Γιώργος Δημακάκος ~ " Εσύ, εγώ κι αυτοί "

Από μικρός ήσουν ο πρώτος μαθητής
Ήθελες κάτι να μπορείς να ξεχωρίζεις
Καφέ στα Εξάρχεια, αιώνιος φοιτητής
 Επαναστάτης μιας ζωής που δεν ορίζεις

Μ’ όλα τα θέλω των γονιών σου συνεπής
σε μια καρέκλα στο Δημόσιο σαπίζεις
Απ’ τις ειδήσεις των εννιά βγήκες κριτής
Μια μαριονέτα με κουστούμι μου θυμίζεις

Για τα παιδιά σου ο καλύτερος μπαμπάς
 Την φρουτοπία τους πουλάς στον Mickey Mouse
Τον σφουγγαράκη στην λαμπάδα τατουάζ
 και σ’ ένα Jumbo παζαρεύεις τ’ όνειρά τους

Σήριαλ τούρκικα η σύζυγος κοιτά
Τρέχει ν’ αλλάξει εαυτό μες στις κομμώσεις
Ουρλιάζει ο Φοίβος στα ηχεία του σεντάν
μα αυτό το δάνειο αργείς να το πληρώσεις

Μισείς αυτούς που έχουν τάφο ρεζερβέ
κι αυτούς που ανοίγουνε στον Πλούταρχο μπουκάλι
στα «ΝΕΑ» βγάζεις προσφορά τον ναργιλέ
κι αργά γυρίζεις προς εσένα την σκανδάλη

Κοίτα πως πέρασε ο καιρός εκεί ψηλά
και δεν σε νοιάζει πια για σένα τι θα πούνε
κανείς δεν έψαξε ποιος ήσουν τελικά
 μα όταν λειώσουνε τα χιόνια θα σε βρούνε..

Τώρα ζηλεύεις τον παππού που’ χει μια βάρκα
και μια καλύβα που κοιτάει προς την δύση
Τι κι αν δεν πρόλαβε της σύνταξης τα φράγκα
και μόνο αγάπη στα εγγόνια του θ’ αφήσει..