Σπάταλες ευχαριστίες και ευγνωμοσύνη
μπλέκονται με λέξεις που ξεσχίζουν την καρδιά,
σύντομη διάλεξη, ωδή στην καλοσύνη,
με σπασμένο σκελετό στα μάτια μου, γυαλιά.
Το κεφάλι μέσ' τα δυό μου χέρια πως βουίζει,
η έπαρση τ' αδύναμου μυαλού φεγγοβολά,
μεγαλοπρεπής αναίδεια να ξεχειλίζει
και το λαγοπόδαρο καμένο στη φωτιά.
Αποτελεσματική επαγρύπνηση θ' απλώσουν
σιδερένια κιγκλιδώματα π' έχω μπροστά,
μνήμες ζωντανές και τύψεις πάλι θα κλειδώσουν,
όλη τη ζωή μου, φαύλο κληροδότημα.
Τις ελπίδες μου τις φετινές δεν θα τις σώσουν
μάρμαρα με ανακατωμένα χρώματα,
τα φανερωμένα μυστικά θα με προδώσουν
και εσύ γυρνάς το βλέμμα και κοιτάς μακριά.
Γιάννης Στεργιόπουλος
Κατερίνη 20-1-2013
Συγκινητικός ο λόγος σου φίλε μου Γιάννη
ΑπάντησηΔιαγραφή… αγγίζεις φωτιά και ξεσπά κραυγή..
φαντασία η επιθυμία για το καλύτερο ;