Αργά, πολύ αργά τη νύχτα,
οι δρόμοι επιτέλους αδειάζουν.
Απομένουν μονάχα
οι μεθυσμένοι οδηγοί
και τα γνώριμα ερπετά,
κάτω από τα φεγγάρια
του δημοτικού φωτισμού..
τότε
διαλέγουμε
την κατάλληλη στιγμή,
ανάμεσα στα περάσματα
των περιπόλων
και κάνουμε την εμφάνιση μας,
πάνοπλοι :
ανεμίζοντας
τα αυτόματα των κραυγών,
απασφαλίζοντας
τα περίστροφα της γιορτής,
κραδαίνοντας
τα σπαθιά της αυπνίας.
Απολαμβάνοντας
τη μικρή χαρά,
ότι, αν μη τι άλλο,
διαταράξαμε
την κοινή ησυχία…
οι δρόμοι επιτέλους αδειάζουν.
Απομένουν μονάχα
οι μεθυσμένοι οδηγοί
και τα γνώριμα ερπετά,
κάτω από τα φεγγάρια
του δημοτικού φωτισμού..
τότε
διαλέγουμε
την κατάλληλη στιγμή,
ανάμεσα στα περάσματα
των περιπόλων
και κάνουμε την εμφάνιση μας,
πάνοπλοι :
ανεμίζοντας
τα αυτόματα των κραυγών,
απασφαλίζοντας
τα περίστροφα της γιορτής,
κραδαίνοντας
τα σπαθιά της αυπνίας.
Απολαμβάνοντας
τη μικρή χαρά,
ότι, αν μη τι άλλο,
διαταράξαμε
την κοινή ησυχία…
Μες στην απόλυτη ησυχία γράφονται
ΑπάντησηΔιαγραφήτα ωραιότερα και αληθινά πιστεύω μας ..
πολλές φορές βγάζουν κραυγές όπως το
υπέροχο αυτό ποίημά σου φίλε Γιώργο ..
Η δύναμη και η ομορφιά του Ποιητή είναι πάντα να ...διαταράσσει την κοινή ησυχία....
ΑπάντησηΔιαγραφή
ΑπάντησηΔιαγραφή..μεγάλης αξίας-ουσίας-δύναμης
μικρές επαναστατικές στιγμές
φυτώρια και των μεγάλων επερχόμενων επαναστάσεων..
Διαπεράστική η κραυγή σου, σου εν ώρα κοινής ησυχίας...Μπράβο Γιώργο...Έλτων.
ΑπάντησηΔιαγραφή