Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2013

Γιάννης Στεργιόπουλος ~ " Προσφιλής δαίμονας "

             


Μιλώ σιγά, εμπιστευτικά στον εαυτό μου,
πνίγεται η φωνή του μανιασμένου τρόμου,
τα ωρυόμενα φαντάσματα του δρόμου,
να τα εμπρός μου.    

Στις αυλακιές του χωματόδρομου πεσμένος,
σε δένδρα κούφια και δαιμονικά χωμένος,
με ομίχλες νοτισμένες το πρωί ντυμένος,
παγωμένος.      

Παλιός αγαπητικός,   
τραυματισμένος αμνός,
δυσεύρετος θησαυρός
στα έγκατα του φόβου κρυμμένος     
κι ο προσφιλής δαίμονας μ' αγκαλιάζει,
με μάτια κάρβουνο μ' αναγκάζει,
τις εντολές να πατήσω διατάζει
              κι ήδη το χέρι μου μ' αίμα στάζει.            

Στον άδειο γαλανό ουρανό θα επιστρέψω,
τη δύσκολη αγαλλίαση θα αγκαρέψω
και με μπλοκάρισμα το νου θα καταστρέψω,
           θα αχρηστέψω.           

Κι ίσως να πω πως ξαναβρήκα την καρδιά μου
αφού να ζω θα έχω μόνο τ' όνειρά μου,
κόστος μεγάλο που πληρώνω έρωτά μου,
        στα στερνά μου.      

Κριός πολιορκητικός 
και γοερός ο σπασμός,     
δυσάρεστος συνοδός
ο ήλιος στέκει μαρμαρωμένος,
στου πόνου το πικρό το εργαστήρι
λεπίδι παίρνω για χαρακίρι,
το τελευταίο κρασί στο ποτήρι,
θα μου το κάνεις αυτό το χατήρι.

Γιάννης Στεργιόπουλος 
Κατερίνη 30-1-2013




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου