητεία. Και οπόσον διέφερεν από όλας τας ιδιοτελείς περιπτύξεις, από όλας τας λυκοφιλίας και τους κυνέρωτας του κόσμου η εκλεκτή, η αιθέριος εκείνη επαφή! Δεν ήτο βάρος εκείνο, το φορτίον το ευάγκαλον, αλλ' ήτο ανακούφισις και αναψυχή. Ποτέ δεν ησθάνθην τον εαυτόν μου ελαφρότερον ή εφ' όσον εβάσταζον το βάρος εκείνο... Ήμην ο άνθρωπος, όστις κατώρθωσε να συλλάβη με τας χείρας του προς στιγμήν εν όνειρον, το ίδιον όνειρον του...(Όνειρο στο κύμα)

Μενέλαος Αναγνωστόπουλος (Αλέξανδρος Μπάρας)

Νανούρισμα.....Κι έκανε στα σύννεφα το χαλκό φεγγάρι κατιτί σαν κούνια, κάτι ωραίο σχέδιο...Κούνα με - κουράστηκα πάντα ν`αγρυπνώ - το κορμί μου οκνό, βλέφαρα μολύβια..Kούνα με, κουράστηκα, κάνε με καπνό (ξυπνώ δεν ξυπνώ, όλα μου είναι αδιάφορα, όλα μου είναι ίδια...) Κάνε με ένα σύννεφο (νάνι νάνι νάνι) για να ξεχαστώ μες στων επιπόλαιων των μεγαλουπόλεων χάθηκα στην πλάνη, (νάνι νάνι νάνι)...(απόσπασμα)

Μάνος Χατζηδάκις

Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενισχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του (1993)

Ντίνος Χριστιανόπουλος

Ἔλα νὰ ἀνταλλάξουμε κορμὶ καὶ μοναξιά. Νὰ σοῦ δώσω ἀπόγνωση, νὰ μὴν εἶσαι ζῷο, νὰ μοῦ δώσεις δύναμη, νὰ μὴν εἶμαι ράκος. Νὰ σοῦ δώσω συντριβή, νὰ μὴν εἶσαι μοῦτρο, νὰ μοῦ δώσεις χόβολη, νὰ μὴν ξεπαγιάσω. Κι ὕστερα νὰ πέσω μὲ κατάνυξη στὰ πόδια σου, γιὰ νὰ μάθεις πιὰ νὰ μὴν κλωτσᾶς ( Με Κατάνυξη)

Ηράκλειτος

"Η αρμονία που δεν φαίνεται είναι ισχυρότερη από τη φανερή"...."Σε μιά πλήρη κυκλική περιφορά, η αρχή συμπίπτει με το τέλος"...."Στη φύση αρέσει να κρύβεται"...."Ενώ ο αληθινός λόγος είναι καθολικός, τα ανθρώπινα πλήθη ζούν με οδηγό τις επιμέρους νοοτροπίες τους".....[[Φανταστική απεικόνιση του Ηράκλειτου σε πίνακα του Γιοχάνες Μορέιλσε (Johan Moreelse, επίσης γνωστoύ και ως Johannes Pauwelsz)]]..

Οδυσσέας Ελύτης

Θεέ μου τι μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε!....Την αλήθεια την «φτιάχνει» κανείς ακριβώς όπως φτιάχνει και το ψέμα....Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι.Που σημαίνει:με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.....Χαράξου κάπου με οποιονδήποτε τρόπο και μετά πάλι σβήσου με γενναιοδωρία…

Νίκος Καζαντζάκης

Η προσευχή σήμερα λέγεται πράξη. Να ασκητεύεις σήμερα θα πει : να ζεις με τους ανθρώπους και να ανεβαίνεις κάθε μέρα, κάθε μέρα και όχι μονάχα τη Μεγάλη Παρασκευή με το Χριστό στο Γολγοθά. Και να σταυρώνεσαι (Αδερφοφάδες)....Για ένα ήμουν σε όλη μου τη ζωή βέβαιος : πως ένας δρόμος, ένας μονάχα οδηγάει στο Θεό, ο ανήφορος. Ποτέ ο κατήφορος, ποτέ ο δρόμος ο στρωτός, ο ανήφορος μονάχα (Αναφορά στον Γκρέκο)....Τι θα πει ευτυχία; Να ζεις όλες τις δυστυχίες (Ασκητική)

