Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2012

Γιάννης Στεργιόπουλος ~ " Ουρανός "



Οι βάρκες τραβηγμένες στη στεριά
  στ' ακίνητο ριγούν μαγευτικό τοπίο, 
βουβά κι υπάκουα,
μη και ξυπνήσουν το θηρίο.
Κι ο γαλανός, ο ουρανός,
σαν τότε παιδικός.
Αγία επιβλητική εσύ
αναλαμπή χρυσή,
στην πρώτη σου εκδρομή.
Κι ο γαλανός, ο ουρανός,
με διαμαντένιο φως,
σε επιφάνεια λαμπερή.
Οι κραδασμοί την αγάπη μου
δονούν τη σιωπηλή. 

Βότσαλα με χίλια χρώματα,
ανακατεμένα χρώματα,
τα λυτά σου μαλλιά,
δίχτυα με τραβάνε ψηλά.
Ενάντιος καιρός, αρχαίος χρησμός,
πάνω σε φύκια νεκρά και κοχύλια
βαδίζω σκυφτός.   
Χαλαρά τα γκέμια εμπρός,
στέκομαι μετέωρος,
χάσματα με περιζώνουν
κι οι θεοί μ' αποκληρώνουν,
οι μοίρες το 'παν φανερά.    

Κι ο κόκκινος, ο ουρανός,
μια στήλη καίει άλατος,
στην τελική μου αποθέωση.
Στην μεγάλη της πρεμιέρα,
με ιδιόμορφη βλάστηση,
   κάηκε η παράσταση..   
 

Kατερίνη 10-12-2012
Γιάννης Στεργιόπουλος  



4 σχόλια: