Γιάννης Στεργιόπουλος - " Άγριος έρωτας "

Ξηλώνω άκυρο χρόνο
και μέσ' σ' ανάμνησης τεράστιο οικοδόμημα θωρακισμένο,
κεφάλι αρωματισμένο,
τριγυρισμένο με γκρίζο φράχτη σιδερένιο,
ψιθύρισμα σβησμένο,
το βλέμμα ατόφιο σμαλτωμένο

κι αναταράζω το παρόν που στέκει
κι όλο κοιτάζει ναρκωμένο.        

Ξεχώνω από τον χρόνο,
τον ξεχασμένο ηρωϊσμό; εγωϊσμό; του στρατιώτη,
παλιά γιατί, πολλά διότι,
του Ισκαριώτη,
το χαριτωμένο κυνισμό του πότη,
βίαια ξεσπάσματα και κρότοι
τινάζονται σε μια έκρηξη, λαμπρά αστέρια
κόκκινα, σαν νιότη.          

Χρωματισμένη στη δυνατή την αντηλιά η ύλη
έρχεται αναδρομικά διαποτισμένη,
στη δυνατότητα του ξανανιώματος και περιμένει
στην ποικιλόχρωμη οθόνη,
παράθυρο με φωτεινές σχισμές ματώνει
στον ήχο της καμπάνας που στον ουρανό ψηλά ανεβαίνει,
ύλη στο φως φυλακισμένη.
Στενή του χείμαρου η κοίτη
τα πόδια μου αργά ποτίζει,
με παρασέρνει,
καινούργια λόγια ακούει ο έρωτάς μου
γοητευμένος, τρομαγμένος,
προσπάθειες καινούργιες ξαναρχίζει,
αναθαρρημένος κι αναταράζει όσα μ' αγγίζουν,
στην αγκαλιά του μέσα κλείνει όσα ελπίζουν.
Παρηγορητικός δεν είναι ο έρωτας, άγριος είναι,
ναι, είναι σε θρόνο καθισμένος.
Ολόϊσιες οι ίριδές μου,
επιθυμιές χρωματιστές μου,
επιστροφές μου, καταστροφές μου...


Kατερίνη 5-11-2012