Νίκος Καββαδίας

Τρία πράματα στον κόσμο αυτό, πολύ να μοιάζουν είδα. Τα ολόλευκα μα πένθιμα σχολεία των Δυτικών, των φορτηγών οι βρώμικες σκοτεινιασμένες πλώρες και οι κατοικίες των κοινών, χαμένων γυναικών. Έχουνε μια παράξενη συγγένεια και τα τρία παρ' όλη τη μεγάλη τους στο βάθος διαφορά, μα μεταξύ τους μοιάζουνε πολύ, γιατί τους λείπει η κίνηση, η άνεση του χώρου και η χαρά (Παραλληλισμοί)

Charles Bukowski

Το πρόβλημα της κοινωνίας μας είναι ότι, οι λογικοί άνθρωποι είναι γεμάτοι αμφιβολίες, ενώ οι ηλίθιοι είναι γεμάτοι αυτοπεποίθηση.../ ..Tζέην, .....γι' αυτό πήγαινε,αγαπημένη μου, πάλι να κοιμηθείς, γιατί όσο σκληρά κι αν προσπαθήσουνε δεν θα μπορέσουνε να βρουν καμία ακριβώς σαν εσένα...κι ούτε κι εγώ θα μπορέσω (barfly)

Θόδωρος Αγγελόπουλος

..Ο κόσμος αλλάζει μ' έναν τρόπο τρομακτικό. Και ο μόνος τρόπος να αντέξουμε την πραγματικότητα είναι να την δούμε με την ποιητική εκδοχή της...... Αυτό που ορίζεται ως μέλλον σήμερα για τους νέους μας είναι ένας κλειστός ορίζοντας...... Είμαστε σε μια αίθουσα αναμονής ανάμεσα σε κάτι και σε κάτι που θα 'ρθει....... Το κακό με εμάς τους Ελληνες είναι ότι είμαστε όλοι μια οικογένεια. Και γι' αυτό είμαστε πολύ κοντά και δεν... βλέπουμε....[[.. Εν κατακλείδι, ακόμα κι αν κάποιος διαφωνεί με τον τρόπο αφήγησης, τη θεματολογία, τους ρυθμούς ή ακόμα και την εικαστική αισθητική του Αγγελόπουλου –από καιρού εις καιρόν η Ελλάδα πνίγεται με τον σίελο του κιτς καθώς μασάει τα παιδιά της–, είναι αδύνατον να μην του αναγνωρίσει ότι είναι ο τρυφερότερος ανατόμος του πολυτραυματισμένου σαρκίου αυτού του τόπου και της ιστορίας του. Και είναι αυτή του η τρυφερότητα που μας ξυπνάει και μας πονάει –ευτυχώς– στις ταινίες του. Και είναι αυτή η τρυφερότητα που τον οδηγεί στην άλλη θάλασσα που πλέει πια. Χρήστος Γόδας - σκηνοθέτης, Β.Α. Κοινωνική Θεολογία, M.F.A. Σκηνοθεσία Κινηματογράφου & Επικοινωνία της Εικόνας.]]

Γιάννης Ρίτσος

Τις νύχτες αφουγκραζόμουν τους θρόους της σιγής…Κ’ ήρθες εσύ (Εαρινή Συμφωνία - 1938).......Εδώ, στην ακαταστασία της κάμαρας, ανάμεσα στα σκονισμένα βιβλία και στα γεροντικά πορτραίτα, ανάμεσα στο ναι και στο όχι τόσων σκιών, μια στήλη ασάλευτο φως, εδώ, σ’ αυτή τη θέση που ’χες γδυθεί μια νύχτα..(Γυμνό - Σημειώσεις Στα Περιθώρια Του Χρόνου / 1938 – 1941)

Μιχάλης Γκανάς

Ομνύω στην οδό τον μαρτυρίου. Στις ακακίες που τη φράζουν- μη σωριαστεί στον ουρανό. Σε κάθε ενσαρκωμένη τρυφερότητα- που κατοικεί σ’ αυτό το δρόμο και πιο πολύ σε μια γυναίκα. Στον τυχερό ψιλικατζή- που σίγουρα τη βλέπει κάθε μέρα- ανυποψίαστος γι’ αυτή την εύνοια και για τα μαγικά τσιγάρα που πουλάει. Στον αναθρώσκοντα καπνό τους- τη βλέπω να ’ρχεται κρατώντας τα κλειδιά και ν’ ανεβαίνει στο μυαλό μου νωτιαία- με τον υδράργυρο του ασανσέρ. Ομνύω στην οδό του μαρτυρίου. Στις ακακίες που φυσάνε- ν’ αναληφθεί στους ουρανούς. Έτσι αγιάζουνε οι δρόμοι τι νομίζεις- έτσι τιμούμε τις αγαπημένες. Χωρίς αγάλματα και προτομές- μην καταθέτοντας ποτέ- τ’ ακάνθινα στεφάνια. Εσταυρωμένοι σ’ όλες τις πλατείες- σαν λυπημένοι πολιούχοι.(Παραλογή, 1993) [ΙV]

