Γιάννης Στεργιόπουλος - " Τεμπέλης ποταμός "

Αραιές γραμμές

εξογκωμένες, τραβηγμένες να λυγίζουν

απ' τον ίδιο τους τον όγκο,

σε στιγμές που αναδύονται,

σαν του θεού τα ίχνη.

Στις αφετηρίες

ξεχασμένες οι παλιές αμφιβολίες

των ανθρώπων, νέες πράξεις

εποχές ξαναβαφτίζουνε,

ποιός το θεό να δείχνει.

Μέσ' εκατομμύρια

τρυφερότητας αγγίγματα βουτάς,

ζητάς για να αναστήσεις

την ψευδαίσθηση της γονιμότητας,

την ανεργία της ψυχής σου,

πέρα από της θάλασσας την ταραχή.

Αχρωμος, τεμπέλης

ποταμός, που βγαίνει μέσα απ' των πραγμάτων

το αόρατο το δέρμα,

προσμονή κάποιας συνάντησης

με του θεού τη φύση.

Κάλυκας σε άνθος

καθαρός, τον αλμυρίζει ο αέρας,

πως σκορπίζεται μπροστά σου

με μια αίσθηση διάρκειας,

σαν του θεού τη λύση.

Απ' τα εκατομμύρια

βαρβαρότητας χτυπήματα ξεχνάς,

ορμάς για να κερδίσεις

την ακρίβεια της σταθερότητας,

μελαγχολία της ζωής σου,

μέσ' τη ριψοκίνδυνη την αναμονή...