Πήρε το κορίτσι το δειλό αγόρι από το χέρι
κι αναχώρησαν για τον κήπο των ορέξεων.
Στον μεγάλο περίπατο της απόλαυσης
σταμάτησαν ένα λεπτό
να ξοδέψουν το βλέμμα τους
στον διάκοσμο της αλέας
Το κορίτσι ανύψωσε το κεφάλι
να θαυμάσει τα περιπλεκώμενα κλαδιά
καθώς θαρρούσαν πως κρύβουν
τον ανήσυχο ουρανό
Ουρανέ ανεξάντλητε,
θα μας χαρίσεις μια γαλάζια κρυψώνα
απ ᾽την απεραντοσύνη σου;
Για να ασφαλίσουμε τον θησαυρό μας,
να μη γίνει αέρας και σκόνη,
όταν θα ξεφτίσει ο μύθος της απώλειας.
Κι ο ουρανός με νερό απάντησε
κι η βροχολαλιά του εξύπνησε
τη θύμιση της αιώνιας στιγμής.
Στο υγρό κατώφλι του χρόνου
εγλύστρησε τώρα το αγόρι
να παρασύρει το κορίτσι.
Κι ο δρόμος έγινε ποτάμι και χείμαρρος
κι η ορμή κυρίευσε την στιγμή..
Βαρκελώνη, Οκτώβρης 2012, Έλτων
...πάντα με αγγίζουν τα σχόλια πάνω στο ρόλο των φύλων...πόσω μάλλον όταν είναι 'ποιητικά'...!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαραμυθένιο ποίημα μιας άλλης εποχής πολύ τρυφερό ..
ΑπάντησηΔιαγραφή… και σαν κάτι από θύμηση …
Θαυμάσιο …!
συμφωνώ ! όλο είναι εξαιρετικό !
ΑπάντησηΔιαγραφή
ΑπάντησηΔιαγραφή..φτιαγμένο μ' εκείνα τα υλικά, τα πολύ ανθεκτικά στη φθορά του χρόνου..!
..με απασχολεί η εξής μακροχρόνια παρατήρηση :
αυτή η αρχική γενναιότητα του κοριτσιού,
συχνά, χάνεται στην πορεία της σχέσης (ή της ζωής)..ή μεταλλάσσεται..
Αρχισα να το διαβάζω και ξαφνικά κατάλαβα ότι απήγγειλα μεγαλόφωνα και ένιωσα για λίγο να με βρέχει η ...βροχολαλιά....του ....ανήσυχου ουρανού...σου, φίλε Ελτων!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑρχισα να το διαβάζω και ξαφνικά κατάλαβα ότι απήγγειλα μεγαλόφωνα και ένιωσα για λίγο να με βρέχει η ...βροχολαλιά....του ....ανήσυχου ουρανού...σου, φίλε Ελτων!!
ΑπάντησηΔιαγραφήέντονα επηρεασμένο από τον τρόπο γραφής του Γκιμπράν Χαλίλ
ΑπάντησηΔιαγραφή