Λιλή Ζωγράφου

Να την λοιπόν τη Συβαρίτισσά μου έτοιμη να την αγαπήσετε όπως και γω. Την κυοφορούσα τρία χρόνια και είκοσι επτά αιώνες ώσπου την είδα να γεννιέται στους κήπους της Σύβαρης. Κείνης της αποικίας των Αχαιών από τις πρώτες που αναστήθηκαν στα νότια της Ιταλίας γύρω στα 725 π.Χ. Μια πόλη-κράτος πάμπλουτη, δημοκρατική, με ειρηνόφιλη συνείδηση κι ευτυχισμένο λαό. Πόλη λιχούδα, λαίμαργη, φιλήδονη, φιλόμουση, γεμάτη σεβασμό για την ελευθερία των ανθρώπων και τους πολίτες γεμάτους σεβασμό για τον πλησίον τους. Εκεί ανακάλυψα την πάναγνη της ελευθερίας Ελένη ασημάδευτη ακόμη, πριν την καταχωρίσει ο Ησίοδος στους ένοχους γιατί γεννήθηκε γυναίκα. Ανέγγιχτη από τη μισαλλοδοξία του αντρικού ρατσισμού γιατί αυτή γεννά. Πριν ο φονικός Δράκων καταδικάσει την αυτοδιάθεση του σώματός της βαφτίζοντάς την μοιχεία και πλαστογραφηθεί η πολυγαμική Πηνελόπη με τους σαράντα εραστές στην ανέραστη υφάντρα του έπους..( Η Συβαρίτισσα)

Κώστας Καρυωτάκης

...Λέω τις ζωές που δόθηκαν στο φως......που δεν τις υποψιάζεται κανείς, έτσι όπως ακολουθάνε σιωπηλές και σκοτεινές και ξένες και θλιβές το βήμα, την ιδέα μιας λυγερής (κι αυτή δεν υποψιάστη), που στη γης θα γείρουνε, θα σβήσουν σιωπηλές Που δεν τις υποψιάζεται κανείς...Που διάβηκαν αμφίβολα, θαμπά σαν άστρα κάποιας ώρας αυγινής, από τη σκέψη μιας περαστικής που, για να τρέχει τόσο χαρωπά, δεν είδε τις ζωές που σβηούν σιγά σαν την ψυχή καντήλας αυγινής. Που διάβηκαν αμφίβολα, θαμπά...(Ζωές...Κι έτσι πάνε και σβήνουνε όπως πάνε)

Vladimir Mayakovsky - Lilya Brik

Σε όλους......Για το θάνατό μου μην κατηγορήσετε κανένα και παρακαλώ να λείψουν τα κουτσομπολιά. Το απεχθανόταν αυτό φοβερά ο μακαρίτης. Μητέρα, αδελφές και σύντροφοι, συγχωρέστε με – αυτός δεν είναι τρόπος - (δεν τον συμβουλεύω σε άλλους) μα δεν έχω διέξοδο. Λίλια αγάπα με. Συντρόφισσα κυβέρνηση, η οικογένειά μου είναι η Λίλια Μπρικ, η μητέρα, οι αδελφές και η Βερόνικα Βιτόλοτοβα Πολόνσκαγια. Αν τους εξασφαλίσεις μια υποφερτή ζωή, ευχαριστώ. Τ’ αρχινισμένα ποιήματα δώστε τα στους Μπρικ. Αυτοί θα τα ξεδιαλύνουν. "Το επεισόδιο θεωρείται λήξαν" καθώς λεν..και εμείς ας πούμε τη βάρκα του έρωτα τη συνέτριψε η ζωή. Είμαστε πάτσι τώρα οι δυό μας και δεν έχει νόημα να καταγραφούνε κάθε αμοιβαίος πόνος, συμφορά και προσβολή. Να' στε καλά. Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι - Υστερόγραφο 12.IV.30 - Σύντροφοι της ΡΑΠΠ. Μη με θεωρήσετε λιγόψυχο. Σοβαρά, τίποτα δεν μπορεί να γίνει. Γειά σας. Πέστε του Γιερμίλοφ, λυπάμαι που έβγαλα το σύνθημα, έπρεπε να συνεχίσω τον καυγά ως το τέλος.Β.Μ. - Στο τραπέζι μου είναι 2.000 ρούβλια – δώστε τα στην Εφορία. Τα υπόλοιπα πάρτε τα απ’ τις Κρατικές Εκδόσεις.Β.Μ.( TO TEΛΕΥΤΑΙΟ ΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΡΩΣΟΥ ΠΟΙΗΤΗ ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ ΜΑΓΙΑΚΟΦΣΚΙ)

