Γιάννης Στεργιόπουλος - " Η θλίψη "

Δεν ξέρω τι θα χάσω,
κοντά σου αν δε φθάσω.
Δεν, μη--δεν.....
Πως να σε ξεχάσω.

Θα κατεβάσω το καπέλο μου
στα μάτια, να φανούν
ανύποπτες εικόνες,
παρελθόν δειλό, παρόν στη θλίψη.
Θ' ανοίξω λίγο χώρο ν' απλωθεί
η καρδιά μου, να χαθεί
το μούδιασμα του κοιμισμένου
ταξιδιώτη από τη θλίψη.

Δε θέλω να σε πιάσω,
φοβάμαι μη σε σπάσω.
Δεν, μη--δεν.....
Δεν θα σ'αναγκάσω.

Μ' άσπρα φτερά και ράμφη κίτρινα
πουλιά μου, πάρτε μου
τις τόσες Ερινύες,
τις αμφιβολίες π' έχει η θλίψη.
Σε κορυφή ασυντρόφευτη θα βγω,
με πρόσκαιρης χαράς
αντίσταση αραγμένη,
π' επιπλέει ασάλευτη στη θλίψη.

Θέλω να ξαποστάσω,
σε λίγο θα σχολάσω.
Ναι, μηδέν.
Ναι, θα με κρεμάσω.