Λιγνά ζουμπούλια
που παγώνουν στα περβάζια,
χυμένο γάλα
η ομίχλη στις πλαγιές,
μπρος στα βλαμμένα κόκκινα φανάρια
καμμένα λάστιχα οδηγούν τις Κυριακές.
Ο αφρός της μπύρας
ξεχειλίζει στο ποτήρι,
στα μπαρ οι άνδρες
πως φοβούνται τη σιωπή,
δεν μου έχεις κάνει ποτέ χατήρι,
να 'ρθεις για λίγο να τα πούμε μια στιγμή.
Έστω για τρεις
κουβέντες μαύρες μεθυσμένες,
στην ευγλωττία
του αλκοόλ θα κρεμαστώ,
με νικοτίνη δηλητηριασμένες
τις πιο κρυφές αναστολές μου ξεπερνώ.
Σαν τον στρατιώτη
με το σάκο του στον ώμο,
το τελευταίο
δρομολόγιο καρτερώ,
έχω μπροστά μου άπειρο χρόνο,
σε σιδερένιες νύχτες τρένων να χαθώ.
Θα βγάλω της στιγμής
πικρή φωτογραφία,
για φόντο
θα 'χω την αιώνια σκηνή
και η παλιά μας η ιστορία,
θα ξαναγεννηθεί και πάλι απ' την αρχή.
Γιάννης Στεργιόπουλος
Κατερίνη 5-2-2013
Αληθινή ιστορία και μοναχική παρέα με τη σκέψη..
ΑπάντησηΔιαγραφή..ποιος δεν θα λύγιζε στα τόσο όμορφα παραπονιάρικα λόγια !
Χαίρομαι που δεν μένουν σε κλειστό συρτάρι … με συντροφεύουν
...είναι πολύ προσωπικός (δικός σου) ο τρόπος με τον οποίο συνδέεις τις εικόνες μεταξύ τους...ποιητικά 'βελούδινος'...!
ΑπάντησηΔιαγραφή