Παναγιώτης Θ. Τουμάσης - " Στων τρένων την αφετηρία "

Στων τρένων την αφετηρία   
    
 

Στων τρένων την αφετηρία
παίρνω το τρένο τακτικά,
λίγο προσέχω την πορεία,
αν έχει κι άλλους, ειδικά.

Βαθιάν εντύπωση μού κάνει
το πάντα σκοτεινό τοπίο,
στο πάτωμα και το ταβάνι,
το μαύρο, ενώπιος ενωπίω.

Αν τύχω με συνεπιβάτες,
αυτούς κοιτάζω συνεχώς,
είναι σαν δρόμου φανοστάτες
και σβήνει του θανάτου ο αχός.

Αν στο βαγόνι μείνω μόνος
– συχνότατα συμβαίνει αυτό –
σταθμό γυρεύω ανυπομόνως,
έξω γοργά να πεταχτώ.

Ταξίδεψα μ’ εσέ μια νύχτα,
μα δε με γνώρισες εσύ,
βγήκες και σού ’πα «καληνύχτα»
κι ήσουν μια μούγκα και μισή.

Κρεμάστηκα στο φινιστρίνι
για ν’ ανασάνω το κενό,
αλλά με τράβηξαν εκείνοι,
με δάκρυα, μ’ αίματα· γυμνό.

Χρόνια και χρόνια το ίδιο τρένο,
από έφηβος, σχεδόν παιδί,
ποτέ δε βρήκα πού πηγαίνω,
μήτ’ άλλους τόπους έχω δει.

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης