Γιάννης Στεργιόπουλος ~ " Το πείραμα "

Ανεξέλεγκτο πάθος κι ορμή,
μπερδεμένο κουβάρι δίχως αρχή,
καμπουριασμένο τέρας με τρομάζει
κι ο δίκαιος πατέρας μ' αγκαλιάζει.
Με οδηγεί μην πέσω σ' ολισθηρή παρέκκλιση,
μου εξηγεί πως να δεχθώ την πρόκληση.
Μεγάλο δράκο να σκοτώσω,
το πείραμα να αποτελειώσω,
το φάντασμα στο μαξιλάρι
να σφίγγει αργά το χαλινάρι,
το φωτοστέφανο τ' αθώου,
τα μάτια του σφαγμένου ζώου,
στη μάχη περικυκλωμένο,
τρελό και εκμηδενισμένο.
Σκορπώ και λάμπω, σαν άστρο λάμπω
και μ' άγρια πάλη, σε παρακάμπτω?
Στον ήλιο κράνος που γυαλίζει,
πέφτει, σηκώνεται, τρεκλίζει
με εκδικητικές ουσίες
γυαλιστερές μου οπτασίες.
Λογαριασμούς και χρέη κλείνω,
τη χαραγμένη μνήμη σβήνω,
γεμάτος είναι ο ταύρος βέλη,
τον κουβαλάνε δυό αγγέλοι,
μεγαλοφυία σπαταλημένη,
αξιοπρέπεια ταραγμένη.
Μα γιατί Θεέ μου,
τον Ιώβ σου τυραννάς, γιατί?
Μεγάλος και καταραμένος,
σε στενοσόκακα θαμμένος,
Χριστός στο στήθος λαβωμένος
στα γόνατά μου ακουμπισμένος,
με ευλάβεια γέρνει νικημένος,
με κόκκινο χρωματισμένος,
πρώτη φορά ευτυχισμένος,
αβάσταχτα αγαπημένος. 
Πιστός φρουρός μου και σύντροφός μου,
σαν άγριο θεριό βροντά ο ουρανός μου.

Γιάννης Στεργιόπουλος
Κατερίνη 24-1-2013