Κράτα το χέρι μου, σου φώναξα..
Θυμάσαι ;
Είμαι ξυπόλητη,
θα γλιστρήσω..
έχει πέτρες - θα κοπώ..
..Σφίξε με..
Είναι ανηφόρα - κουράστηκα..
Κοίταζέ με στα μάτια..
δες την αλήθεια μου..
μην προχωρείς - πρόσεχε..
Δεν σε φτάνω - μην τρέχεις !
δεν είναι αυτό το μονοπάτι..
το δίπλα, θαρρώ
εκείνο με τ' άγρια γιασεμιά..
μην τα πατήσεις..
σταμάτα, σου φωνάζω..
μ' ακούς ;
μόνο
ο αντίλαλος της φωνής μου
ηχεί..
τώρα ξέρω ,
μπορώ να βγάλω κραυγή...
Αλεξάνδρα σε ποιον μιλούσες άραγε…
ΑπάντησηΔιαγραφή..ευτυχώς οι τοίχοι δεν έχουν αυτιά …!
Ευχαριστώ Χριστίνα μου … υπάρχει
και ο εαυτός να απαντά …
Το μονοπάτι σου Αλεξάνδρα, το ένιωσα σαν δικό μου, το περπάτησα και μπόρεσα και εγώ να βγάλω στο τέλος....κραυγή....Η Χριστίνα φυσικά είναι εκτός συναγωνισμού.
ΑπάντησηΔιαγραφή...μάλλον κάποιος-α που πορεύεται μόνος του από ένα σημείο και μετά...ό,τι δηλ. είναι ο έρωτας εν καιρώ...
ΑπάντησηΔιαγραφή