Οι βάρκες τραβηγμένες στη στεριά
στ' ακίνητο ριγούν μαγευτικό τοπίο,
βουβά κι υπάκουα,
μη και ξυπνήσουν το θηρίο.
Κι ο γαλανός, ο ουρανός,
σαν τότε παιδικός.
Αγία επιβλητική εσύ
αναλαμπή χρυσή,
στην πρώτη σου εκδρομή.
Κι ο γαλανός, ο ουρανός,
με διαμαντένιο φως,
σε επιφάνεια λαμπερή.
Οι κραδασμοί την αγάπη μου
δονούν τη σιωπηλή.
Βότσαλα με χίλια χρώματα,
ανακατεμένα χρώματα,
τα λυτά σου μαλλιά,
δίχτυα με τραβάνε ψηλά.
Ενάντιος καιρός, αρχαίος χρησμός,
πάνω σε φύκια νεκρά και κοχύλια
βαδίζω σκυφτός.
Χαλαρά τα γκέμια εμπρός,
στέκομαι μετέωρος,
χάσματα με περιζώνουν
κι οι θεοί μ' αποκληρώνουν,
οι μοίρες το 'παν φανερά.
Κι ο κόκκινος, ο ουρανός,
μια στήλη καίει άλατος,
στην τελική μου αποθέωση.
Στην μεγάλη της πρεμιέρα,
με ιδιόμορφη βλάστηση,
κάηκε η παράσταση..
Kατερίνη 10-12-2012
Γιάννης Στεργιόπουλος
Γιάννης Στεργιόπουλος
...οι τρεις τελευταίοι στίχοι...-ΑΠΑΝΤΗΣΗ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιάννη φίλε μου , όμορφος φαντάζει ο κόσμος
ΑπάντησηΔιαγραφήμες στη σκέψη και στη ποιητική σου έμπνευση …!
είναι υπέροχο, έχει εικόνες και χρώματα, σε ταξιδεύει !
ΑπάντησηΔιαγραφή
ΑπάντησηΔιαγραφή..είναι τόσο υπαινικτικό όσο και σαφές..!