Zbigniew Preisner

..Όχι πολύ καιρό πριν, διαβάζαμε κάτω από το φως της λάμπας πετρελαίου. Τώρα μοιράζουμε την προσοχή μας μεταξύ της τηλεόρασης, της οθόνης του υπολογιστή μας και των κινητών τηλεφώνων μας. Το τεράστιο άλμα της τεχνολογίας, όμως, δεν στηρίχθηκε σε κάποιο φιλοσοφικό ή ψυχολογικό υπόβαθρο..ούτε στην τέχνη. Οι άνθρωποι έχουν λησμονήσει την ψυχή τους – δεν έχουν ούτε χρόνο ούτε χώρο να της αφιερώσουν..

Ζάχος Κανταδόρος ~ Κινούμενο Άστρο

Φίλοι μου, η Κινούμενο Άστρο ίσως και να 'ταν μια γυναίκα, δε θυμάμαι πια. Το κινούμενο άστρο ίσως και να 'ταν το κατασκευασμένο δείγμα της αλαζονείας μας. Τα ποιήματα όμως αυτά δεν γράφτηκαν για ανθρώπους, ούτε για μηχανές. Γράφτηκαν για ένα ταξίδι χωρίς αρχή. Ένα ταξίδι που -ίσως- ποτέ δε μαθαίνουμε αν τελειώνει......Κανταδόρος

Το Τελευταίο Πέρασμα

Μουσική ταινία διάρκειας 85 λεπτών. Μια πειραματική μίξη ντοκυμανταίρ, μυθοπλασίας και μουσικής. Οι στίχοι των 16 τραγουδιών και οι εμβόλιμες αφηγήσεις ξετυλίγουν το νήμα του σεναρίου που αφηγείται δύο παράλληλες ιστορίες: Την ιστορία ενός τόπου αδιέξοδου και την ιστορία μιας αγάπης καταδικασμένης. Οι δύο ιστορίες μοιάζουν άσχετες μεταξύ τους. Μόνο στην αρχή.

Το Τελευταίο Πέρασμα

16 τραγούδια αποτελούν το soundtrack της μουσικής ταινίας "Το Τελευταίο Πέρασμα". Μια περίπλοκη μουσική διαδρομή που ξεκινάει με ακουστικές μπαλάντες, συνεχίζει την πορεία της σε ροκ μονοπάτια, ξεστρατίζει όμορφα με ένα ζεϊμπέκικο, επανέρχεται ομαλά στη ροκ και μπλουζ κεντρική λεωφόρο για να τερματίσει χωρίς λαχάνιασμα, παρέα με ήχους αισθαντικούς από ακουστικές κιθάρες...

Γιώργος Πολυμενάκος - Ποιήματα Εικονογραφημένα

Την εποχή που ήμουν μικρός, ο μόνος τρόπος να έλθουν σε επαφή τα παιδιά της λαϊκής τάξης με τη "σοβαρή" λογοτεχνία, ήταν η περιοδική έκδοση "Κλασσικά Εικονογραφημένα". Ως φόρο τιμής λοιπόν σε αυτό το περιοδικό αλλά και σε άλλα παρόμοια έντυπα που με μύησαν στον μαγικό κόσμο του βιβλίου, αποφάσισα να παρουσιάσω σε αυτή τη μορφή μερικά γραπτά μου που για πρακτικούς και μόνο λόγους τα ονομάζω "Ποιήματα". Τα γραπτά αυτά δεν έχουν copyright (πως θα μπορούσα άλλωστε να απαιτήσω κάτι τέτοιο, τη στιγμή που όλες αυτές τις εικόνες τις "δανείστηκα" από διάφορους δημιουργούς, επώνυμους και ανώνυμους, που τα έργα τους κοσμούν το διαδίκτυο). Μπορείτε λοιπόν να τα διανείμετε ελεύθερα. Αν παραλείψετε να αναφέρετε ότι είναι δικά μου δεν θα ενοχληθώ ιδιαίτερα. Αν πάλι θελήσετε να ισχυριστείτε ότι είναι δικά σας, κάντε το, αν αυτό σας χρησιμεύει σε κάτι. Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις το πραγματικά ζητούμενο θα έχει επιτευχθεί: Οι λέξεις αυτές θα διασχίζουν περήφανα τις Θάλασσες του Χρόνου...Γιώργος Πολυμενάκος

