Γιάννης Στεργιόπουλος - " Μ ε ν ε ξ έ δ ε ς "

Θέα συμμετρική,
κυματισμός αρμονίας...
Θέση λυτρωτική
με νούφαρα σκεπασμένος,
στο νερό καρφωμένος.
Η ανάσα των αγγέλων
με στομφώδη ραθυμία
κι αίσθημα υποταγής
στην υποβολή της μνήμης,
σαγηνεύει κραδασμούς.

Στην αυθόρμητη τη ροή,
στις θεσπέσιες δονήσεις,
σε στιγμές συμμαζεμένες,
μοναχοί κουρνιάζουν μενεξέδες.
Σ' άγνωστες προοπτικές
παρασύρεται η νύχτα,
προσποίηση ευφορίας....
ευγένεια συγκινητική....
Σύνθετο όλο το άθροισμα
μ' οδυνηρή γοητεία,
θάμπωμα πυκνό
σκέπασε το πρόσωπο.

Τολμηροί παραλληλισμοί
και διχασμοί αισθημάτων,
τα βαμμένα στα μαύρα,
παράξενα μάτια σου,
το δικό μου το χάος.
Μέσ' τον τριγμό της φυγής,
μέσ' το βόμβο του τρένου,
στη σύγκορμη τη βουή
τα σώματα πεταμένα,
ριγμένα στην τύχη,
στην τρέχουσα υπακοή.
Τεράστια αγάλματα
βρίζουν τους ουρανούς,
φοβερίζουν θνητούς.
Κι οι μαργαρίτες θα λένε,
πότε όχι, πότε ναι,
στους μικρούς θεούς.