Γιάννης Στεργιόπουλος - " Μαριονέτα "

Με ιερές συγκρούσεις,
σκληρές συμφιλιώσεις,
πρόωρες εκσπερματώσεις
εικόνων που έχουν χαραχθεί,
καλά κρυμμένες στην ψυχή. 

Μαλακή σαν πλαστελίνη η επιλεγμένη μνήμη ξυπνά,
σαν χαρτί ταπετσαρίας η τυλιγμένη ευτυχία ξεκολλά.
Καρφωμένα μάτια 

πάνω στη λεπτή τη χάλκινη, τη βέργα της κουρτίνας
και στον τοίχο κρεμασμένα 

τ' άλογα με τα κεφάλια τους ζερβά στραμμένα,
την ηχώ του έξω κόσμου 

την κρατώ καλά κλεισμένη σε κιβώτια σκονισμένα. 

Κρεβάτι εκστρατείας
με αίσθημα αταξίας,
ενοχής και αλητείας
στο τραβηγμένο πρόσωπο,
μπαίνω στο κουκλοθέατρο.
Γερμένη μαριονέτα,
σπασμένο το σκοινί,
θλιμμένη μαριονέτα.

Φυτό αναρριχητικό
με διάφανη και εύθραυστη δροσιά,
στα πόδια μου απλωμένα
τα κόκκινα με αίματα χαλιά.
Εντύπωση ανθρώπου θαρρείς τσαλακωμένου
απ' τις ριπές του σίδερου του πυρωμένου,
εφήμερο το σύνολο,
κινούμενο μπαλόνι φουσκωμένο. 

Κρεβάτι ηρεμίας
με αίσθηση ακαμψίας,
αρετής μα και κακίας
στο ξαναμμένο πρόσωπο
και αλυχτώ σαν άγριο θεριό.
Πεσμένη μαριονέτα,
κρέμεται το σκοινί,
θλιμμένη μαριονέτα.


Κατερίνη 26-10-2012  

 ........