Γιώργος Δημακάκος ~ Προσοχή στο κενό

 

Γραμμή Ομόνοια – Πειραιάς, κοντά στις δέκα

Τριγύρω φώτα, τρομαγμένα ξωτικά

Στα σπίτια οι πόρτες τους κλειστές κι αναρωτιέμαι

πόσα είναι αλήθεια της ζωής τα μυστικά

 

Με μαύρο σπρέι κάποιοι πάλι μου φωνάζουν

Μα δεν ακούω, έχει θόρυβο πολύ

Μες στο βαγόνι οι μοναξιές ματιές αλλάζουν

στα ίδια σώματα, το βράδυ, το πρωί

 

Μία στο τούνελ, μια στο φως, τι σου θυμίζει;

Ίσως τις νύχτες και τις μέρες που περνούν

Οι σκάλες τρέχουνε μπροστά κι όμως διστάζεις

και οι φωνές απ’ τα μεγάφωνα γελούν

 

Πόσο κρατάει μια στιγμή μες στο βαγόνι;

Κανείς δεν μπόρεσε στ’ αλήθεια να μου πει

Ποιος απ’ τους φόβους μας κρατάει το τιμόνι;

Ίσως αυτός που ακουμπάμε πιο πολύ

 

Δεν με τρομάζουν οι σταθμοί που’ χουν περάσει

αλλά αυτοί που περιμένουν να με βρουν

Εσύ κατέβηκες νωρίς, μ’ έχεις ξεχάσει

 κι εγώ θα βγω πριν απ’ αυτούς που μ’ αγαπούν..