Γιώργος Δημακάκος ~ Όμορφος κόσμος

Τετάρτη πάλι, κι η ζωή φτάνει στη μέση

Τριγύρω ψάχνω αναπτήρα και κλειδιά

 Το κινητό πάντα ανοικτό, είπες θα πάρεις

     Της μίας χρήσης οι στιγμές και τις τζογάρεις

Ό,τι με σκότωσε αρχίζει να μ’ αρέσει

Αυτό που είμαι, μου ταιριάζει τελικά

Έχω αρχίσει να γυρνώ μες στα κανάλια

Λαθρεπιβάτης στου γυαλιού την εποχή

 Η μοναξιά που μ’ ακουμπά δεν έχει χρώμα

γι’ αυτό στο τίποτα αντέχω λίγο ακόμα

Αυτούς που φύγανε για άγνωστα λιμάνια

πόσο τους ζήλεψα σαν έφτασε η βροχή

Βγαίνω απ’ το σπίτι, θέλω λίγο να ξεφύγω

κι ένας ζητιάνος με ρωτά για ένα τσιγάρο

Τριγύρω φάτσες με χαμόγελα θλιμμένα

κι ένα αμάξι με παράθυρα σπασμένα

Αυτός ο δρόμος πώς στενεύει λίγο λίγο

Στον ουρανό φτάνει μονάχα ένα φουγάρο

   Γι’ αυτό η πουτάνα η συννεφιά δε λέει να σβήσει

και τους γιακάδες μου σηκώνω μες στο κρύο

Μες στης πλατείας το ρολόι ο χρόνος τρέχει

    για όλους αυτούς που πια κανείς δεν τους προσέχει

Πάλι δεν πρόλαβες να πεις ούτε ένα αντίο

και δεν αφήνεις ό,τι μένει να μ’ αφήσει..