Σίμος Κορεξενίδης - Κολάζ -1

Δεν μπορώ να ζωγραφίσω κι ας το ήθελα. Δεν το τόλμησα ποτέ. Ψαχνόμουν από έφηβος. Μια μέρα μ' ένα ψαλίδι έκοψα ένα μοτίβο λουλουδιού από ένα ύφασμα και το κόλλησα σ' ένα χαρτόνι κι έτσι απλά άρχισαν οι αναζητήσεις με τις κόλλες (όλες τις κόλλες) και τα χαρτιά (παντός είδους και υφής), με τα χρώματα (όλα) και τα υλικά (ότι μπορούσε να συγκρατηθεί). Επαγγελματικά βρήκα μια παρηγοριά στον κινηματογράφο, αλλά όντας μια χρονοβόρα συλλογική δουλειά, βρήκα στα κολάζ ένα μικρό βαρκάκι να πλέω μόνος κι ανενόχλητος στους ωκεανούς της τέχνης. Τα συναισθήματα των συντεθειμένων εικόνων αναζητούνται εσαεί οπότε κατά καιρούς νέες προβλήτες τεχνικής δοκιμάζονται. Είναι μεγάλη χαρά να δημιουργεί κανείς και στο τέλος της μέρας, στον απολογισμό, να χαίρεται που με τόσο λίγο, μπόρεσε κι άδραξε τη μέρα του...Σίμος Κορεξενίδης

Ζωή Ρίζου - 3Χ5 Gallery

Η ζωγραφική αισθαντικότητα της Ζωής Ρίζου αποθεώνει τη ζωντάνια, την κίνηση, το κάλλος, αποκαλύπτοντας τη συμμετρία των πραγμάτων και των προσώπων στο χώρο..Αποτυπώνει με ακρίβεια και φαντασία τη λεπταίσθητη τρυφερότητα, την αδιόρατη θλίψη, τον διακριτικά διάχυτο έρωτα, σε μια θαυμαστή ισορροπία ποιότητας, χρωμάτων και χρήσης φωτός..Δεξιοτέχνης δημιουργός, χωρίς τίποτα περιττό..

Σίμος Κορεξενίδης - Λεπτομέρειες καλοκαιριού

Οι φωτογραφίες του καλοκαιριού, για μένα, πάντα κουβαλάνε μια αισιοδοξία γιατί η καθαρότητα και η ένταση του φωτός σβήνουν κάθε φόβο. Η θέασή τους είναι αφορμή αναπόλησης φευγαλέας ραστώνης. Είναι οι ευήλιες μπαταρίες του χειμώνα (το φως που μου λείπει βρίσκεται εκεί). Είναι λεπτομέρειες μιας σειράς, μιας συνοχής που απομονώθηκε από το όλον, κι όπου ο καθένας μπορεί φαντασιακά ν' ανασυστήσει προβάλλοντας ό,τι δικό του....ή όπως λέει κι ο φίλος Γιώργος, οι φωτογραφίες αυτές μπορούν να θεωρηθούν ως σελίδες από το οπτικό σημειωματάριο ενός σκηνοθέτη. Ως καρέ από κάποια πλάνα, ενός ντοκιμαντέρ που δεν έχει υπάρξει ακόμη....Σίμος Κορεξενίδης...Υ.Γ. Όλες οι φωτογραφίες από το Σίγρι Λέσβου.

