Γιώργος Δημακάκος ~ " Απόψε "

 

Μια φωνή μου είπε απόψε πως θα φύγω
μέσα στο όνειρο που μπήκα, να κρυφτώ
Ίσως να βρήκα πια τον τρόπο να ξεφύγω
απ’ της ζωής μου το θλιμμένο μυστικό

Τα μαύρα μου φτερά θα σιδερώσω
και την σκιά μου θα φιλήσω σταυρωτά
 τις άδειες τσέπες με τσιγάρα θα φορτώσω
και με της μάνας τα μικρά ζαχαρωτά

Βγάλε τα ρούχα σου, επάνω σου να γείρω
και στον ιδρώτα σου για λίγο να λουστώ
μέσα στην κόλαση το μύρο σου να σπείρω
και στα λουλούδια του την άνοιξη να βρω

Το χνούδι του κορμιού σου ν’ ακουμπήσω
με δάχτυλα που νοιώσαν την βροχή
Της μοναξιάς την ομορφιά να ψηλαφήσω
 προτού ξυπνήσω στης αλήθειας την σιωπή

Θέλω την ώρα που η στιγμή θα με λυγίζει
να σου ραντίζω με αλάτι τα μαλλιά
κι ο αέρας που την πόρτα θα χτυπήσει
να σε ξυπνήσει όταν θα’μαι μακριά…

Σαν μεθυσμένο ξωτικό θα τριγυρίζω
μέσα στους τόπους που γερνάνε οι καιροί
μ’ ένα σταυρό μπρος στο λαιμό για να ελπίζω
χωρίς να έμαθα ποτέ μου το γιατί

Θέλω να αργήσεις να με βρεις για να σου λείψω
και να προλάβω να σου κάνω μια γιορτή
Κι αν την δροσιά απ΄ τη σκιά σου ξαναγγίξω
ίσως να ήμαστε για πάντα πια μαζί..