Γιάννης Στεργιόπουλος ~ Προδοσία

        


  Χτυπά στο στήθος μου η καρδιά τ' Ιούδα,
στα γόνατα κεφάλι ακουμπισμένο,
τα δάκρυα στέγνωσε η άσπρη πούδρα,
λάσπη στο πρόσωπό μου το βαμμένο.
Τα πιόνια όλα παρατεταγμένα,
τα άσπρα τα τετράγωνα κενά
και μέσ' τα χέρια μου τα ματωμένα
τρέμει η ξεριζωμένη μου καρδιά.
Τίναξα από τα πόδια μου τη σκόνη,
με το ραβδί το κύμα χτύπησα,
στο παραπέντε στρίβω το τιμόνι,
την κόλαση περνάω σύρριζα.
Οι Ιούδες πάντα κουβαλάνε θλίψη,
στο δρόμο φορτωμένοι με σκοτάδι,
σ' αθέατα σημεία κάθε βράδυ
σκορπούν της προδοσίας τα φιλιά
κι ύστερα από λίγο βγάζουν φτερά,
   στην αγκαλιά τους μέσα με παίρνουν στοργικά.

Ξεστρατισμένες ώρες, μέρες τρέχουν,
αφίξεις καθυστερημένες βρέχουν,
την έκσταση και καταδίκη αντέχουν
σ' αυτοσυγκέντρωσης απόγευμα.
Απόκομμα πικρών, παλιών εικόνων,
οδυνηρό ζωής ξεφύλλισμα,
στην τάξη των αμνών και δολοφόνων,
στην πρώτη τη γραμμή εγώ μπροστά.
Κι αυτή η παράσταση έφθασε στο τέλος,
σβηστά τα φώτα, άδεια η σκηνή,
το τελευταίο αυτόγραφο με βέλος
το κάρφωσα στην άλλη μου ζωή.
Κοιτάζω απ' το παράθυρο το χιόνι
να πέφτει μέσ' τις άγρυπνες τις νύχτες,
σταμάτησα του ρολογιού τους δείχτες
μέσα στης προδοσίας τα φιλιά.

Τα πιόνια όλα παρατεταγμένα
τα άσπρα τα τετράγωνα κενά
και μέσ' τα χέρια μου τα ματωμένα
σπάω την προδομένη μου καρδιά.
Οι Ιούδες πάντα κουβαλάνε θλίψη
στο δρόμο φορτωμένοι με σκοτάδι,
σ' αθέατα σημεία κάθε βράδυ
σκορπούν της προδοσίας τα φιλιά
κι ύστερα από λίγο με λόγια γλυκά,
   στην αγκαλιά τους μέσα με κλείνουν παντοτινά.

 

Συλλογή * Ρούχα επίσημα φορώ, αγαπημένες νότες το υλικό *
Γιάννης Στεργιόπουλος
Κατερίνη 26-5-2013