Γιάννης Στεργιόπουλος - Τα απομεινάρια εκκολάπτονται αχνά

Γραφή που μοιάζει να έρχεται από το μέλλον..έντεχνη, ευρηματική, καίρια, με ευφυείς, εύστοχους, περιεκτικούς συμβολισμούς και σημαντικές εννοιολογικές αναφορές, σε περίτεχνες διαδρομές, γεμάτες ιδιαίτερα και ανεξάντλητα εικαστικά στοιχεία..μια συνεχής αναμέτρηση υπερεαλισμού και μελαγχολίας, λυρισμού και δράματος..ένα αέναο ποιητικό ταξίδι ασύλληπτων μεταμορφώσεων για τα προσωπικά και κοινωνικά αδιέξοδα των καιρών....** Το έργο του εξωφύλλου είναι της Ζωής Ρίζου: "Ψυχή" (μικτή τεχνική σε ξύλο)..

Χριστίνα Γεραλή - Σκριπτόριο

Μόνικα Βαξεβάνη - Το Φουστάνι

Δραπετσώνα, 1957. Η Καίτη ασφυκτιά μέσα σε μια ανέλπιδη και εκνευριστική καθημερινότητα. Με αφορμή ένα παλιό φουστάνι, αποπειράται εκείνο που η μάνα της δεν τόλμησε ποτέ, να διεκδικήσει το δικαίωμα της ύπαρξης πέρα από την επιβίωση ή το πολύ... μια βόλτα στο λιμάνι...2001, Σκηνοθέτης: Μόνικα Βαξεβάνη Σενάριο: Μόνικα Βαξεβάνη

Μάριος Πελώνης - Μυστικές Προσεγγίσεις

Η ζωγραφική του Μάριου Πελώνη με τους ασαφείς συμβολισμούς, τις ποικίλες μεταμορφώσεις αλλά και τις ασκητικές γραμμές, περιέχει την Ουσία της υπέρβασης - στοιχείο αναγκαίο τόσο στην πνευματικότητα όσο και στην καθημερινότητα - και υποβάλλει το θεατή σε έντονη διανοητική περιπέτεια - (αυτο)συγκέντρωση, "υποχρεώνοντάς τον" να πέσει σε πολύχρωμα νοητά χάσματα και να αναγεννηθεί..

Χριστίνα Γεραλή - Αθόρυβα και Απόρρητα

Μοιραίο να είναι ;......επειδή καθώς καταχωρήθηκε στων συναινέσεων την κορυφή ποδοπατώντας τις αναχαιτίσεις, οι φθαρμένοι ψίθυροι σιώπησαν..Η αγρύπνια του φθινόπωρου απαριθμεί τις τελευταίες εκτιμήσεις στα νυσταγμένα βήματα του νυχτοφύλακα πριν αποχαιρετήσει την ανία...

Μαρία Λάφη - Circo De La Vida

Η ιστορία αφορά ένα ζευγάρι ηλικιωμένων στη δύση της ζωής τους. Όσο παραγωγικός, και να είναι ένας άνθρωπος, ακόμη και αν είναι στο κέντρο του κόσμου (του), τελικά καταλήγει μόνος. Η ταινία έχει συνειδητά έντονο φορμαλισμό για να τονίσει και να υπογραμμίσει αυτή την αλήθεια..

Γιώργος Ζώης - Casus Belli - Αιτία Πολέμου

Άνθρωποι διαφορετικών φύλων, ηλικιών, τάξεων και εθνικοτήτων περιμένουν σε εφτά διαφορετικές ουρές δημιουργώντας μια τεράστια ανθρώπινη σειρά. Όμως στο τέλος της ανθρώπινης αλυσίδας, η αντίστροφη μέτρηση ξεκινά. Στο Casus Belli παίζουν 146 ηθοποιοί. Σενάριο / Σκηνοθεσία Γιώργος Ζώης

Νίκος Καλλίνης - Μια Κιθάρα Μια Φωνή

Μάνος Πάνου - Αυτοσχεδιασμοί σε ήχους jazz

Τα μεσάνυχτα που είναι πέρα απ' τα μεσάνυχτα Βλέπουμε μόνο αυτό που μας βλέπει Το πανίσχυρο μηδέν και την απόλυτα σεμνή μοναξιά και καρτερικότητά του..Άδηλη και άρρητη αλλά και αδίσταχτη και αδηφάγος και αδήριτη Η ανάγκη μου νάχω κάποιον να λέω καληνύχτα..Θέλει τέχνη κι έμπειρους τεχνίτες η επιβίωση..

Με Εικόνα, Ήχο Και Λόγο..

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

Αλεξάνδρα Θεοχάρη - Εσύ

3 σχόλια: